ဘာသာျခားမ်ား ေမးခြန္းမ်ားအတြက္ အေျဖမ်ား (၁၀)

Akasuki (အစၥလာမ္ဘာသာ၀င္ႏွင့္ ေဆြးေႏြးခ်က္)

(akasuki87@gmail.com) ႏွင့္ အျပန္အလွန္-

Akasuki : Sat, August 20, 2011 9:35:15 PM

သာ၀ကၾကီး အစ္ဗ္ႏုိ္႔အုိ႔မရ္ သခင္ထံမွ တဆင္႔ၾကားသိရ၏။ ထုိသာ၀ကၾကီးက ေၿပာၿပ၏။ တမန္ေတာ္ၿမတ္ (ဆြ) က မိန္႔ၾကားေတာ္မူသည္ “အရာခပ္သိမ္းကုန္တုိ႔သည္ တက္က္ဒီရ္ အတုိင္းပင္ၿဖစ္သည္။ ယုတ္စြအဆုံး အသိ ဥာဏ္ရွိမွဳႏွင္႔ အသိဥာဏ္မဲ႔သည္ပင္ (သကၠဒီရ္ အတုိင္းၿဖစ္သည္။)

ဃာဇီဟာရွင္၏ တမန္ေတာ္ၿမတ္ ၾသ၀ါဒေတာ္ က်မ္း ဟဒစ္ အမွတ္ (၇၃)

အဲ႔ဒါကုိ ဖတ္ၿပီးေတာ႔ စိတ္ထဲမွာ ဘ၀င္မက်မိဘူးၿဖစ္ေနတယ္… ငယ္ငယ္က ကေလမာဖတ္တုိင္း  အဆိုး အေကာင္း ဟူသမွ်သည္ အလႅာဟ္ရွင္႔ ဘက္ေတာ္မွ ၿဖစ္သည္ ဆုိတာကုိ ေလးေလးနက္နက္ စဥ္းစားၿခင္း မရွိခဲ႔ ပါ… ေက်ာင္းမွာသင္လုိ႔ လိုက္ဆုိတာမ်ဳိးေလာက္ေပါ႔… ခု သကၠဒီရ္အေၾကာင္းကုိ ေလ႔လာၾကည္႔ေတာ႔ ကိုယ္႔ စိတ္အရင္းခံနဲ႔ အစၥလာမ္ကၿပတဲ႔ သကၠဒီရ္ယုံၾကည္မွဳက မတူဘူးၿဖစ္ေနတယ္… ဘာသာ၀င္ၿဖစ္ေပမဲ႔ ေသခ်ာ မေလ႔လာမိေတာ႔ ကုိယ္ယုံၾကည္တာက ဘာလဲဆုိတာကုိေတာင္ ခုမွ သတိထားမိတယ္…

တခုခုက က်ေတာ႔စိတ္က သကၠဒီရ္ ကုိ လက္မခံႏုိင္ေအာင္တားထားတယ္… က်ေတာ္ လက္မခံနုိင္ေသးပါ… အေၾကာင္းရင္းက လူတေယာက္ရဲ႔ ကုိယ္ရည္ကုိယ္ေသြး ၾကိဳးစားအားထုတ္မွဳေတြ ေပ်ာက္ေနတယ္လုိ႔ ထင္မိ တယ္… သကၠဒီရ္ က ေကာင္းတာလုပ္ရင္ ေကာင္းတာ ရမယ္ဆုိတာထက္.. ေကာင္းတာလုပ္လည္း မေကာင္း တဲ႔ သကၠဒီရ္ေၾကာင္႔ ေကာင္းတာ ရခ်င္မွရမယ္ဆုိတဲ႔ သေဘာကို ေတြ႔ေနရတယ္… က်ေတာ္႔ သေဘာေပါက္မွဳ ကို ေၿပာၿခင္းပါ…က်ေတာ္ မွားေနတယ္ဆုိ ၿပင္ေပးလို႔ရပါတယ္

ဟဒစ္တခု ၿပပါဦးမယ္.. က်ေတာ္ တင္ၿပေဆြးေႏြးတယ္ဆုိတာထက္ က်ေတာ္႔ရဲ႔ နားမလည္မွဳကုိ ေၿဖရွင္းရုံ သက္သက္ပါ…

သာ၀ကၾကီး အဗူဟုိ႔ရုိင္ရဟ္သခင္ထံမွ တဆင္႔ၾကားသိရ၏။ ထုိသာ၀ကၾကိးက ေၿပာၿပ၏ တမန္ေတာ္ (ဆြ) က မိန္႔ၾကားေတာ္မူတယ္။ ဘခင္ၾကီး အာဒမ္သခင္ ႏွင္႔ တမန္ေတာ္ မူစာသည္ (၀ိညာဥ္ေလာကတြင္) ၄င္းတုိ႔ ၏ အသွ်င္သခင္ထံေတာ္ပါးမွာ အခ်င္းခ်င္းအေခ်အတင္ စကားေၿပာဆုိခဲ႔ၾကရာ ဘခင္ၾကီး အာဒမ္သည္ တမန္ ေတာ္ မူစာအား ႏုိင္ခဲ႔ေလသည္။ တမန္ေတာ္မူစာက (ဘခင္ၾကီး အာဒမ္အား) ေၿပာဆုိသည္မွာ. အသင္သည္ အၾကင္အာဒမ္ၿဖစ္ပါသည္။ အသင္႔အား အလႅဟ္အသွ်င္ၿမတ္သည္ မိမိ၏ လက္ေတာ္ၿဖင္႔ ဖန္ဆင္းေတာ္မူခဲ႔ သည္။

ထုိအသွ်င္ၿမတ္သည္ မိမိဖန္ဆင္းထားေတာ္မူေသာ ၀ိညာဥ္ကုိ အသင္႔အတြင္းသို႔ မွုတ္သြင္းေတာ္မူခဲ႔သည္။ မိမိ ၏ေကာင္းကင္တမန္မ်ားကုိ အသင္႔အား ဦးခ်ေစေတာ္မူခဲ႔သည္။ ထုိ႔ၿပင္တ၀ ထုိအသွ်င္ၿမတ္သည္ အသင္႔အား ဂ်နတ္ဥယ်ာဥ္ၿမတ္တြင္ ေနထုိင္ေစေတာ္မူခဲ႔သည္။

ထုိ႔ေနာက္ေသာ္မွ အသင္သည္ လူသားတုိ႔အား မိမိ၏ၿပစ္မွဳေၾကာင္႔ ကမၻာေၿမၿပင္သို႔ ဆင္းသက္ေစခဲ႔ပါသည္။

