ကၽြႏ္ုပ္တို႔ အစၥလာမ္သာသနာ၀င္မ်ားအေနျဖင့္ ၀က္သား မစားသံုးသည့္ ကိစၥသည္လည္း- အဘယ္ေၾကာင့္ မ စားသံုးရသနည္းဟု မၾကာခဏ ေစာေၾကာခံရေသာ အေၾကာင္းအရာတစ္ခု ျဖစ္သည္။ က်မၼာေရးရႈေဒါင့္- ေဆး ပညာရႈေဒါင့္မွ မည္သို႔ ရွင္းျပေစကာမူ-၊ ဘ၀င္တက် လက္ခံေပးႏိုင္စြမ္း မရွိေခ်။ ထိုသို႔ ျဖစ္ရျခင္းမွာ သာသနာ ကိုယ္စီမွ ျပဌာန္းထားေသာ အကပၸိယ အသားမ်ား ကို ေမ့ေလွ်ာ့ေနျခင္းေၾကာင့္သာ ျဖစ္သည္။
သာသနာတိုင္းတြင္ ဉာဏ္စဥ္ေတာ္ေဆာင္ ပုဂၢိဳလ္မ်ားက ေနာက္လိုက္ ဒကာမ်ားအား မစားသင့္ မစားအပ္ေသာ အကပၸိယ အသား ဟူ၍ တားျမစ္ထားမႈမ်ား ရွိေပသည္။ ထိုအတြက္ လူသားမ်ား၏ ေစာဒကအား ျပန္လည္ ေျဖ ၾကားထားျခင္း မရွိေခ်။ ထိုသာသနာ အား ယံုၾကည္လက္ခံသူသည္ ထိုသာသနာမွ ျပဌာန္းထားေသာ အကပၸိယ အသားမ်ားကို ေရွာင္ၾကည္ရမည္မွာ ၀တၳရား ျဖစ္ေပ သည္။ ထိုသို႔ ေရွာင္ၾကဥ္ျခင္း အတြက္ ထိုသာသနာမွ မ ဟုတ္သူ တစ္ဦးအေနျဖင့္ ပုတ္ခတ္ေစာ္ကားျခင္း၊ ေစဒက တက္ျခင္းမွာ စိတ္ဓါတ္ေရးရာ မရင့္က်က္သူ၊ မိမိ ဘက္ကို မိမိမၾကည့္ဘဲလွ်က္ သူတစ္ပါးအား အျပစ္တင္ေစာသူသာ ျဖစ္ေတာ့သည္။ ဤသို႔ မဘြယ္မရာေသာ စိတ္ဓါတ္ေရးရာ အကုသိုလ္မ်ား မသင့္ရေစရန္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔၏ ညီေနာက္ ျမန္မာဗုဒၶဘာသာ၀င္တို႔အား ေျပာျပရ မည္မွာ ကၽြႏ္ုပ္တို႔၏ ၀န္ တာသာ ျဖစ္ေပသည္။
ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ား အတြက္ ကိုယ္ေတာ္ေဂါတမ တားျမစ္ခဲ့ေသာ အသားမ်ားမွာ လူ၊ ဆင္၊ ျမင္း၊ က်ား၊ ျခေသၤ့၊ ေခြး၊ သစ္၊ ၀ံ၊ ေအာင္း၊ ေႁမြ- အသားတို႔ ျဖစ္သည္- (မဟာ၀ဂၢ ၂၈၀၊ ၂၈၁)။ ထိုအသားမ်ားအား မစားရသည့္ အ ေၾကာင္းမ်ားကို ေျပာ ဆိုစဥ္တြင္ ယုတၱိခိုင္မာေသာ အေၾကာင္းျပခ်က္မ်ား မရွိေခ်။ ဆင္ သား- ျမင္းသားကို မစား ရျခင္းမွာ ဆင္၊ ျမင္းတို႔သည္ မင္းတို႔၏ အသံုးအေဆာင္ ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ မင္းတို႔ ၿငိဳျငင္ႏိုင္ျခင္းေၾကာင့္ ဟုသာ ဆိုထားေပသည္။ ထိုအေျဖသည္လည္း ယုတၱိျဖင့္ၾကည့္လွ်င္ အားနည္းလွေပသည္။ အျခားေသာ အသားမ်ား အတြက္မူ အေၾကာင္းျပခ်က္ မရွိေခ်။ မည္သို႔ဆိုေစ- ယုတၱိရွိသည္ျဖစ္ေစ၊ မရွိ သည္ျဖစ္ေစ- သူတို႔ အတြက္ အ ကပၸိယ အသားမ်ားဟု သတ္မွတ္ထားရာ အတြက္ ေရွာင္ၾကဥ္ျခင္းအား ကၽြႏ္ုပ္တို႔ အစၥလာမ္ သာသနာ၀င္ မ်ား မွ ေစာဒကတက္ျခင္း၊ ပုတ္ခတ္ျခင္း၊ သေရာ္ျခင္းမ်ား မရွိေခ်။
