ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆီသို႔ (၂)

ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆီသို႔ (၁) ကလစ္ႏွိပ္ဖတ္ရန္-   

မိမိကိုယ္မိမိေတာ္လွန္ျခင္းျဖင့္ ပတ္၀န္းက်င္ႀကီးအား ျပဳျပင္ျခင္း

(က) လူမႈေရး

လူသား တစ္ေယာက္ဟာ မိမိကိုယ္မိမိ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ ပီတိကို ဆြတ္ခူးရၿပီ ဆိုတာနဲ႔- အျခားလူေတြကိုလည္း ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ ဓါတ္

ကူးေပးလိုမႈ ေမတၱာတရားေတြ ယိုဖိတ္လာပါေတာ့တယ္။ ဒါဟာ ဉာဏ္စဥ္ေဆာင္ အားလံုး ျဖစ္ေပၚခံစားခဲ့ရတဲ့ လက္ေတြ

က်င့္ေဆာင္သြားတဲ့ လမ္းစဥ္မွန္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဉာဏ္စဥ္ေဆာင္ ပုဂၢိဳလ္ျမတ္အားလံုးဟာ မိမိတို႔ ခံစားရတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ ရသကို ေတာထဲမွာ တရားဆက္က်င့္ရင္း တစ္ဦး တည္း တိတ္တဆိတ္ ခံစား သြားတာ မဟုတ္ဘဲ၊ လူ႔ပတ္၀န္းက်င္က လူထုႀကီးထဲမွာ အေကာင္းဆံုး လူမႈေရးမ်ားကို တည္ ေဆာက္ရင္း လူသားေတြကို ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ ဓါတ္ကူးေပးသြားၾကပါတယ္။

အဲ့ဒီ ဉာဏ္စဥ္ေဆာင္ ပုဂၢိဳလ္မ်ားအားလံုးရဲ႔ ေဟာတရားကို ၾကည့္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အတုယူရမယ့္ တရားေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔ေတြ တရားစေဟာတာန႔ဲ ဟာ့က့က့က္ လို႔ေခၚတ့ဲ ပရမတၳသစၥာ အေၾကာင္းကို စေျပာေတာ့တာပဲ မဟုတ္လား။ တ နည္းအားျဖင့္ သစၥာဆိုတဲ့ ေဖါက္ျပန္ေျပာင္းလဲျခင္းကင္းေသာ စံေပတဲ့ကို လူသားေတြဆီ အေရာက္ပို႔ေပးလိုက္တာပါ။ လူ သားေတြမွာ စံေပတံ ပိုင္ဆိုင္ေတာ့မွ- မိမိအပါအ၀င္ ေလာကအားလံုးကို စံေပတံနဲ႔ တိုင္းဘို႔ သြန္သင္ပါေတာ့တယ္။ သြန္ သင္တယ္ ဆိုတာလည္း- ဒီေခတ္ နားလည္ထားတ့ဲ ဆရာႀကီး၀ါဒန႔ဲ သြန္သင္ျခင္း မဟုတ္ဘဲ လူသားမ်ားအတြက္ အနစ္နာ ခံျခင္း၊ လူသားေကာင္းစားေရး အတြက္ ဦးေဆာင္လုပ္ျပျခင္း ဆိုတဲ့ မိမိကိုယ္မိမိ ေတာ္လွန္ျခင္းျဖင့္ ေနာက္လူမ်ား အတု ယူႏိုင္ေအာင္ လက္ေတြ႔ျပသျခင္းမ်ိဳးသာ ျဖစ္ပါတယ္။