“ဘခင္ၾကီးအာဒမ္က (တမန္ေတာ္မူစာအား ၿပန္လည္ေခ်ပသည္မွာ)” အသင္သည္ အၾကင္မူစာၿဖစ္ပါသည္၊ အသင္႔အား အလႅဟ္အရွင္ၿမတ္သည္ မိမိ၏ တမန္ေတာ္အၿဖစ္တည္းဟူေသာ ဂုဏ္ၿဖင္႔ ေရြးခ်ယ္ ေၿမွာက္စား ေတာ္ မူခဲ႔သည္၊ ၄င္းအၿပင္ ထုိအသွ်င္ၿမတ္သည္ အသင္႔အား (ေတာင္ရာတ္၏) သင္ပုံးမ်ားကုိ ေပးသနားေတာ္ မူခဲ႔သည္၊ ထုိသင္ပုံးမ်ားတြင္ အရာခပ္သိမ္းတုိ႔ႏွင္႔ စပ္လ်ဥ္းသည္႔ ရွင္းလင္းခ်က္မ်ား ပါရွိသည္၊ ထုိၿပင္တ၀ ထုိ အရွင္ၿမတ္သည္ အသင္႔အား တီးတုိးစကား ေၿပာၾကားေတာ္မူရန္ (မိမိထံေတာ္ပါးသိုိ႔) ခ်ဥ္းကပ္ေစေတာ္ မူခဲ႔ သည္၊ သုိ႔ၿဖစ္ရာ ကြ်ႏုပ္ဖန္ဆင္းၿခင္းခံရမီ အလႅဟ္အသွ်င္ၿမတ္သည္ ေတာင္ရာတ္က်မ္းကို အဘယ္မွ်ေသာ ေခတ္အခါကာလအလ်င္က ေရးထားေတာ္မူသည္ကုိ အသင္႔ေတြ႔ရွိေလသေလာ”  ထုိအခါ တမန္ေတာ္ မူစာက ”ႏွစ္ေပါင္းေလးဆယ္ အလ်င္” ဟု ေၿဖၾကားေလသည္၊ ထုိအခါ ဘခင္ၾကီးအာဒမ္က ထုိေတာင္ရာတ္က်မ္းတြင္ ”အာဒမ္သည္ မိမိ၏အရွင္အား ေသြဖည္ခဲ႔သည္ သို႔ၿဖစ္ရာ သူသည္ လမ္းမွားသြားခဲ႔သည္” ဟူေသာ မုကၡပတ္ ေတာ္ကုိ ေတြ႔ရွိေလသေလာဟု ေမးၿမန္းရာ တမန္ေတာ္မူစာက “ဟုတ္ကဲ႔ ေတြ႔ခဲ႔ပါသည္“ ဟုေၿဖၾကားေလ သည္၊ ထုိအခါ ဘခင္ၾကီးအာဒမ္က “အသင္သည္ ကြ်ႏု္ပ္အား အၾကင္ကိစၥတခုႏွင္႔ စပ္လ်ဥ္းၿပီး အသုိ႔လွ်င္ အၿပစ္တင္လိုသနညး္၊ ထုိကိစၥကုိ ကြ်ႏု္ပ္ၿပဳလုပ္ရန္ အလႅဟ္ရွင္ၿမတ္က ကြ်ႏု္ပ္အား ဖန္ဆင္းေတာ္မမူမီ ႏွစ္ေပါင္း ေလးဆယ္ကပင္ ေရးမွတ္ထားေတာ္မူၿပီးၿဖစ္သည္ဟု ေခ်ပေၿပာဆုိလုိက္ေပသည္။ တမန္ေတာ္ၿမတ္(ဆြ) က သို႔ရွိရာ ဘခင္ၾကီး အာဒမ္သည္ တမန္ေတာ္မူစာအား ႏုိင္သြားခဲ႔ေလသည္ဟု မိန္႔ၾကားေတာ္မူေလသည္   (မြတ္စလင္မ္)

တမန္ေတာ္ၿမတ္၏ ၾသ၀ါဒေတာ္ (ဃာဇီဟာရွင္) ဟဒစ္ အမွတ္၇၄

အထက္ပါ ဟဒစ္ပါ bold and large size စာသားေတြအရာ လူသားေတြက အာဒမ္အၿပစ္လုပ္မိရာမွ ကမၻာေၿမ ကုိ အၿပစ္လာခံေနၾကရတာလား ေမးခြန္းပါ…

ေနာက္တခုက အလႅာဟ္ကိုယ္ေတာ္တုိင္ ေရးမွတ္ထားတဲ႔ သကၠဒီရ္က ဘာလုိ႔ မွ်တမွဳမရွိရတာလဲ တခ်ဳိ႔ကုိ ဂ်နတ္အတြက္ တခ်ဳိ႔ ဂ်ဟမ္နမ္အတြက္ ဖန္ဆင္းထားတယ္ဆုိတဲ႔ ဟဒစ္လည္း ရွိပါေသးတယ္ လူသားအေနနဲ႔ ဂ်နတ္နဲ႔ ဂ်ဟမ္နမ္ကုိ ေရြးခ်ယ္ခြင္႔မရွိပါဘူး။ ဒါကုိ ဘယ္လုိနားလည္ရပါမလဲ ရွင္းလင္းေပးၾကပါ… လူမွာ ဦးေႏွာက္နဲ႔ အသိဥာဏ္အရ ေကာင္းတာလုပ္ၿပီး မေကာင္းတာေရွာင္ဖုိ႔ဆုိတာလဲ မၿဖစ္ႏုိင္ပါဘူး ဘာလုိ႔လဲဆုိ ေတာ႔ အသိညာဥ္ရွိမွဳ မဲ႔မွဳေတြကပါ သကၠဒီရ္ ၿဖစ္ေနေတာ႔ ဘယ္လုိမွကို နားမလည္နိင္ဘူး ၿဖစ္ေနတယ္..

