ကၽြႏ္ုပ္တို႔ နားလည္အပ္ေသာ ဗုဒၶဘာသာ (၆)

ေတာ္လွန္ေရး

မေတာ္မတရား ဘာသာေရး ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈမ်ားႏွင့္ မ်ိဳးျပဳတ္သုတ္သင္ခံရျခင္းမ်ားအား မတတ္သာသည့္ အဆံုး ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔ အစၥလာမ္ သာသနာ၀င္မ်ား အေနျဖင့္ မလႊဲမေခ်ာင္သာ ေတာ္လွန္ေရး(ဂ်ီဟာ့ဒ္) ဆင္ႏႊဲရျခင္း အေပၚ ကၽြႏ္ုပ္တို႔၏ ညီေနာင္ ဗုဒၶသာသနာ၀င္မ်ားက အထင္အျမင္လြဲမွားယံုမွ်မက- ဗုဒၶသာသနာတြင္ ေတာ္လွန္ေရး ဆင္ႏႊဲခြင့္မရွိ၊ စစ္တိုက္ခြင့္မရွိေလ သေယာင္ ခံစားေနေစရန္ ေဟာေျပာသြန္သင္ထားျခင္း ခံရေလေတာ့သည္။

ဤေနရာ၌ ဗုဒၶေဒသနာမွာ ကိုယ္ေတာ္ေဂါတမကိုယ္တိုင္ နမူနာျပဳ ဦးေဆာင္ျပဳလုပ္ခဲ့ေသာ ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ေတာ္လွန္ေရးကို မေဖၚျပမွီ– အစၥလာမ္သာသနာမွ သြန္သင္ေသာ ေတာ္လွန္ေရးကို အက်ဥ္းမွ် တင္ျပလို သည္။

အစၥလာမ္ သာသနာသည္ စစ္ေသြးႂကြရန္ သြန္သင္ျခင္း မရွိ၊ အစၥလာမ္ သာသနာ၀င္တို႔သည္လည္း လူသား မ်ား ျဖစ္၍ လူသားပီပီ စစ္ဆိုသည္အား ရြံမုန္းတတ္သူမ်ား ျဖစ္ေလသည္။ သို႔ေသာ္ လူသားအေပါင္း ၿငိမ္းၿငိမ္း ခ်မ္းခ်မ္းျဖင့္ ဘုရားတရား အာရံုျပဳ ရာ ေဘးမဲ့ေက်ာင္းေတာ္မွ ဘုရား၀တ္ျပဳသူတို႔အား ႏိုင္ထက္စီးနင္းေမာင္း ထုတ္ျခင္း၊ သာသနာေရး ေခၚ လူသားအေပါင္းအတြက္ အက်ိဳးရွိရာ အက်ိဳးေၾကာင္း ၿငိမ္းခ်မ္းေသာ နည္းျဖင့္ တည္ေဆာက္ရန္ ႀကိဳးပမ္းတည္ေဆာက္ေသာ ၀ါဒ တစ္ခုခုအား မိရိုးဖလာ အစြဲအေၾကာင္းျပဳလွ်က္ ၀ါဒေရးရာ ႏွိပ္ကြက္ညႇင္းပန္းမႈမ်ားအား ေတာ္လွန္ရန္ အစၥလာမ့္ေဒသနာမွ သြန္သင္ေပသည္။ 

ထိုအေၾကာင္းကို က်မ္းျမတ္ ကုရ္အံ၏ ၂း၂၁၆ တြင္ သင္တို႔ရြံမုန္းေသာ္လည္း ေတာ္လွန္ေရး ျပဳလုပ္ခြင့္ကို ျပဌာန္းေတာ္မူၿပီ။ ဟုလည္း ေကာင္း- ၂း၂၁၇ တြင္ ႏွိပ္စက္ညႇင္းပန္းျခင္းသည္ သတ္ျဖတ္ျခင္းထက္ ပို၍ ဆိုး၀ါး၏၊ တတ္ႏိုင္လွ်င္ သူတို႔ သည္ သင္တို႔အား သင္တို႔၏ သာသနာေတာ္အား ေဖါက္ျပန္သြားေစသည္ထိ တိုက္ခိုက္သတ္ျဖတ္ၾကလတၱံ႔-- ဟု ဆိုထားေပသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အာဏာလုျခင္းမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ မိမိ၏ အယူ၀ါဒေပၚ၌ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ေနထိုင္က်င့္ႀကံ ေနသူတို႔အား မေတာ္မတရား ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္ေသာ၊ ညႇင္းပန္းေသာ သူတို႔အား ေတာ္လွန္ရမည္ ျဖစ္သည္။ ထိုေတာ္လွန္ေရး ဆိုသည္မွာ အင္ အားၿပိဳင္ရသည့္ သေဘာ စစ္ျဖစ္ရျခင္း သေဘာေၾကာင့္ လူသားတို႔ (အထူး သျဖင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ေနထိုင္လိုသူတို႔) ရြံမုန္း တတ္ေၾကာင္းကိုလည္း က်မ္းေတာ္က အတိအက် ေထာက္ျပ သြန္ သင္ထားေပသည္။

