ကမၻာ့ဘုရားမ်ား (နိဒါန္း)

ဘုရားဟူသည့္ ပညတ္ ေ၀ါဟာရ

ဘုရားဟု ပညတ္ခံရသူအား ပညတ္ဘုရားဟု ေခၚသည္ဟု ရိုးရွင္းလြယ္ကူစြာ ဖြင့္ဆိုႏိုင္ေသာ္လည္း ျမန္မာ ေ၀ါဟာရ ဘုရားဆိုသည့္ စကားလံုးႏွင့္ ပညတ္ျခင္း ဆိုသည္ကို နားလည္ရန္ လိုအပ္မည္ ထင္မိသည္။

ဘုရား၊ ျမတ္စြာဘုရား ဟူေသာ စကားလံုးမွာ ကိုယ္ေတာ္ေဂါတမကိုသာ ရည္ၫႊန္းသည္- သို႔မဟုတ္ ကိုယ္ ေတာ္ ေဂါတမ၏ ကိုယ္ပိုင္ နာမ္တစ္ခုျဖစ္သည္ဟု လြဲမွားစြာ ထင္မွတ္လာမႈမ်ား ရွိေပသည္။ ထိုအခ်က္မွာ ထင္ မွတ္သူမ်ား အဘို႔ မိမိကိုယ္မိမိ အလြန္ က်ဥ္းေျမာင္းေသာ အေတြးအေခၚထဲသို႔ က်ဥ္းေျမာင္းသည္ထက္ က်ဥ္းေျမာင္းေစရန္ ေဘာင္သြင္းယူေနမႈသာ ျဖစ္သည္။ 

ကိုယ္ေတာ္ေဂါတမကိုယ္တိုင္က ဤဘဒၵကမၻာ (ဤကမၻာ) ၌ ငါသည္သာ တစ္ဦးတည္းေသာ ဗုဒၶျဖစ္သည္ဟု ရင့္က်ဴးခဲ့ျခင္းမရွိသလို၊ ငါသည္ ဘုရား ျဖစ္သည္ဟု ျမန္မာေ၀ါဟာရ ဘုရားကိုယူ၍ ေျပာခဲ့ျခင္းလည္း မရွိေခ်။

ပါဠိေ၀ါဟာရ ဗုဒၶ (အသိထူးျဖင့္ သိျခင္း၊ သိသူ)၊ ဘဂ၀ (က်က္သေရမဂၤလာႏွင့္ ျပည့္စံုျခင္း၊ ျပည့္စံုသူ)၊ ပ႑ိတ (ကိုယ္ပိုင္ပညာႏွင့္ ျပည့္စံုျခင္း၊ ျပည့္စံုသူ) ဆိုသည့္ ေ၀ါဟာရမ်ားအား- ျမန္မာ ပိဋကတ္ ဘာသာျပန္မ်ား၌ ဘုရား၊ ျမတ္စြာဘုရား- ဟု ျပန္ဆိုျခင္းမ်ား ျဖစ္ေပသည္။

ဘုရား- ဟူေသာ ျမန္မာ ေ၀ါဟာရႏွင့္ စပ္လွ်ဥ္း၍ အဆိုျပားလွ်က္ ရွိသည္။ အခ်ိဳ႔က ထိုစကားလံုးမွာ သကၠတ ဘာသာစကား ဖုသွ်ာ မွ ဆင္းသက္လာ၍ ဗုဒၶဘာသာ ျမန္မာႏိုင္ငံသို႔ မေရာက္မွီကပင္- တေကာင္း၊ သီရီေခတၱ ရာ- စသည့္ ပ်ဴၿမိဳ႔ျပႏိုင္ငံမ်ား လက္ထက္ ကပင္ ႏိုင္ငံအႀကီးအကဲ ဘုရင္၊ ဘုရင္မမ်ားအား လက္ေအာက္ ငယ္ သားမ်ားက- ဖယား၊ ဖုယား၊ မိဖုရား စသည္ျဖင့္ ေခၚဆိုခဲ့ ရေၾကာင္း- ထိုေၾကာင့္ ဖယား- ဖုရား- ဘုရား ဆိုသည္ မွာ ႀကီးကဲျမင့္ျမတ္ေသာသူ၏ နာမ္စားတစ္ခုျဖစ္ေၾကာင္း ရွင္းလင္းခ်က္မ်ား ရွိေပသည္။ အခ်ိဳ႔ကလည္း သီဟုိ ျပည္မွ ရွင္ဗုဒၶေဃာသ မွတဆင့္ ရွင္အရဟံတို႔ သထံုျပည္ကို ဗုဒၶသာသနာ ေဆာင္ၾကည္းခဲ့စဥ္က ကုလား ရဟႏၱာတို႔က ဗရား- (အႀကီးဆံုးသူ)ကို ကိုးကြယ္ၾကဟု ေျပာေသာအခါ- တလိုင္းတို႔က အသံမပီဘဲ- ဗရား ကို ဖယား ဟု ေခၚရာမွ ဖယား ဟု ျဖစ္သြား၍ ေနာက္ပိုင္း ေအာက္ျမန္မာႏိုင္ငံအား အဂၤလိပ္တို႔ အုပ္ခ်ဳပ္ေသာ အခါ တြင္ ေလွ်ာက္လႊာမ်ား၌ အဂၤလိပ္မင္းတို႔အား ဘုရား ဟု ေရးသားရၿပီး- ထိုမွ ဖယား မွာ ဘုရား ျဖစ္သြားေတာ့သည္ဟု ဆိုေပသည္။