အရွင္ကုိယ္ေတာ္တုိင္ ေကာင္းမွဳ မေကာင္းမွဳ လုပ္ဖုိ႔ကို စီရင္ၿပီးသားပါ.. ဘာအတြက္ေၾကာင္႔ အၿပစ္ေပးရပါလဲ ေဆြးေႏြးေပးပါ…

Ko Htay Lwin Oo : Tuesday, August 23, 2011 8:16 AM

သကၠဒီးရ္ تَقْديرُ

လူႀကီးမင္း ေမးတဲ့ ေမးခြန္းေလးကို တစ္ပိုဒ္ခ်င္း မေျဖမွီ- သကၠဒီးရ္ (တကၠဒီးရ္) ဆိုတာ ဘာလဲလို႔ ဖြင့္ ဆုိပါရေစ။ သကၠဒီးရ္ تَقْديرُ ဆိုတဲ့ ေ၀ါဟာရဟာ- قدر ကဒရ-က ဆင့္ပြားျခင္း ျဖစ္ၿပီး ကုရ္အံက်မ္း ေတာ္မွာ ဆင့္ပြား စကားလံုးေပါင္း ၁၃၂ ႀကိမ္ ေဖၚျပထားပါတယ္။ အဘိဓာန္ေတြမွာေတာ့- (ျပဳလုပ္၊ စြမ္းေဆာင္) ႏိုင္သည္။ (တစ္စံု တစ္ခု အေပၚ) ေလးေလးနက္နက္ ဆင္ျခင္ စဥ္းစားသည္။ ႀကိဳတင္ ဆင္ျခင္ ဆံုးျဖတ္သည္။ ႀကိဳတင္ သတိေပးသည္။ အတိုင္းအတာ စည္းခ်ိန္- လို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ျဖစ္တည္ လာေစမယ့္ အရာတစ္ခုကို ပရမ္းပတာ ျဖစ္တည္လာေစျခင္းမဟုတ္ဘဲ- အဲ့ဒီ ျဖစ္တည္လာေစမယ့္ အရာအတြက္ အႏုစိတ္ စည္းခ်ိန္၊ စနစ္ ဇယားေလးေတြကို အဆင့္ဆင့္ အထပ္ထပ္ ဥပေဒေဘာင္ မ်ား ျပဳျပင္စီမံေပးထားျခင္း ျဖစ္တယ္။

က်မ္းေတာ္သံုး - قدر ကဒရ (ကဒရ္) ဆိုတဲ့ စကားလံုးရဲ႔ တိုက္ရိုက္ အဓိပၸါယ္ကို ၉၇း၁ မွာ ေဖၚျပထား တယ္။ ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားကေတာ့ ဘာသာျပန္ျခင္းမရွိဘဲ လိုင္းလာတုကဒရ္ လို႔ ေမြးစားစကားလံုးနဲ႔ သံုးတာမ်ားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့ ဘာသာျပန္မွာေတာ့ ဖြဲ႔စည္းပံုည (ဖြဲ႔စည္းပံုစည္းကမ္း ျပဌာန္းသည့္ ည) လို႔ ဘာသာျပန္ထားပါတယ္။ ႏိုင္ငံတစ္ခု၊ အဖြဲ႔အစည္းတစ္ခု၊ လူ႔ေဘာင္တစ္ခုကို ဘယ္လို ဥပေဒ စည္းကမ္းေတြနဲ႔ တည္ေဆာက္မယ္၊ ထူေထာင္မယ္- ဆိုတာ၊ အရင္အဦး စည္းကမ္း၊ စည္းခ်ိန္ ခ်မွတ္ ျပဌာန္းရပါတယ္။

ဥပမာ- မီးရဲ႕ သေဘာကို ပူေစရမယ့္လို႔ ျပဌာန္းထားၿပီး၊ ေရရဲ႔ သေဘာကို ေအးေစရမယ့္လို႔ ျပဌာန္းထားၿပီး- ျဖစ္ တယ္။ ဘယ္သူက မီးကိုကိုင္ကိုင္ ပူမွာပဲ။ ဘယ္သူက ေရကို ထိထိေအးမွာပဲ။ မီးကို မီးအတိုင္းရွိေစ၊ ေရကို ေရ အတိုင္းရွိေစ- ေမာင္နီကိုင္ရင္ ပူေစ၊ ေမာင္ျဖဴကိုင္ရင္ ေအးေစလို႔ ထိ၊ ကိုင္တဲ့အခ်ိန္မွာမွ- ပူျခင္းကို ေအးျခင္းကို ခ်က္ခ်င္းလက္ငင္း ဖန္တီးလိုက္တာ မဟုတ္ဘူး။

အလားတူပဲ- ျမစ္ တစ္ခုထဲကို လူတစ္ဦး ခုန္ခ်မယ္ဆိုရင္- သူဟာ ျမစ္ေရရွိတဲ့ အနက္အတိုင္း နစ္ျမဳပ္ရမွာပဲ။ အဲ့ ဒီ ျမစ္ေရမွာ- ကမ္းစပ္၊ အလယ္- အတိမ္အနစ္ကြာလိမ့္မယ္။ အတိမ္ပိုင္းေလာက္ဆင္းရင္ အတိမ္ပိုင္း ေလာက္ နစ္မယ္။ ေရနစ္ပိုင္းထိ ဆင္းရင္ သူ႔ရွိတဲ့ အနစ္အတိုင္းနစ္မယ္။ အဲ့ဒီ အတိမ္အနစ္က ဘယ္သူ႔ကိုမွ မ်က္ႏွာ မလိုက္ဘူး။ ဒါက နဂိုရွိရင္းစြဲ ဂုဏ္အင္တစ္ခုပါ။ အဲ့ဒါကို အဲ့ဒီျမစ္အတြက္ စည္းခ်ိန္ျပဌာန္းၿပီး သကၠဒီးရ္ လို႔ ေခၚပါတယ္။

အဲ့ဒီ ျပဌာန္းၿပီး သကၠဒီးရ္ဟာ အရာအားလံုးအတြက္ ရွိေနတယ္။ အရာအားလံုးအတြက္ အလႅာဟ္အရွင္က ျပဌာန္းထားၿပီး ျဖစ္တယ္။ အလႅာဟ္ ေဆြဖတ္ဟ္ေတာ္ကိုပင္ အလႅာဟ္အရွင္က ျပဌာန္းထားၿပီး ျဖစ္တယ္။- ၆း၁၂ ကိုၾကည့္ပါ- အလႅာဟ္သည္ မိမိစရိုက္ေတာ္အား ကရုဏာ အျဖစ္ ျပဌာန္းထားေတာ္မူ၏လို႔ တရား၀င္ ေၾကျငာထားတယ္။

ဒီေနရာမွာ သတိထားရမွာက- က်မ္းေတာ္မွာ “အလႅာဟ္အရွင္သည္ ခပ္သိမ္းကုန္အား စည္းခ်ိန္ခ်မွတ္ႏိုင္ေတာ္ မူ၏ (သကၠဒီးရ္ ျပဌာန္းႏိုင္ေတာ္မူ၏)” ဆိုတဲ့ စကားလံုး အင္းေနာလႅာဟ အလာ ကုလိ ရိႈင္းအင္း ကဒီးရ္- လို႔ ေျမာက္မ်ားစြာ ေဖၚျပထားတဲ့ အခ်က္ပါ။ ဒီစကားလံုးကို ယူၿပီး- အလႅာဟ္က လုပ္ခ်င္ရာကို လုပ္ခ်င္တိုင္းလုပ္ ေနတဲ့ အာဏာရွင္ပံုစံမ်ိဳးျဖစ္ေအာင္ ဆရာေတာ္ႀကီးအမ်ားစုက ဖြင့္ဆိုေနတာကို ၀မ္းနည္းဘြယ္ ေတြ႔ရွိရပါ တယ္။ တကယ္ေတာ့ အဲ့ဒီဖြင့္ဆိုတဲ့ ဆရာေတာ္ႀကီးေတြကလည္း အလႅာဟ္ဆိုတာ ဘယ္ေလာက္ႀကီးက်ယ္ တယ္။ ဘယ္လိုမ်ိဳး လုပ္ေဆာင္ႏိုင္တယ္လို႔ လူၿပိန္းႀကိဳက္စကားလံုးနဲ႔ မႊမ္းေနတဲ့ သေဘာပါ။