သို႔ေသာ္ သူတစ္ပါးအား မိမိဘက္မွ က်ဴးေက်ာ္တိုက္ခိုက္ သိမ္းပိုက္ခြင့္ မရွိေခ်၊ (၂း၁၉၀)။ မိမိအား စစ္မလိုသူ၊ စစ္မတိုက္လိုသူ ရန္မရွာသူ၊ မႏွိပ္စက္သူသည္ သူ႔စိတ္ႏွင့္သူ ႀကိဳက္သည့္ အယူ၀ါဒ၌ ယံုၾကည္ပါေစ– ထိုသူ႔ အား မည္သည့္ အေၾကာင္းျပခ်က္ႏွင့္မွ် စစ္တိုက္ခြင့္ ေတာ္လွန္ခြင့္ မရွိေခ်၊ (၄း၉၀)။ ရန္လိုမႈ၊ ရန္စျဖစ္ေပၚေစမႈ မ်ား ျဖစ္တည္လာရန္ လႈံေဆာ္ျခင္းလည္း မျပဳရေခ်၊ သမိုင္းေဟာင္း အာဃာတတရားမ်ားအား ျပန္ေဖၚလွ်က္ သမိုင္းေႂကြးဆပ္ရန္ အညႇိဳးထားျခင္မ်ားလည္း မျပဳရေခ်၊ (၅း၂)။

မလြဲသာ မေရွာင္သာ၍ စစ္ျဖစ္ေနစဥ္ ကာလတြင္ပင္ မိမိထံ၌ ခိုလႈံလာသူ၊ သို႔မဟုတ္ ရန္သူဘက္တြင္ စစ္ မ တိုက္လို၍ ေျပးလာသူ တို႔အား ေဘးကင္းလံုၿခံဳစြာ ခိုလႈံခြင့္ေပးရမည္၊ ၉း၆၊ ၅း၃၄။– တို႔ျဖစ္၍- အစၥလာမ္ သာသ နာအား ျဖန္႔ခ်ီရန္ စစ္တိုက္ခြင့္ လံုး၀(လံုး၀) မရွိေခ်၊ အမွန္တရားသည္ သူ႔ဟာသူ ခိုင္မာစြာ တိုးေရြ႔ ေနသည္သာ ျဖစ္သည္၊ ၂း၂၅၆။

မည္သည့္ဘာသာ၏ ဘုရားေက်ာင္းမ်ားသည္ မဆို- လူေကာင္းသူေကာင္းတို႔က ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ထား၍၊ သူယုတ္မာ တို႔အား ေတာ္လွန္ဆန္႔က်င္ထား၍သာ ရပ္တည္ေနႏိုင္ေၾကာင္း ၂၂း၄၀ တြင္ ေဖၚျပထားသည္။ ထို႔ ေၾကာင့္ အမွန္တရား အတြက္ ေခါင္းငံု႔မခံဘဲ ျပန္လည္ေတာ္လွန္မည္ကို ေၾကာက္ေသာ နယ္ခ်ဲ႔သမားတို႔၏ ၀ါဒ ျဖန္႔ခ်ီမႈအား တစ္ဖက္ေသာနားျဖင့္ လက္ခံ- ခံစားေနေသာ သူတို႔အား အစၥလာမ္သာသနာ၏ ေတာ္လွန္ေရး သြန္သင္ခ်က္အား ရွင္းျပရမည္ ျဖစ္သည္။ ဤသည္ ေတာ္လွန္ေရး၏ အက်ဥ္းမွ် ျဖစ္၍ ႏိုင္ငံေတာ္ ကာကြယ္ ေရး အတြက္ စစ္ေရး ဥပေဒမ်ားအား အေသးစိတ္ သိလိုက ေအာက္တြင္ ကြန္႔မန္႔ျဖင့္ ေမးျမန္း ႏိုင္သည္၊ ေဆြးေႏြးႏိုင္သည္။