အလားတူပဲ-- မိမိကိုယ္မိမိ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ ပီတိဆြတ္ခူးၿပီးတဲ့ လူသားဟာ မိမိကိုယ္မိမိ ေတာ္လွန္ပါယ္သတ္နဲ႔ နည္းနဲ႔ လူမႈ ပတ္၀န္းက်င္ကို ျပဳျပင္ရပါမယ္။ ပတ္၀န္းက်င္က တုန္႔ျပန္လာတဲ့ တိုက္ခိုက္မႈအားလံုးကို သည္းခံႏိုင္ရမယ္။ လိုအပ္လို႔ တိုက္ခိုက္ေစာ္ကားလာသူကို တုန္႔ျပန္ရမယ့္ အခါမ်ိဳးမွာ- အဲ့ဒီ တိုက္ခိုက္လာသူ တရားရေစအ့ံငွာ- သို႔မဟုတ္ သူ႔ကိုယ္သူ ဆင္ျခင္ေစအ့ံငွာ- ဗ်ဴဟာမ်ားကို သံုးႏိုင္ေပမယ့္၊ ႏွလံုးသားထဲမွာ ေဒါသျဖစ္ျခင္း၊ ေဒါသခံစားျခင္း၊ အႏိုင္လိုခ်င္ျခင္း၊ သစၥာ မဲ့ေသာ အႀကံအစည္မ်ားကို သံုးျခင္းမ်ား ပါယ္သတ္ထားရပါမယ္။ မိမိရဲ႔ သစၥာတရားလမ္းမွာ ျဖစ္တည္တဲ့ အေႏွာင့္အယွက္ မ်ားကို ဖယ္ရွားျခင္း ဆိုသည္မွအပ- သူတစ္ပါးအား ဒုကၡေရာက္ေလေအာင္ ႀကံေဆာင္ျခင္းမ်ား မျဖစ္ဘို႔ လိုပါတယ္။

မေတာ္တဆ သူတစ္ပါးအား ဒုကၡေရာက္ေစေလာက္ေအာင္ ႀကံေဆာင္လိုက္တာနဲ႔- မိမိရရွိထားတဲ့ ေအးၿငိမ္းမႈဟာလည္း ရုတ္ခ်ည္း ေပ်ာက္ကြယ္သြားႏိုင္တယ္။ ေမွးမွိန္သြားႏိုင္ပါတယ္။ ႀကံစည္ျခင္းတိုင္းဟာ မိမိကိုယ္ျပန္သင့္ေနတယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္ကို ေမ့ထားလို႔ မရေပဘူး။

ေအးၿငိမ္းမႈ ရၿပီးသား လူသားဟာ ပတ္၀န္းက်င္ကို ေအးၿငိမ္းမႈ ဓါတ္မကူးေပးျပန္ရင္လည္း- သူ႔တာ၀န္ မေက်မႈ ခံစားမႈက သူ႔ကို ျပန္သင့္ေစႏိုင္သလို- ပတ္၀န္းက်င္အား ေအးၿငိမ္းမႈ ဓါတ္ကူးေပးျပန္ရင္လည္း တုန္႔ျပန္လာမယ့္ ပေရာဂေတြကို ခုခံ ရင္း မိမိဘက္က အမွားတစ္ခုကို ျပဳလုပ္မိလိုက္တာနဲ႔ အဲ့ဒီအမွားက ကိုယ့္ကိုျပန္သင့္ေစႏိုင္တယ္-ဆိုတာ အၿမဲ ဆင္ျခင္ ေန ရမွာ ျဖစ္တယ္။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ မိမိကိုယ္မိမိ အၿမဲေတာ္လွန္ေနတဲ့နည္းနဲ႔ပဲ ပတ္၀န္းက်င္ကို ျပဳျပင္တဲ့ နည္းကို သံုးရပါမယ္။

ဒီေနရာမွာ- လူအမ်ားစုက သူမ်ားေတြရဲ႔ ေ၀ဖန္ျပစ္တင္ျခင္းက ကင္းေအာင္၊ စာရိတၱပိုင္းဆိုင္ရာ ျပစ္ခ်က္ေထာက္ျပခံရျခင္း က ကင္းေအာင္သာ ႀကိဳးစားၾကတာမ်ားပါတယ္။ အစၥလာမ္က သြန္သင္တာက အဲ့သလို မဟုတ္ျပန္ဘူး။ အမ်ားတကာက ေ၀ဖန္သည္ ျဖစ္ေစ၊ မေ၀ဖန္သည္ ျဖစ္ေစ- အေလးေပးေနဘို႔ မလိုဘူး။ မိမိက သူတစ္ပါးအေပၚ မေကာင္းႀကံျခင္းမွ ေရွာင္ ၾကဥ္ရန္၊ မိမိေၾကာင့္ သူတစ္ပါး ထိခိုက္ နစ္နာရမည့္ အျဖစ္မ်ိဳးမွ ေရွာင္ၾကဥ္ရန္ကိုပဲ ေဇာင္းေပးသြန္သင္ပါတယ္။

စာရိတၱဆိုတဲ့ စံက ပတ္၀န္းက်င္က သတ္မွတ္တဲ့ စံ ျဖစ္တယ္။ မိမိေၾကာင့္ သူတစ္ပါး မထိခိုက္ မနစ္ေစျခင္း ဆိုတဲ့ စံက ဘာသာတရားက ျပဌာန္းတဲ့ စံ ျဖစ္တယ္။