အလႅာဟ္ဟာ အရာရာအားလံုးရဲ႔ ျပဌာန္းရွင္၊ ကံၾကမၼာရွင္ မွန္ပါတယ္။ လုပ္ခ်င္ရာကို လုပ္ေဆာင္ႏိုင္စြမ္း ရွိပါ တယ္။ ဒါေပမယ့္ အလႅာဟ္ကိုယ္တိုင္က မိမိအတြက္ ျပဌာန္းၿပီး မိမိ သကၠဒီးရ္ကို ေဘာင္ေက်ာ္ျခင္း မရွိပါ။ အဲ့ဒီ အခ်က္ကို ကုရ္အံ ၃၀း၃၀ မွာ “အလႅာဟ္အရွင္၏ ျဖစ္တည္ေစျခင္း (ဖန္ဆင္းေပးျခင္း) ဆိုင္ရာပညတ္၌ အေျပာင္းအလဲ ကေမာက္ကမ မရွိ၊” လို႔ မိမိ၏ ဖန္ဆင္းျခင္းဆိုင္ရာ ဂုဏ္အင္ကို မိမိကိုယ္တိုင္ ျပဌာန္းထားၿပီး ျဖစ္ျပန္ပါတယ္။

လူသားႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ သကၠဒီးရ္

ေက်ာက္ခဲ၊ ေျမႀကီး၊ ေရ၊ ေလ၊ အပင္၊ တိရိစၦာန္၊ လူသား- စတဲ့ အရာအားလံုးဟာ မိမိကို ျပဌာန္းၿပီး ျဖစ္တဲ့ limited ထဲမွာ ရပ္တည္ ရွင္သန္ေနရပါတယ္။ ေဘာင္ေက်ာ္တာနဲ႔ သူ႔ရဲ႕ ရပ္တည္မႈ ဂုဏ္အင္ဟာ ေဖါက္ျပန္ ပ်က္စီးသြားရပါတယ္။ ဥပမာ- လူတစ္ဦးဟာ ျပင္ပကလာတဲ့ ျမင္ကြင္းအတြက္ မ်က္လံုးနဲ႔ ၾကည့္ေစဘို႔ ျပဌာန္း ၿပီး ျဖစ္ပါတယ္။ မ်က္လံုးနဲ႔ ၾကည့္ျခင္းကို ဖီဆန္ၿပီး- ႏွဖူးနဲ႔ ၾကည့္လို႔ မရႏိုင္ပါ။ အလားတူပဲ- လူတစ္ဦးအတြက္ ျပဌာန္းၿပီး ၾကည့္ႏိုင္အား အကြာအေ၀းကိုလည္း ျပဌာန္းခံထားရၿပီး ျဖစ္ပါတယ္။ လူတစ္ဦးရဲ႔ ၾကည့္ႏိုင္အား အကြာအေ၀းဟာ သိန္းငွက္တစ္ေကာင္၊ စြန္တစ္ေကာင္ အတြက္ ျပဌာန္းေပးထားတဲ့ limited ေလာက္ မရွိဘူး ေလ။ ဒါေတြက ခႏၶာကိုယ္ပိုင္းဆိုင္ရာ က႑တစ္ခုစီအတြက္ ျပဌာန္းခံထားရမႈ သကၠဒီးရ္မ်ားပါ။

ဉာဏ္အင္အား- အလားတူ အရာအားလံုးထဲမွာ- လူသား အတြက္ limited ကို ေပးထားတဲ့ ဉာဏ္အားက အျခားအရာအားလံုးထက္ သာလြန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔မွာလည္း limited က ရွိေနျပန္ပါတယ္- (၁၇း၈၅)။ ဆိုလိုတာက လူသားတစ္ဦးဟာ ဘယ္ေလာက္ ဉာဏ္စဥ္ပြင့္ပြင့္- ေနာက္ဆံုး သဗၺညဳတ ဉာဏ္ (၀ဟီယ္) ရ သည့္တိုင္ သူ႔ရဲ႕ သိႏိုင္မႈအားဟာ- အလႅာဟ္အရွင္၏ ဉာဏ္ေတာ္ထဲက အမႈံအမႊားေလး တစ္ခုရဲ႔ အစိတ္အပိုင္း ေလး တစ္ခုမွ်သာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီေနရာမွာ- လူႀကီးမင္း ရႈပ္သြားႏိုင္တာက “ဒါ ဆိုရင္ (အရာရာဟာ ျပဌာန္းခံၿပီး ျဖစ္ေနရင္) ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘာမွ လုပ္ေနစရာ မလိုေတာ့ဘူးေပါ့။ သူ႔ဟာသူ ျဖစ္ေနတာပဲ။ လုပ္လည္း ဘာထူးမွာလဲ။” ဆိုတဲ့ သေဘာလို႔ ျဖစ္မေန ဘူးလားလို႔ ခံစားသြားႏိုင္ပါတယ္။

အရိုးသားဆံုး ေျပာမယ္- ဟုတ္ပါတယ္-၊ လူဟာ သူ႔ကို ျပဌာန္းေပးမႈအတိုင္း နဂိုပကတိလူ ျဖစ္ေနခဲ့ရင္ ဘာမွ လုပ္ေနစရာ မလုိပါ။ နဂိုပကတိ လူဆိုတာ အလႅာဟ့္ကိုယ္စားလွယ္၊ ေလာကအားလံုးအတြက္ သမၼတ၊ စိုးမိုး အုပ္ခ်ဳပ္သူ ျဖစ္ပါတယ္- အလႅာဟ္က လူကို အဲ့ဒီအတိုင္ သကၠဒီးရ္ ျပဌာန္းေပးထားတယ္၊ (၆း၁၆၆)။ လူကို အေကာင္းဆံုး ပံုစံနဲ႔ ျဖစ္တည္ေပးထားတယ္- ၉၅း၄။ ဒီအတိုင္း ေနႏိုင္ရင္ လူဟာ ေနာက္ထပ္ ထူးထူးျခားျခား ဘာမွလုပ္ေနစရာ မလုိပါ။