အကယ္၍ ေတာ္လွန္ေရးသာ မရွိခဲ့ပါက- ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံ အပါအ၀င္- ဗုဒၶဘာသာ အမ်ားစု ေနထုိင္ရာ လာအို၊ ကမ္ေဘာဒီးယား၊ ဗီယက္နမ္၊ သီရိလကၤလာ၊ နီေပါလ္၊ ဘူတန္၊ ထိုင္း– စေသာႏိုင္ငံမ်ားသည္ သူ႔ကၽြန္ ဘ၀မွ လြတ္ေျမာက္ခဲ့ႏိုင္ရန္ အေၾကာင္းမရွိေခ်။ သို႔ေသာ္ ထိုႏိုင္ငံမ်ားတြင္ ႏိုင္ငံေတာ္ ေစာင့္ေရွာက္ေရး တပ္ မေတာ္မ်ား ဖြဲ႔စည္းေသာ အခါ– က်မ္းျမတ္ကုရ္အံ၏ သြန္သင္ခ်က္ျဖစ္သည့္ ရဲေဘာ္မေသ၊ ေသေသာ္ ငရဲ မ လား ဆိုသည့္- (၂း၁၅၄) အား၊ ကုရ္အံဟူသည့္ အမည္နာမအား ေဖ်ာက္လွ်က္- ကိုယ္ပိုင္ ေဆာင္ပုဒ္ ျဖစ္သ ေယာင္ စိတ္ဓါတ္ေရးရာ ေမြးျမဴေပးေနရသည္သာ ျဖစ္ေတာ့သည္။

ဤေနရာ၌ ဆိုစရာ ရွိလာသည္မွာ– ထုိႏိုင္ငံမ်ားမွ စစ္တပ္မေတာ္မ်ားအား ထိုတိုင္းျပည္မွ ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ား က အဘယ္ေၾကာင့္ မကန္႔ကြက္ၾကသနည္း၊ သို႔မဟုတ္ စစ္တပ္ရွိေနျခင္းသည္ – ႏိုင္ငံႏွင့္အ၀န္း အလြန္ႀကီးမား ေသာ ပါဏာတိပါတ ကံကို က်ဴးလြန္ေနသည္ဟု အဘယ္ေၾကာင့္ မေျပာဆိုၾကသနည္း၊ ထိုသို႔ ပါဏာတိကံႀကီး အား က်ဴးလြန္ေနသည့္- စစ္တပ္မွ စစ္ဗိုလ္ႀကီးမ်ား၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးမ်ား၏ ဆြမ္းကြမ္းဆက္ကပ္မႈမ်ားအား လိုလုိ လားလား အဘယ္ေၾကာင့္ လက္ခံဘုန္းေပးေနၾကသနည္း— ဟု ျဖစ္သည္။

သို႔ျဖင့္ ဗုဒၶေဒသနာေတာ္အား ျပန္ၾကည့္လွ်င္-၊ (၁) ပိဋကတ္ေတာ္၌- (က) စစ္သူရဲေကာင္းႀကီးမ်ားအား အဆင့္ ျမင့္ ရဟႏၱာႀကီးမ်ားျဖင့္ အစဥ္ပမာေပး ေျပာဆိုေၾကာင္း– အဂၤုတၱိဳရ္ပါဠိ (၂၀) မဟာ၀ဂ္၊ သဠႇသုတ္။ (ခ) စစ္ေျမ ျပင္၌ ဆင္နင္း၍ ေသရမူကလည္း ထိုသို႔ ေသျခင္းသည္ ျမင့္ျမတ္ေၾကာင္း- ေထရေထရီဂါထာ၊ စတုတၳ၀ဂ္- ေသာဏေပါဋိရိယေတၱရဂါထာ ႏွင့္ ပိဋကတ္ေတာ္၏ ေနရာေပါင္းမ်ားစြာတြင္ ေဖၚျပထားသည္။ (ဂ) ကိုယ္ေတာ္ ေဂါတမကိုယ္တိုင္ စစ္သူႀကီး ဆက္ကပ္လႈဒါန္းေသာ ဆြမ္းကြမ္းတို႔အား ဘုန္းေပးေၾကာင္း–အဂၤုတၱိဳရ္ပါဠိေတာ္ (၂) မဟာ၀ဂ္ သီဟ သုတ္–တို႔တြင္ ေဖၚျပထားေပသည္။