အဲ့ဒီ စံ ႏွစ္ခုဟာ အလြန္တရာ ကြာျခားပါတယ္။ ဥပမာ-- ဘာသာတရား ေခါင္းစဥ္ေအာက္က လူသား တစ္ဦးအေနနဲ႔- သူ ဟာ မိရိုးဖလာပတ္၀န္းက်င္က သတ္မွတ္ထားတဲ့- ဘုန္းႀကီးတစ္ပါး၊ ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္ တစ္ပါးလို ေနထိုင္က်င့္ႀကံ တယ္။ စာရိတၱအရာမွာလည္း အမ်ားအျမင္နဲ႔ ကိုက္ညီတယ္။ အေပၚယံ ထင္သာ ျမင္သာ ရွိတဲ့ လူ႔က်င့္၀တ္- ဘာသာေရး ေခါင္းေဆာင္ က်င့္၀တ္ေတြအားလံုး ေကာင္းမြန္တယ္။-စိတ္ဓါတ္ေရးရာ အရလည္း အလြန္ရိုးသားတယ္။ စိတ္ေကာင္းရွိ တယ္။-- ဒါေပမယ့္ သူကိုယ္တိုင္ မရည္ရြယ္ဘဲ ဆရာစဥ္ဆက္ အဆိုအမိန္႔အတိုင္း ေဟာေျပာသြန္သင္လာတဲ့ ပံုတိုပတ္စ ေတြနဲ႔ အျခားသူငါ- တကာ တကာမမ်ားကို ဆံုးမသြန္သင္ေနတယ္- ဆိုရင္၊ သူ႔ရဲ႔ေဟာေျပာ သြန္သင္မႈဟာ ယုတၱိမဲ့ဒ႑ာရီ မ်ား ျဖစ္ေနတယ္၊ လူသားအမ်ားစုကလည္း ၾကားဘူးနား၀ အစဥ္အလာ လက္ခံ ထားၿပီးတရားမ်ား ျဖစ္လို႔ အဲ့ဒီ ဒ႑ာရီကို ပဲ တရားလို႔ မွတ္ယူေနရတယ္ ဆိုရင္-၊ သူ႔ရဲ႔ သြန္သင္ခ်က္ဟာ ေနာင္လာမယ့္ အနာဂါတ္မ်ိဳးဆက္ကို ထိခိုက္နစ္နာေစႏိုင္ ပါတယ္။ အဲ့ဒီ တရားေတြေၾကာင့္ ေနာင္လာမယ့္ အနာဂါတ္မ်ိဳးဆက္က မိမိရဲ႔ ဘာသာတရား၊ မိမိရဲ႔ ဘုရားကိုပါ- ဟုတ္ပဲ ဟုတ္ပါ့မလားလို႔-၊ မေနာကံက ျပစ္မွားလာႏိုင္ပါတယ္။ ဒီလို ျပစ္မွားခံရျခင္းရဲ႔ တရားခံက- အဲ့ဒီ ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္ သို႔မဟုတ္ ဘုန္းႀကီးပဲ ျဖစ္ရပါေတာ့မယ္။

ဒါေၾကာင့္ ဘာသာေရးက ခ်မွတ္တဲ့စံမွာ- ယခုျဖစ္ေစ၊ ေနာက္မ်ိဳးဆက္ကို ျဖစ္ေစ အစဥ္မွန္ေနတဲ့ ယုတၱိေဗဒကို ေပးႏိုင္တဲ့ သူတစ္ပါးအား မထိခိုက္ေစျခင္း ဆိုတဲ့ စံပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

သူတစ္ပါးအား မထိခိုက္ေစျခင္း- ဆိုတဲ့ ပညတ္ေအာက္မွာ စာရိတၱဆိုတာ အလိုလို ေကာင္းမြန္ၿပီးသား ျဖစ္သြားပါတယ္။-ဥ ပမာ- မိမိေၾကာင့္ သူတစ္ပါးရဲ႔ သားမယား၊ သာသမီး မထိခိုက္ေစရ-လို႔ ျပဌာန္းထားသူတစ္ဦးဟာ- ကာမေဖါက္ျပန္မႈဆိုတာ ကင္းသြားပါတယ္။ မိမိေၾကာင့္ သူတစ္ပါးအား အႏၱရာယ္ မျဖစ္ေစရလို႔ ျပဌာန္းထားသူ တစ္ဦးဟာ- သူတစ္ပါးအား မေကာင္းႀကံျခင္း၊ ေသေၾကာင္းႀကံျခင္း၊ ထိခိုက္နစ္နာေအာင္ ႀကံစည္ျခင္း အားလံုး ကင္းသြားပါတယ္။ မိမိေၾကာင့္ ပတ္၀န္း