ဒါေပမယ့္- လူသားဟာ အျခားသတၱ၀ါေတြကဲ့သို႔ ခႏၶာ ကို ပိုင္ဆိုင္ေတာ့- အျခားသတၱ၀ါေတြကဲ့သို႔ ခႏၶာပိုင္း ဆိုင္ရာ ျပဌာန္းခံ သကၠဒီးရ္ေတြလည္း သူ႔မွာ ရွိေနတယ္။ ခႏၶာကိုယ္ ခံစားမႈကို ခံစားဘို႔ စိတ္ဆိုတာလည္း ရွိေန တယ္။ အဲ့ဒီ စိတ္က နာတယ္၊ က်င္တယ္၊ ၀မ္းနည္းတယ္၊ ၀မ္းသာတယ္၊ စိတ္ဆိုးတယ္၊ ေဒါသျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့ အႏုမာန သကၠဒီးရ္ေလးေတြ ရွိေနတယ္။- အျခားသတၱ၀ါေတြမွာလည္း စိတ္ရွိတယ္။ အခ်ိဳ႔ေခြးေတြက စိတ္ ေကာင္းတယ္။ မကိုက္တတ္ဘူး၊ အခ်ိဳ႔ေခြးေတြက စိတ္ဆိုးတတ္တယ္- ကိုက္တတ္တယ္၊ ရန္လိုတတ္တယ္ ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ သတၱ၀ါေတြမွာ ဉာဏ္ရည္ကို ပိုင္ဆိုင္ႏိုင္တဲ့ သကၠဒီးရ္မပါေတာ့-၊ သူတို႔ဟာ စိတ္ဆိုးလည္း စိတ္ ဆိုးတဲ့ အတုိင္းပဲ- သူ႔ limited ေလး အတိုင္းပဲ။ လူကေတာ့ မရဘူး။ ခႏၶာကိုယ္ေတာင့္တမႈ။ ေတာင့္တမႈ ေၾကာင့္ ျဖစ္လာတဲ့ စိတ္- ကို ဆပြားဆပြား တိုးေစဘို႔၊ မိမိမွာ သကၠဒီးရ္အရ ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ရွိထားတဲ့ ဉာဏ္ကို အသံုးျပဳတယ္။ ႀကံစည္တယ္- ဒီအခါ- လူဟာ ပကတိလူ မဟုတ္ေတာ့ဘူးေလ။ (ဉာဏ္ကို အသံုးခ်ခြင့္ ႀကံစည္ ခြင့္ ေပးထားတာလည္း ဉာဏ္ ဆိုတဲ့ အရာအတြက္ သကၠဒီးရ္ တစ္ခုပဲ။ အရာအားလံုး အတြက္ျပဌာန္းၿပီး သကၠဒီးရ္ကို ကေမာက္ကမ မလုပ္ဘူးလို႔ ျပဌာန္းထားတဲ့ အလႅာဟ္ရဲ႔ ျပဌာန္းခ်က္ ၃၀း၃၀ ကို အလႅာဟ္က မေဖါက္ဖ်က္ဘူး)

မိမိရဲ႔ လိုဘ အတြက္ မိမိရဲ႔ ဉာဏ္ကို ႀကိဳက္သလို သံုးခြင့္ေပးထားတဲ့ သကၠဒီးရ္အတိုင္း လူသားက သံုးပါတယ္။ ဒီလို သံုးတဲ့အခါမွာ- မိမိဉာဏ္နဲ႔ မျမင္ႏိုင္တဲ့- အက်ိဳး ေကာင္းျခင္း၊ ဆိုျခင္း ဘက္ဆီကို ေရႊ႔ေနပါတယ္။ (ေလွ်ာက္တဲ့ဘက္ကို ခရီးေရာက္ေစမယ္ ဆိုတာလည္း ျပဌာန္းၿပီး သကၠဒီးရ္ပါ)။ ဉာဏ္ရည္ မေပးထားတဲ့ သတၱ၀ါေတြက မိမိကို ျပဌာန္းၿပီး သကၠဒီးရ္အတိုင္း ရပ္ေနေတာ့- သူ႔မွာ ေရႊ႔စရာ မရွိဘူး။ ဒါေပမယ့္ လူကေတာ့ ေရြ႔ေနမယ္ေလ-၊ ဒီအခါမွာ လူသားရဲ႔ ဉာဏ္ limited ရဲ႔ အျပင္ဘက္က အက်ိဳးခံစားခြင့္က ဘာလဲ- လူက မသိ ျပန္ဘူး။ ဒီအေျခအေနမ်ိဳးမွာ အလႅာဟ္က လူကို ပစ္မထားဘူး၊ လူထဲက လူပကတိျဖစ္တဲ့ လူေတြရဲ႔ ဉာဏ္ရည္ သိျမင္မႈေတြကို ျပဌာန္းေပးထားတဲ့ အတိုင္း အဲ့ဒီလူေတြက တစ္ဆင့္ အျခားလူသားေတြကို သတိေပးမႈ သကၠဒီးရ္ ကိုလည္း ျပဌာန္းေပးၿပီး ျဖစ္တယ္။ အဲ့ဒီ အခါမွာ လူသားရပိုင္ခြင့္ ဉာဏ္စဥ္ထဲက အျမင့္ဆံုးကို ဆြတ္ ခူးႏိုင္သူေတြက အျခားလူသားေတြထက္ ပိုၿပီး ျမင္ေတာ့- ဒီလမ္းကို ေလွ်ာက္ရင္၊ ဒီခရီး ဒီပန္းတိုင္ကို ေရာက္ မယ္၊ ဟိုလမ္းကို ေလွ်ာက္ရင္ ဟိုခရီး ဟိုပန္းတိုင္ကို ေရာက္မယ္လို႔ ေျပာေပးရပါတယ္။ (ခရီး ပန္းတိုင္မ်ား ဆိုတာက ဂ်ဟႏၷန္၊ နဲ႔ ဂ်နတ္ တို႔ ေပါ့ဗ်ာ။) ဒီမွာလည္း လက္ခံရေစလို႔ အတင္း ျပဌာန္းမထားဘူး- ျပဌာန္းၿပီး သား အရာေတြ ရွိေနတယ္- အဲ့ဒါေတြက ဘယ္သူ႔ အတြက္မွ ေျပာင္းလဲေပးျခင္း မရွိဘူးလို႔ အသိေပးျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ၁၈း၂၉ ကို ၾကည့္ပါ။