အကယ္၍ စစ္တိုက္ေသာ သူရဲေကာင္းတို႔သည္ ငရဲေကာင္မ်ား၊ ဗုဒၶေဒသနာအား ဆန္႔က်င့္သူ၊ အဓမၼ၀ါဒီမ်ား ျဖစ္ခဲ့ေသာ္–၊ အဆင့္ျမင့္ ရဟႏၱာႀကီးမ်ားအား ထိုသူရဲေကာင္းႀကီးမ်ားႏွင့္ ခိုင္းႏိႈင္းပံုေဆာင္လွ်က္ ေျပာဆို သြန္ သင္ရန္ အေၾကာင္း မရွိေခ်။

ထိုထက္တိက်ျပတ္သားစြာ ကိုယ္ေတာ္ေဂါတမကိုယ္ေတာ္တိုင္ လုပ္ေဆာင္ျပခဲ့ေသာ အခ်က္မွာ-၊ လာဘ္စား ေသာ မင္းအား အင္အားသံုး ဆႏၵျပလွ်က္ သူ၏ အတုိက္အခံတို႔၏ လုပ္ရပ္မ်ားအား ေတာ္လွန္ဆန္႔က်င္ခဲ့ျခင္း ပင္ ျဖစ္သည္။ ထိုအေၾကာင္းကို ၅၅၀ နိပါတ္ေတာ္လာ ဘရုဇာတ္ေတာ္တြင္– အညတိတၱိယတို႔သည္ ကိုယ္ ေတာ္ေဂါတမ ေက်ာင္းထုိင္ရာ ေစတ၀န္ေက်ာင္းေတာ္ အနီး၌ ေျမ၀ယ္လွ်က္ အတိုက္အခံ တရားေဟာရန္ ေက်ာင္းေဆာင္ (အရံ) တစ္ခု တည္ေဆာက္၏၊ ထိုသို႔ တည္ေဆာက္ႏိုင္ ရန္ ေကာသလမင္းအားလည္း လာ့ဘ္ ထိုးထား၏၊ ေက်ာင္းေဆာက္ေသာအခါတြင္ ကိုယ္ေတာ္ေဂါတမသိ၍– ကိုယ္ေတာ္က အာနႏၵာႏွင့္ ရဟန္းတို႔ အားေစလႊတ္၍ ထိုေက်ာင္းေဆာင္အား ဆက္မေဆာက္ရန္ ကန္႔ကြက္ခိုင္း၏၊ ရွင္သာရိပုတၱရာႏွင့္ အျခားရဟန္း တစ္ခ်ိဳ႔အား ဘုရင္မင္းထံသို႔ ေစ၍ ထိုေက်ာင္းေဆာင္ကိစၥအား ဖ်က္သိမ္းေပးရန္ ေတာင္းဆိုေစ၏၊ သို႔ေသာ္ ေကာသလမင္းမွာ လာ့ဘ္စားထားၿပီး ျဖစ္၍– အညတိတၱိယတို႔ဘက္မွသာ ရပ္တည္လွ်က္သာ ေန၏၊ ထိုအခါ တြင္ ကိုယ္ေတာ္သည္ ရဟန္း ၅၀၀ ေသာ အင္အားျဖင့္ ေကာသလမင္းထံသုိ႔ ကိုယ္တိုင္ႂကြသြားလွ်က္-၊ ေကာ သလမင္းအား ”ဘရုမည္ေသာ တိုင္းျပည္၌ ဘရုမင္း အုပ္စိုးစဥ္ ထိုမင္းသည္ လာ့ဘ္စားလွ်က္ သူေတာ္ေကာင္း ရေသ့ရဟန္းမ်ားကို ေစာ္ကား သျဖင့္– ေနာက္ဆံုးတြင္ ထိုဘုရုမင္းမွာ နန္းျပဳတ္ခဲ့ရေၾကာင္း–” အကယ္၍ မိမိ၏ ေတာင္းဆိုခ်က္အား မလိုက္ေလွ်ာလွ်င္ ထီးနန္းစြန္႔ရႏိုင္သည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ဥပါယ္တမည္ျဖင့္ ေျပာလိုက္၏၊ ထို အခါတြင္မွ ေကာသလမင္းသည္ အညတိတၱယတို႔ အား ေစတ၀န္ေက်ာင္းအနီး ေက်ာင္းေဆာက္ခြင့္ကို ပိတ္ပင္ ေပးလိုက္ေလေတာ့၏။- ဟု ဆိုထားေပသည္။