က်င္အား အေႏွာင့္အယွက္ မျဖစ္ရလို႔ ျပဌာန္းထားရင္- မူးယစ္ေသစာ ေသာက္စား ရမ္းကားျခင္း၊ သူတစ္ပါး စိတ္အေႏွာင့္ အယွက္ျဖစ္ေအာင္ ျပဳမူေနထိုင္ျခင္းမ်ား ကင္းသြားပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး သူတစ္ပါးနဲ႔ စကားေျပာရင္ေတာင္ `ငါ့-ပါးစပ္က ထြက္တဲ့ အန႔ံေကာင္းရဲ႔လား၊ ငါ-စကားေျပာရင္ သူတစ္ပါးအတြက္ အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္မလားလို႔ သံုးသပ္ၿပီး- တစ္ကိုယ္ ရည္ သန္႔ရွင္းမႈကိုပါ- ဂရုစိုက္ ဆင္ျခင္လာေတာ့မွာ ျဖစ္တယ္။--- ဒါေတြအားလံုးဟာ မိမိကိုယ္မိမိ ေတာ္လွန္ျခင္းျဖင့္ ပတ္ ၀န္းက်င္အား ျပဳျပင္ျခင္း ဆိုတဲ့ အစၥလာမ္က သြန္သင္ထားတဲ့ နည္းေတြ ျဖစ္ပါတယ္။

အဲ့ဒီလို နည္းနဲ႔ ပတ္၀န္းက်င္ကို ျပဳျပင္တဲ့ လူသားေတြဟာ- သူတို႔ရဲ႔ စံခ်ိန္ျပည့္မွီလာေလေလ- သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ စိတ္ဘ၀င္ က်လာေလေလ ျဖစ္ၿပီး မိမိကိုယ္မိမိ လူပီသျခင္း ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ ပီတိကို ပိုလို႔ ပိုလို႔ ခံစားလာရမွာ- ေသခ်ာလွပါတယ္။

(ခ) ပညာေရး

အစၥလာမ္-သာသနာက- ပညာမွန္သမွ်ကို အားေပးထားပါတယ္။ ကိုယ္ေတာ္မုဟမၼဒ္ထံကို သဗၺညဳဉာဏ္နဲ႔ ကိန္း၀ပ္သိျမင္

ေစတ့ဲ က်မ္းျမတ္ကုရ္အံ ရ႕ဲ ပထမဦးဆုံး ဉာဏ္စဥ္အသိမွာပဲ အိကိကိက္က္က္ကရ ဖတ္ေလာ-့ --၊------------ လူသားအား ကေလာင္တံျဖင့္ သင္ၾကားေပး၏၊ သူ႔အား မသိခဲ့ရာမွ- သိလာေစရန္ သင္ၾကားေပး၏။- (၉၆း၁--၅) လို႔ စတင္ မိန္႔ၫႊန္ပါ တယ္။ ပညာသင္ျခင္းေၾကာင့္၊ ပညာဆည္းပူးျခင္းေၾကာင့္ လူသားဟာ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈနဲ႔ ကင္းကာသြားလိမ့္မယ္လို႔ အစၥလာမ္က လံုး၀ ေျပာမထားပါ။ တနည္းအားျဖင့္ ပညာဆိုတာ- ေလာကီအတြက္ ျဖစ္တယ္၊ အက်င့္စရဏ သည္သာ ေလာကုတၱရာ အတြက္ ျဖစ္တယ္၊ နာမ္ခႏၶာအတြက္ျဖစ္တယ္၊ ဉာဏ္စဥ္ရင့္က်က္ရာ ခရီးအစ ျဖစ္တယ္လို႔ လံုး၀ ေျပာထားျခင္း မရွိပါ။