အထူးသျဖင့္ ကုရ္အံက သြန္သင္တာမွာ မိရိုးဖလာကို လိုက္ေနရင္၊ မိရိုးဖလာမွာ ကၽြန္ခံေနရင္- သူဟာ အသိ ရပ္ေနမယ္။ ဒါေၾကာင့္ ရိုးသားေျဖာင့္မတ္စြာ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈ ခရီးမွာ လူသားဟာ ရွိေနပါလို႔- ဆံုးမတယ္။ လူက သူ႔ကို ျပဌာန္းေပးထားတဲ့ ရိုးသားေျဖာင့္မတ္စြာ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲ ေနျခင္း (ဆြာေလာဟ္) ထဲကို မရပ္ခ်င္ ဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ ဒီေတာ့ အသိရပ္ေနတယ္။ အသိရပ္ေနသည္ = မတိုးတက္ မဖြံ႔ၿဖိဳး ျဖစ္သည္= ေတြးေခၚမႈ ဉာဏ္ ရပ္စဲ တံုးအ လာသည္= ဂ်ဟႏၷခရီး ျဖစ္ပါတယ္။

မိရိုးဖလာ ဆိုတာ ကိုးကြယ္မႈ ဘာသာတရား တစ္ခုတည္းကို ဆိုလိုတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ က႑တစ္ခုခ်င္းစီ အတြက္ ေျပာတာပါ။ ေရကို ေရလို႔ပဲ သိထားသူက မိရိုးဖလာ၊ ဒီထက္ တိုးတက္ေအာင္ ေရကို ဓါတ္ခြဲၿပီး ေရမွာ ပါ၀င္တဲ့ အရာမ်ားကို သိေအာင္ႀကိဳးစားသူက မိရိုးဖလာမွ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲသူ။ အဲ့ဒီ ဓါတ္ခြဲၿပီးသိတဲ့ အသိမွာ ဆက္ရပ္ေနသူက အခ်ိန္တစ္ခုမွာ မိရိုးဖလာ ျပန္ျဖစ္ျပန္ေရာ- ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာ သိၿပီးသား ဓါတ္မ်ားကို ဘယ္လို အသံုးျပဳမယ္လို႔ ဆက္စဥ္းစားသူက ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲသူ အဲ့လို ျမင္သြားပါ။

(ဒီေလာက္ဆို သကၠဒီးရ္ရဲ႕ သေဘာတရားကို ငံုမိမယ္ထင္တယ္။ မရွင္းလင္းသည္မ်ားကို ဆက္ေမးပါ။)

လူႀကီးမင္း၏ ေမးခြန္းမ်ားအား ရွင္းလင္းခ်က္-

လူႀကီးမင္း ကိုးကားတင္ျပသည့္ က်မ္းမ်ားမွာ (၁) က်မ္းျမတ္ကုရ္အံ မဟုတ္ပါ။ (၂) ဘာသာျပန္မ်ား- ျဖစ္ပါ တယ္။ ဒီအတြက္ ရွင္းစရာမ်ား ရွိေနပါတယ္။-

က်မ္းျမတ္ကုရ္အံ မဟုတ္ေသာ က်မ္းမ်ားသည္ လံုး၀ ဥႆံုမွန္ကန္သည္ဟု အာမခံခ်က္မရွိပါ။- အေၾကာင္းမွာ-

လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ၁၅၀၀၊ ၁၄၀၀၊ ၁၃၀၀၊ စသည္ျဖင့္ ႏွစ္မ်ားက ေရးသားခဲ့ေသာ က်မ္းမ်ားအား ျပန္လည္ စီစစ္လွ်င္- (က) စာရြက္စာတမ္း စာအုပ္၊ ပံုႏွိပ္တိုက္၊ မိတၱဴကူးစက္မ်ား မရွိေသးပါ။- (ခ) အာမခံခ်က္ အျပည့္ ထားရွိေသာ မူပိုင္စနစ္ မထြန္းကားေသးပါ။ (သမိုင္းေခတ္တစ္ေလွ်ာက္ ကမၻာ့ပထမဦးဆံုး မူပိုင္ထားသည့္ မွတ္တမ္းက်မ္းမွာ က်မ္းျမတ္ကုရ္အံ တစ္အုပ္တည္းသာ ရွိပါတယ္။ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္မုဟမၼဒ္ လက္ထက္ ကတည္းက မူပိုင္ရွိခဲ့တယ္။ သမၼတႀကီး အဘူဘကရ္လက္ထက္မွာစုၿပီး စာအုပ္ႏွစ္အုပ္အျဖစ္ရွိၿပီး- ႏိုင္ငံေတာ္ မူပိုင္ျဖစ္တယ္။ သမၼတႀကီးအုမာရ္က သမၼတအျဖစ္ က်မ္းက်ိန္ေတာ့ က်မ္းျမတ္ကုရ္အံစာအုပ္ကို ကိုင္ၿပီး “ငါ သည္ သမၼတရာထူးကို ရေသာ္လည္း ဤက်မ္းျမတ္ကုရ္အံမွ ငါ့လက္ေက်ာ္ခဲ့ေသာ္ ငါ့လက္ကို ျဖတ္လိုက္၊ ငါ့ ေျခေက်ာ္ခဲ့ေသာ္ ငါ့ေျခကို ျဖတ္လိုက္၊”လို႔ က်မ္းက်ိန္ခဲ့တယ္။ သမၼတႀကီး အြဆ္မာန္လက္ထက္မွာ လက္ေရးနဲ႔ မိတၱဴကူးၿပီး ႏိုင္ငံရပ္ျခားကို ပို႔ေပးခဲ့တယ္။ ႏိုင္ငံေတာ္က မူပိုင္ထား အာမခံထားခဲ့တယ္။ အလြတ္ရတဲ့ ဟာဖီဇ္ ေပါင္းမ်ားစြာလည္း ရွိထားခဲ့တယ္။ သမၼတအြဆ္မန္လက္ထက္မွာ ဖတ္ပံုဖတ္နည္း အသံကိုပါ မူပိုင္လုပ္ထားခဲ့ တယ္။) ကုရ္အံ မဟုတ္ေသာ သမိုင္းက်မ္း၊ ၾသ၀ါဒက်မ္းမ်ားကို သမိုင္းဆရာ၊ စာေပဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားက လိုက္လံ စုေဆာင္းၿပီး ေနာင္လာေနာက္သားမ်ား သိပါေစျခင္း အလို႔ငွါ-သူတုိ႔ၾကားသိရျခင္းမ်ားကို သူတို႔ ေလ့ လာၾကားသိသည့္အတိုင္း မွတ္တမ္းတင္ခဲ့ျခင္းသာ ျဖစ္တယ္။ အဲ့ဒီမွတ္တမ္းမ်ားဟာ တန္ဘုိးရွိပါတယ္။ ဒါေပ မယ့္ ဘယ္သူကမွ အာမခံ မူပိုင္ မထားခဲ့ၾကေပဘူး။ မူရင္းေရးသားခဲ့သူ ဆရာေတာ္ႀကီးက အျခားေနရာတစ္ခု ကို မိတၱဴကူးၿပီး ပို႔ေပးခဲ့တဲ့ အေထာက္အထား မရွိသလို၊ ဟာဖီဇ္ (အလြတ္က်က္)ၿပီး ထိန္းသိမ္းေပးခဲ့တဲ့ တပည့္ မ်ားလည္း ရွိတယ္လို႔ သမိုင္းမွာ မရွိပါ။ ဒီလို အေျခအေနမွာ မူရင္း ဆရာေတာ္ႀကီး ေရးခဲ့ မွတ္တမ္းတင္ခဲ့တဲ့ စာ အုပ္နဲ႔ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာၿပီးေနာက္- ေ၀းလံေသာ ေဒသဆီသို႔ ေရာက္သြားေသာ ဆင့္ပြားစာအုပ္ လံုး၀ တူညီ ေနေသးသလား ဆိုတာ ဆံုးျဖတ္ရ ခက္ခဲတဲ့ ျပသနာ တစ္ခုတည္းမွာ ပါ၀င္ပါတယ္။