ဤေနရာ၌ စကားစပ္၍- ထိုင္းလူမ်ိဳးမ်ားကလည္း ဘုရားကို ဖ ဟု ေခၚ၍ တရုတ္ဘာသာစကားျဖင့္ ဘုရားဟု အနက္ရေသာ အသံ ထြက္ ေက်ာက္ ႏွင့္ ေပါင္းစပ္လွ်က္ ဖေက်ာက္ ဟု ေခၚေပသည္။ သို႔ေသာ္ ယခုတိုင္ လူ အမ်ားစုက ဘုရားကို ဖ ဟုသာ ေခၚေလ့ရွိ သည္။ သို႔ေသာ္ ၎တို႔ ခံစားေသာ ဖ-စက္တ (ဘုရား သိဒၶထ) ဆို သည္မွာ ကိုးကြယ္ရာ အရွင္ဟု အဓိပၸါယ္ကို မေပးေပ။ ၎တို႔ ကိုယ္တုိင္ကလည္း ကိုးကြယ္ရာ အရွင္ဟု ခံစားျခင္း မရွိေခ်။ လမ္းျပဆရာ ဟုသာ ခံစားေလ့ရွိေပသည္။

ျမန္မာေရွးအက်ဆံုး ေက်ာက္စာမ်ားတြင္လည္း ကိုယ္ေတာ္ေဂါတမအား ကိုးကြယ္ရာ အရွင္ဟု အဓိပၸါယ္ကို ေပးသည့္ အေရး အသားမ်ားကို မေတြ႔ရေပ။ ပုဂံေခတ္ ဘာသာေရးႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ မ်ားေသာေက်ာက္စာ မ်ားတြင္ ရဟန္းႀကီးေဂါတမဟု သာ ေရးသားမွတ္တမ္းတင္ထားမႈကို ေတြ႔ရေပသည္။

အဂၤလိပ္ ဘာသာျပန္ ပိဋကတ္မ်ားတြင္ ယခုျမန္မာမ်ား ေျပာဆိုခံစားေနေသာ အဓိပၸါယ္ကိုေပးသည့္ ဘုရား God ဟု သံုးႏႈံးေျပာဆို သည္ကို လံုး၀ မေတြ႔ရေခ်။ မ်ားေသာေနရာမ်ား၌ The Blessed One ဟုသာ ကိုယ္ ေတာ္ ေဂါတမအား ရည္ၫႊန္း ျပန္ဆိုထားေပ သည္။

ထို႔ျပင္ ဘုရား ဟူေသာ ေ၀ါဟာရမွာ ကိုးကြယ္ရာ အရွင္ ျဖစ္သည္ဟု မည္သည့္ေနရာတြင္မွ အေထာက္အထား မရွိေခ်။ လက္ရွိ တြင္လည္း ရဟန္းအခ်င္းခ်င္း- တစ္ပါးႏွင့္တစ္ပါး ေျပာဆိုဆက္ဆံသည့္ အခါတြင္ တစ္ပါးကိုတစ္ပါး အရွင္ဘုရား ဟု ေခၚဆိုေန ၾကေပသည္။ ထိုသို႔ ေခၚဆိုျခင္းေၾကာင့္ ရဟန္းတစ္ပါးက အျခား ရဟန္းတစ္ပါးကို ကိုးကြယ္ရာ အရွင္ဟု သတ္မွတ္ျခင္း မရွိဘဲ - ေလးစားသမႈ ေခၚဆိုျခင္းသာ ျဖစ္ေပသည္။ ေက်ာင္းဆရာတစ္ဦးက အျခားေက်ာင္းဆရာ တစ္ဦးအား– ဆရာ ဟုပင္ ေခၚဆို သကဲ့သို႔ပင္။

သို႔ျဖစ္၍ လူသားတစ္ဦးအား ဘုရား ဟူေသာ ေ၀ါဟာရႏွင့္ ပညတ္ခံရျခင္းသည္- ထိုလူသားအား ကိုးကြယ္ထိုက္ေသာ အရွင္- ျဖစ္ သည္ဟု ခံစားမိျခင္းမွာ မွားယြင္းေသာ ခံစားမႈသာ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ထိုလူသားအား ပုတ္ခတ္ရမည္၊ ေစာ္ကားရမည္ဟုလည္း ဆိုလိုျခင္း မဟုတ္ေခ်။ ေလးစားထုိက္သူ- ဂုဏ္ေပးထိုက္သူ အျဖစ္ ခံစားနားလည္ေပးရမည္ ျဖစ္သည္။ ထိုပုဂၢိဳလ္၏ သြန္သင္မႈ- လမ္းျပမႈကိုသာ လူ႔ေဘာင္အတြက္ အသံုး၀င္၏ မ၀င္၏ကိုသာ ဆင္ျခင္သင့္ေပသည္။

သို႔ျဖစ္၍ ဘုရား ဟူေသာ ေ၀ါဟာရအား မူပိုင္ဆြဲလွ်က္ သူ႔ဘုရား ငါ့ဘုရား ဟု အတၱႀကီးကာ ဘုရားလု ရန္ျဖစ္ ေနျခင္း၊ ျငင္း ခံုေနျခင္းမ်ားမွာ ေမတၱာထားရမည္ဟု သြန္သင္ေနေသာ ဘာသာတရားမ်ားႏွင့္ လံုး၀ ပတ္သက္မႈ မရွိေခ်။–