အစၥလာမ့္ ၀ိပႆနာေခၚ အစၥလာမ္က ျပၫႊန္တဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈဆီသို႔ ခရီးမွာ ခရီးသည္ေကာင္း တစ္ဦးျဖစ္ဘို႔ ယုတၱိေဗဒ စံကို ပဲ စြဲကိုင္ခိုင္းပါတယ္။ ဘယ္ပညာကို သင္ယူဆည္းပူးသည္ ျဖစ္ေစ၊ ဘယ္ခရီးကို သြားလာသည္ ျဖစ္ေစ၊ ဘယ္အလုပ္ကို လုပ္ကိုင္သည္ ျဖစ္ေစ ေလာကယုတၱိေဗဒ စံနဲ႔ တိုင္းတာတတ္ေနရင္- သူဟာ ေသာတာပန္ အဆင့္ကို ေရာက္ေနပါၿပီ။ သူ႔ ဆီသို႔ ယုတၱိေဗဒမဲ့ ေကာလဟသမ်ား၊ ဒ႑ာရီမ်ား ေျပး၀င္ဆည္းကပ္လို႔ မရႏိုင္ေတာ့ဘူး မဟုတ္လား။ ပညာကို ဆည္းပူး ေလေလ အသိဗဟုသုတ တိုးေလေလ-ျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္ကို ခံယူထားရပါမယ္။

အဲ့ဒီသင္ယူတဲ့ ပညာမ်ားမွာ- ယုတၱိေဗဒကင္းမဲ့ေသာ အရာမ်ား ပါလာရင္- အဲ့ဒီအခ်က္ေတြကို ရန္လိုစြာ တုန္႔ျပန္ျခင္းထက္ မိမိလက္ကိုင္ထားတဲ့ ယုတၱိေဗဒ စံခ်ိန္အား အရည္အေသြးေျပာင္ေစရန္ `ေသြး´ရမည့္ အတိုက္အခံ ျဖစ္တယ္လို႔ ခံယူရပါ မယ္။ အရည္အခ်င္းဆိုတာ `ေသြး´ေလ စံခ်ိန္ျမင့္ေလပဲ။ အစၥလာမ္က ၫႊန္ျပရာမွာ- ပညာသင္ရင္းလည္း ရဟႏၱာ (၀လီ) ျဖစ္သြားႏိုင္ပါတယ္။ ပညာကို ရႏိုင္သမွ် သင္ယူပါ။ ဒါေပမယ့္- စာေပတစ္ခုတည္းသာ ပညာျဖစ္တယ္လို႔ က်ဥ္းေျမာင္းစြာ မမွတ္ယူမိဘို႔လိုပါတယ္။ ႏွီးျဖာတာ၊ သက္ကယ္မိုး၊ ကြန္ပစ္၊ ငါးျမႇား၊ လယ္ထြန္၊ ကိုင္းလုပ္ တာေတြက အစ ေနရာတိုင္းမွာ အထာနဲ႔ ပညာဆိုတာ ရွိေနပါတယ္။ ဘယ္အရာကိုမွ အထင္မေသးမိဘို႔နဲ႔ ပညာဟာ ေနရာတိုင္းမွာ ရွိေနတယ္ဆိုတဲ့ အသိ ကို မေမ့ဘို႔ အေရးႀကီးပါတယ္။ သူ႔အရာနဲ႔သူ အသံုး၀င္တာခ်ည္းပါပဲ။

ျမန္မာႏိုင္ငံ ေက်းလက္ေဒသက ကေလးတစ္ဦးအတြက ္ ထင္းနဲ႔ `မီးေမႊး´ရတာ မခက္ေပမယ့္။ အေမရိကန္က ကေလး တစ္ေယာက္အတြက္ `မီးေမႊး´ရတာ ဧရာမ အခက္အခဲႀကီး တစ္ခု ျဖစ္ေနပါတယ္။ သူတို႔ဘ၀မွာ- အိမ္မွာ ရွိတဲ့ နံရံက အေပါက္ကေလး ၂ ေပါက္ (တစ္ခ်ိဳ႔ ၃ ေပါက္)ကို ၀ိုင္ယာႀကိဳးနဲ႔ ထိုးထည့္လိုက္ရင္ ထမင္း က်က္လာမယ္လို႔ပဲ ယံုၾကည္ ထားပါတယ္။ ေရတြင္းဆိုတာလည္း မျမင္ဘူးဘူး၊ ေရခပ္ရမွာလည္း မသိဘူး။ အားလံုးက အိမ္နံရံက အေပါက္ထဲမွာ အဆင္သင့္ရွိေနတယ္။ ဒီေတာ့ ဆိုလိုတာက ေနရာတိုင္း- ကိစၥတိုင္းမွာ ပညာ-ဆိုတာ ရွိေနတာပါပဲ။ အာရ္ဗီစာ၊ အဂၤလိပ္ စာ၊ ပါဠိစာ တစ္ခုတည္းသည္သာ ပညာေရး မဟုတ္သလို- လမ္းဘ၀လမ္းၫႊန္ နီတိမ်ားလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ လူ႔ ပတ္၀န္း က်င္ႀကီး တစ္ခုလံုးမွာ ျမင္ေတြ႔သမွ်ေတြဟာ ပညာေရး ျဖစ္သလို- စနစ္တက် ယုတၱိေဗဒက်စြာ စီစစ္သံုးသပ္တတ္ရင္- လမ္းၫႊန္နီတိေတြ ျဖစ္ေနပါတယ္။--