(၂) စာေရးသူ- မွတ္တမ္းတင္သူဟာ လူသားျဖစ္လို႔၊ သူ႔မွာ ေမြးရာပါ ခံစားခ်က္၊ ဓေလ့ရိုက္ခတ္မႈ၊ ပတ္၀န္း က်င္လႊမ္းမိုးမႈေတြ ပါတတ္ပါတယ္။ ဥပမာ ခရစ္ယာန္က အစၥလာမ္ ျဖစ္လာသူတစ္ဦးက အစၥလာမ့္စာေပကို ေလ့လာရင္-သူ႔မွာ ခရစ္ယာန္အျမင္ေတြ ရွိေနမွာပါ။ ဥပမာ- အလႅာဟ္ ဆိုပါေတာ့၊ သူက သူရင္းႏွီးၿပီးသား ထာ၀ရဘုရားပံုစံ ျမင္ေယာင္ခံစားႏိုင္ပါတယ္။ အလားတူပဲ အာဒံကို ဖတ္လိုက္တာနဲ႔ သူ႔ဦးေႏွာက္က သမၼာ က်မ္းစာပါ အာဒံကို ျမင္ေယာင္ခံစားေတာ့မွာပါ။ -- အခု လူႀကီးမင္း ေတြ႔ေနတဲ့ ဟဒီးဆ္က်မ္းပါ ခံစားခ်က္က ခရစ္ယာန္နဲ႔ ဂ်ဴး ခံစားခ်က္မ်ားဆီသို႔ ယိမ္းထိုးေနေၾကာင္း ေတြ႔ႏိုင္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ဟဒီးဆ္မ်ားကို မေလ့လာမွီ က်မ္းျမတ္ကုရ္အံကို အရင္အဦး ေလ့လာပါ။ ဟဒီးဆ္နားလည္မွာ ကုရ္အံ နားလည္မွာဆိုတဲ့ သီအိုရီက ေျပာင္းျပန္ သီအိုရီ ျဖစ္ပါတယ္။ ကုရ္အံကို နားလည္မွ က်န္တဲ့ က်မ္းစာအုပ္ေတြ ကို နားလည္ႏိုင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။

က်မ္းျမတ္ကုရ္အံမွာ- အာဒံ အျပစ္လုပ္ခဲ့လို႔- ကမၻာ့လူသားေတြ ဒုကၡခံရတယ္ ဆိုတဲ့ original sin သီအိုရီ လံုး၀ မပါ၀င္ပါ။ ပိုၿပီးေလးနက္ေအာင္ေျပာရင္ အာဒံသည္ ကမၻာ့ပထမဆံုး လူသားျဖစ္တယ္လို႔ က်မ္းေတာ္မွာ တစ္လံုးတစ္ဖဲ့မွ မပါ၀င္ပါ။ ကၽြန္ေတာ့ဘာသာျပန္ ၂း၃၀-၃၅ ထိ ဖတ္ပါ။

ဒီေတာ့- ကိုယ္ေတာ္မုဟမၼဒ္ ေျပာတဲ့ စကားတိုင္းဟာ-၊ သူ႔နားလည္မႈ ကုရ္အံအတိုင္း ေျပာျခင္းျဖစ္တယ္။ ဒါကို လိုက္ၿပီး မွတ္တမ္းတင္တဲ့ လူေတြ၊ ဘာသာျပန္တဲ့ လူေတြက ပုဂၢဳလိက ကိုယ္ပိုင္ခံစားနားလည္မႈနဲ႔ မွတ္တမ္း တင္ျခင္း၊ ဘာသာျပန္ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ေျပာသူက စကားကို တည့္တည့္ေျပာေသာ္လည္း- နားေထာင္သူက သူ႔ ခံစားမႈနဲ႔ သူနားေထာင္ပါတယ္။ ဥပမာ- ကိုယ္ေတာ္မုဟမၼဒ္က အလႅာဟ္လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ခရစ္ယာန္မ်ားက သူတို႔ နားလည္ၿပီးသား ခံစားခ်က္နဲ႔ အလႅာဟ္ကို နားလည္တယ္ေပါ့။

အခု လူႀကီးမင္း တင္ျပတဲ့အပိုဒ္က- ထုိ႔ေနာက္ေသာ္မွ အသင္သည္ လူသား တုိ႔အား မိမိ၏ ျပစ္မွဳေၾကာင္႔ ကမၻာေျမျပင္သို႔ ဆင္းသက္ေစခဲ႔ပါသည္။

ဆိုတာကို ခရစ္ယာန္မ်ားက original sin လို႔ နားလည္မယ္။ နားလည္သလို ဘာသာျပန္ၾကမယ္။ ေနာက္ဆံုး ဘာသာျပန္ အဆင့္ဆင့္မွသည္ ျမန္မာဘာသာျပန္ကို ေရာက္လာေတာ့- ဆရာေတာ္ ဃာဇီဟာရွင္မ္ကလည္း သူနားလည္တဲ့ စကားလံုးနဲ႔ တိုက္ရိုက္ျပန္မွာပဲေလ။