ဤ- ဇတ္ေတာ္တြင္–၊ (၁) ကိုယ္ေတာ္ေဂါတမသည္ ကိုယ္တိုင္ တစ္ပါးတည္း ႂကြသြားလွ်က္၊ ဘုရင္ထံ၌ ေတာင္းဆိုခဲ့ျခင္း မဟုတ္ေခ်။ အင္အား ၅၀၀ ရဟန္းမ်ား ၿခံရံလွ်က္ သြားခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ထိုေခတ္ထိုအခါတြင္ ရဟန္း တစ္ပါးခ်င္းစီ၌ ေနာက္လာ တကာ အင္အား ရွိေနသည္၊ ထို႔ေၾကာင္း ရဟန္း ၅၀၀ ဆိုသည္မွာ ေခါင္း ေဆာင္ ငါးရာ အင္အားျဖင့္ သြားသည္ဟု ဆိုႏိုင္သည္၊ (ထိုငါးရာ၏ ေနာက္ကြယ္တြင္ တပည့္တကာ အင္အား မွာ ေဖၚျပႏိုင္ျခင္း မရွိေခ်။) ထိုေခတ္ ထိုအခါအေလွ်ာက္ ႀကီးမားေသာ အင္အားဟုသာ ဆိုရမည္ ျဖစ္သည္။ (၂) အျခားတစ္ဘက္မွၾကည့္လွ်င္ အညတိတၱိယတို႔သည္ သူ႔တို႔ ဖာသာ သူတို႔ ေက်ာင္းေဆာက္ျခင္း ျဖစ္သည္၊ ဘာသာတရား သေဘာတရား မတူေသာ္လည္း– ကိုယ္ပိုင္လြတ္လပ္ခြင့္ ရွိရမည္ ျဖစ္သည္။ ကိုယ္ေတာ္ ေဂါတမ အေနျဖင့္ အင္အားသံုး ကန္႔ကြက္ေနရန္၊ ဖ်က္သိမ္းေပးေရး ေတာင္းဆိုေနရန္ မလိုေခ်။ သို႔ေသာ္ ကိုယ္ေတာ္ေဂါတမသည္ အညတိတၱိယ တို႔အား က်ဴးေက်ာ္သူ မဟုတ္ေခ်။ အညတိတၱိယတို႔ကသာ က်ဴးေက်ာ္ လွ်က္ ကိုယ္ေတာ္ေဂါတမ၏ ပိုင္နက္ထဲသို႔ နယ္ခ်ဲ႔လာျခင္း ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ က်ဴးေက်ာ္လာသူတို႔အား ေတာ္လွန္သင့္ ၍ ေတာ္လွန္သည္ဟုသာ ေကာက္ယူရမည္ ျဖစ္သည္။

ထို႔ေၾကာင့္ ေတာ္လွန္ထိုက္သူအား ေတာ္လွန္ရန္ ကိုယ္ေတာ္ ေဂါတမကိုယ္ေတာ္တိုင္ (လူအမ်ား ထင္မွတ္မွား ေနေသာ မဟာတန္ခိုးေတာ္ႀကီးကို မသံုးဘဲ) လက္ေတြ႔ အားျဖင့္ ေတာ္လွန္ျပခဲ့ျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ ထို႔ျပင္ ဤ ေနရာ၌ ဇာတ္ေတာ္ဟု ဆိုေသာ္လည္း– ရာဇ၀င္လာ ဒ႑ာရီ ဇာတ္ေတာ္ မဟုတ္ဘဲ ကိုယ္ေတာ္ေဂါတမ သက္ ေတာ္ထင္ရွားရွိစဥ္ ဘ၀၌ အမွန္ျဖစ္ခဲ့ေသာ ျဖစ္ရပ္သာ ျဖစ္ေလသည္။

သို႔ျဖစ္၍ ဗုဒၶဘာသာ၌ ေတာ္လွန္ေရး (ဂ်ီဟာ့ဒ္) မရွိ၊ အရာရာအား ေခါင္းငံုခံလွ်က္ဟု သေဘာကို သက္ေရာက္ သည့္ တရားမ်ားသည္ ရွိသည္ဟုလည္းေကာင္း၊ စစ္မွန္ေသာ ေတာ္လွန္ေရး ျပဳလုပ္ျခင္းအား ကန္႔ကြက္ပိတ္ ပင္ထားသည္ဟု နားလည္ထားျခင္းသည္လည္းေကာင္း— အလြန္တရာ လြဲမွားေသာ အထင္အျမင္မ်ားသာ ျဖစ္ ေတာ့သည္။–