အစၥလာမ္ သာသနာ၀င္မ်ား အတြက္ အကပၸိယ အသားမ်ား အျဖစ္ျပဌာန္းထားေသာ ခြာကြဲ၍ စားၿမံဳမျပန္ေသာ အသား (၀က္သား) ဟူသည္ ဗုဒၶဘာသာမ်ား အတြက္ ျပဌာန္းထားေသာ က်ား၊ ျခေသၤ့၊ ေခြး၊ သစ္၊ ၀ံ တို႔၏ အ သားမ်ိဳးႏြယ္တြင္ ပါ၀င္ေသာ အသား ျဖစ္ေပသည္။ အဆိုပါ သတၱ၀ါမ်ားသည္လည္း ခြာကြဲလွ်က္ စားၿမံဳမျပန္ ေသာ သတၱ၀ါမ်ား ျဖစ္သည္။
ဤသို႔ ဆိုလွ်င္ ကိုယ္ေတာ္ေဂါတမ အေနျဖင့္ ၀က္သားကို အမည္နာမျဖင့္ မတားျမစ္ခဲ့ဟု ဆိုဘြယ္ရွိျပန္သည္။ ထိုအတြက္ ေစာဒကမွာ သက္သတ္လြတ္စားေသာ ခတၱိယ မ်ိဳးရိုးမွ ျဖစ္ေသာ ကိုယ္ေတာ္ ေဂါတမသည္ မစၹၽိမ ပဋိပဋာ လမ္းစဥ္ အရ အသား၊ ငါး ၀တၳဳမ်ားအား ဘုန္းေပးစားေသာက္ရေသာ္လည္း ၀က္သား စားခဲ့သည္ဟူ ေသာ အေထာက္အထားမွာ အျငင္း ပြားဘြယ္ ျဖစ္ေနျပန္သည္။ အမ်ားစုႀကီး လက္ခံစြဲကိုင္ထားေသာ– ကိုယ္ ေတာ္ ေဂါတမသည္ ပန္းတိမ္သည္ စုႏၵ ဆက္ကပ္ လႈဒါန္းသည့္ ၀က္ပ်ိဳျဖဴသားအား ဘုန္းေပးစားသံုး၍ ေသြး၀မ္း သြားလွ်က္ ပရိနိဗၺာန္ျပဳခဲ့ရသည္– ဟူေသာ အေထာက္ အထားမွာ ရာႏႈန္းျပည့္ မွန္သည္ဟု မဆိုႏိုင္ေပ။ ထို အ ဆိုမွ– ပန္းတိမ္သည္ စုႏၵ လႈဒါန္းသည့္ ဆြမ္း (အစာ) ကို အႆီတိ ဟု ေဖၚျပ၍၊ ဆရာေတာ္ ရွင္ဥကၠဌက သူ ၏ ကန္ေတာ့ပန္း စာအုပ္တြင္ အႆီတိ ဆိုသည္မွာ မိုးဦးက်ရာသီတြင္ ေပါက္ေသာ ၀က္နင္းမိႈ ဟုေခၚေသာ မိႈ တစ္မ်ိဳးဟု ဆိုထားေပသည္။ အလားတူ ေရႊက်င္ဂိုဏ္းကဲ့သို႔ အျခားေသာ ဗုဒၶသာသနာဂိုဏ္မ်ားကမူ အႆီတိ ကို ေျမာက္ဥ ဟု ဆိုေပသည္။ ပါဠိအဘိဓာန္မ်ားကို လိုက္ၾကည့္လွ်င္ ၀က္ သတၱ၀ါကို သူကရ (နီေပါဘာသာ ျဖင့္ စူကာရ္)၊ အသားကို မံသ (မာ့ဆ္)၊ ထိုႏွစ္လံုးေပါင္း၍ ၀က္သားကို သူကရ-မံသ (စူကာရ္မာ့ဆ္) ဟု ေခၚေပ သည္။ ထိုသို႔ဆိုလွ်င္ ဆရာေတာ္ ရွင္ဥကၠဌေျပာေသာ အႆီတိ ဟူသည့္ ေ၀ါဟာရသည္ အဘိဓာန္အာျဖင့္ ပိုမို နီးစပ္မႈ ရွိေပသည္။ အဘိဓာန္တြင္ မႈိသိမ္ ကို အာသိတာ (နီေပါ ဘာသာျဖင့္- အာဆီးတ္) ဟု ေခၚေၾကာင္း ေတြ႔ ရ၍ အႆီတိ ဟူသည္ အာသိတာ ႏွင့္သာ နီးစပ္လွ်က္ သူကရ-မံသ ႏွင့္ ဆက္စပ္မႈ အလွမ္းေ၀းေနေပသည္။
No comments:
Post a Comment
မိတ္ေဆြတို႔၏ ေရးသားခ်က္မ်ားသည္ မိတ္ေဆြတို႔၏ အဆင့္အတန္းႏွင့္ ယံုၾကည္ကိုးကြယ္မႈကို ေဖာ္ျပေနတယ္ဆိုတာ သတိခ်ပ္ေစလိုပါတယ္... (အဆင့္အတန္းမရိွသည့္ ေရးသားခ်က္မ်ားကို ျပန္လည္ ေျဖရွင္းမည္ မဟုတ္ပါ...)