ကုရ္အံက်မ္းအရ အာဒံလုပ္တဲ့ အျပစ္ကို အျခားဘယ္သူမွ မခံရဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေခါင္းေဆာင္က မွားရင္-အဲ့ဒီ ေခါင္းေဆာင္ေနာက္ကို လိုက္ေနတဲ့ လူေတြက ေခါင္းေဆာင္နဲ႔အတူ မွားတဲ့လမ္းေၾကာင္းကို ေလွ်ာက္မိေနမွာ ပဲ။ ဒီအခါ အဲ့ဒီေခါင္းေဆာင္ေနာက္ကို လိုက္ေနသူအားလံုးက အဲ့ဒီအမွားရဲ႔ အက်ိဳးဆက္ကို ခံရမွာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ေခါင္းေဆာင္ကို ဘုရားအျဖစ္ မပူေဇာ္ဘို႔ ၂း၂၆၅ မွာ သတိေပးထားပါတယ္။

ကုရ္အံအရ ၾကည့္ရင္ အာဒံဟာ ျမင့္ျမတ္တဲ့ ေနရာတစ္ခုမွာ ရွိေနစဥ္က အသိႀကီးတဲ့ လူသား တစ္ဦးသာ ျဖစ္ ေသးတယ္။ နဗီ အဆင့္ မဟုတ္ေသးဘူး။ ေခါင္းေဆာင္ အဆင့္ပါ။ ဒီမွာ သူဟာ ေျမႇာက္ပင့္ေပးသူမ်ားကို နားယံု လို႔ မွားခဲ့တယ္။ မွားေတာ့ အဆင့္နိမ့္သြားတယ္။ (မွားရင္ မွားတဲ့ ဒဏ္ကို ခံရမယ္ဆိုတာက ျပဌာန္းၿပီး သကၠဒီးရ္ ျဖစ္ပါတယ္။-အာဒံေၾကာင့္ရယ္လို႔ အထူးခၽြင္းခ်က္နဲ႔ သကၠဒီးရ္ကို ေျပာင္းေပးျခင္း မရွိဘူး)။ အဲ့ဒီ ေနာက္မွာ အလႅာဟ္အရွင္က နဗီအျဖစ္ အဆင့္ျမႇင့္ေပးၿပီး- အသိေပးတယ္။ အဲ့ေတာ့ သူက ျပန္ျပင္တယ္။ ေခါင္းေဆာင္က မွန္သြားရင္ ေနာက္လိုက္မ်ားလည္း လမ္းမွန္ကို ေရာက္မွာပါ။

သူက ကိုယ္ေတာ္မူဆာကို ျပန္ေျပာတဲ့ စကားထဲမွာ ႏွစ္ေပါင္းေလးဆယ္ဆိုတာ နမူနာ ျပန္ေပးတာပါ။ ကိုယ္ ေတာ္မူဆာရဲ႔ ေနာက္လိုက္ေတြဟာ လမ္းမွားေနတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ကို လက္ခံထားတယ္။ (ကိုယ္ေတာ္မူဆာ- ရွိေနလွ်က္နဲ႔ အျခားေသာ စာမရီကဲ့သို႔ မိရိုးဖလာ ေခါင္းေဆာင္ေတြကို လက္ခံထားတယ္။ ကိုယ္ေတာ္ မူဆာကို ေတာင္ အသိအမွတ္မျပဳဘူး။) အဲ့ဒီ ေခါင္းေဆာင္မွား ေနာက္ကို လိုက္မိတဲ့ အက်ိဳးဆက္က ႏွစ္ေပါင္း ေလး ဆယ္- ဒုကၡခံရမယ္လို႔ ေျပာျခင္းျဖစ္တယ္။ ၅း၂၆။ ေခါင္းေဆာင္မွားကို လိုက္မိလို႔ လိုက္မိတဲ့ အေလွ်ာက္ ခရီး ကၽြံခဲ့တာ ႏွစ္ေပါင္းေလးဆယ္စာ ဒုကၡခရီးကို ေရာက္ေနၿပီေလ။ ဥပမာ- ေရထဲကို ဆင္းသြားရင္း တစ္ေျဖးေျဖး ေရက နစ္လာေတာ့- ေပေလးဆယ္ အနစ္ကို ေရာက္ေနၿပီ ဆိုပါေတာ့-၊ အမွန္ကို ျပန္ျမင္ၿပီး ကုန္းေပၚကို ေရာက္ဘို႔ ႏွစ္ေလးဆယ္ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္လွည့္ရမယ္ေပါ့။

ဒီမွာ ေရရဲ႕အနက္၊ ဒုကၡရဲ႕ပမာဏမ်ားက နဂိုကတည္းက ျပဌာန္းၿပီး ျဖစ္တယ္။ ျပဌာန္းၿ့ပီး ျဖစ္ျခင္းကို ဘယ္သူ ကမွ ေဖ်ာက္ဖ်က္လို႔ မရဘူး။ ဒါဟာ သကၠဒီးရ္ပဲေလ။ ဒါေပမယ့္ နဗီေတြက လမ္းမွန္ကို ျမင္ေတာ့့ သတိေပး တယ္။ နဗီေတြ စကားကို နားေထာင္တဲ့ လူေတြက အမွန္ဘက္ကုိ ျပန္လာတယ္။ သူတို႔က ဒုကၡကို ႏွစ္ေလး ဆယ္နဲ႔ ဆပ္လိုက္ရတယ္- ေၾကသြားတယ္ေပါ့။ နားမေထာင္တဲ့့ လူေတြက ဒုကၡထဲမွာ ဆက္နစ္မယ္။ နစ္သည္ ထက္နစ္မယ္- ဒါပဲေပါ့။

ဒီလို အေျခအေနမွာ- နားေထာင္ျခင္း၊ နားမေထာင္ျခင္းဟာ သာမန္နားလည္တဲ့ သကၠဒီးရ္ မဟုတ္ဘူး။ လူ သားမွာ ကိုယ္ပိုင္ ျပဌာန္းခြင့္ သကၠဒီးရ္ ျဖစ္တယ္။ ဆင္ျခင္ခြင့္ ဉာဏ္ (ကိုယ္ပိုင္ျပဌာန္းခြင့္ သကၠဒီးရ္) ကိုလည္း လြတ္လပ္ခြင့္ရွိတဲ့ သကၠဒီးရ္နဲ႔ ထပ္မံျပဌာန္းေပးထားေၾကာင္း ၁၈း၂၉ မွာ ၾကည့္ပါလို႔ ေျပာခဲ့ၿပီးသားပါ။

ဒီေလာက္ဆို- လူႀကီးမင္း နားလည္ေလာက္မယ္ထင္ပါတယ္။ (နားမလည္သည္မ်ား၊ ေစာဒက၀င္ဘြယ္ ရွိသည္ မ်ားကို လြတ္လပ္စြာ ျပန္လည္ ေဆြးေႏြးပါ။)

ေလးစားစြာျဖင့္

ေဌးလြင္ဦး