(ဂ) စီးပြားေရး

လူနဲ႔ ေငြ ဆိုတာ ကားတစ္စီးနဲ႔ ဓါတ္ဆီလို ျဖစ္တယ္။ ဓါတ္ဆီ သို႔မဟုတ္ ေလာင္စာ မထည့္ပဲ ေမာင္းလို႔ ရတဲ့ ကားရယ္လို႔ မရွိဘူး။ အလားတူပဲ ေငြ သို႔မဟုတ္ လူ႔ေလာက ပတ္၀န္က်င္ စီးေၾကာင္းလည္ပတ္ေစေသာ အရာ မရွိဘဲ ရပ္တည္လို႔ ရတဲ့ သက္ရွိ လူသားရယ္လို႔ မရွိဘူး။ သက္မဲ့ လူသား (ေက်ာက္ရုပ္) ေတာင္မွ ေငြနဲ႔ ဖန္တီးတဲ့ အလွေဆးမွင္ေတြ လိမ္းက်ံမွ အ ေရာင္ ပိုထြက္လာတယ္ ဆိုတာ- ျငင္းဆန္လို႔ မရေကာင္းဘူး။

ေငြကို ေလာကီရမက္ ျဖစ္တယ္လို႔ စြပ္စြဲ ပုတ္ခတ္ျခင္းလည္း အကုသိုလ္ထဲမွာ အႀကံဳး၀င္ေနတယ္။ ေငြျဖစ္ေစ၊ ေရႊျဖစ္ေစ၊ ဥစၥာစည္းပြား ျဖစ္ေစ ေလာကီရမက္ေတြ မဟုတ္ဘူး။ အဲ့ဒီ ဥစၥာစၥည္းမ်ားေပၚမွာ မေတာ္ေလာဘ တက္ျခင္း ဆိုတဲ့ စိတ္ သည္သာ အကုသိုလ္ ျဖစ္တယ္။

အစၥလာမ္က ျပဌာန္းတဲ့ သီအိုရီမွာ ေငြ သို႔မဟုတ္ ဥစၥာ စီးပြားကို ရွာႀကံျခင္း၊ တင့္တယ္လွပေအာင္ ျပင္ဆင္ျခင္း၊ ပညာ တတ္ေအာင္ ေလ့က်င့္သင္ယူျခင္း စသည္တို႔ဟာ အကုသုိလ္မ်ား မဟုတ္ဘူး။ အကုသိုလ္ မႈကို မက်ဴးလြန္ျခင္း ျဖစ္တဲ့အ တြက္ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ ရရွိႏိုင္ျခင္း ခရီးကို ထိခိုက္ေစမႈ မရွိဘူး။

တနည္းအားျဖင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ ရရွိႏိုင္ဘို႔ အတြက္ ေလာကီ သို႔မဟုတ္ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ရွိသမွ်ကို စြန္႔ပစ္ရမယ္လို႔ မဆိုဘူး၊ တ ကယ္လို႔ ေလာကီ သို႔မဟုတ္ ပတ္၀န္းက်င္ကို စြန္႔ပစ္ေနရမယ္ ဆိုရင္- အဲ့ဒီ စြန္႔ပစ္ရျခင္း ဒုကၡ၊ ေသာက ေတြက စြန္႔ပစ္သူ ကို အခ်ိန္မေရြး ျပန္လည္ ဖိစီးႏိုင္တယ္။ အဲ့ဒီလို ဖိစီးလာရင္ မိမိသြားလိုတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ခရီးမွာ ခလုတ္ကသင္းႀကီး ျဖစ္ သြားႏိုင္တယ္။ အဲ့ဒါ အေရးႀကီးတဲ့ အခ်က္ပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ခရီးကို သြားတဲ့ ခရီးသည္ေတြထဲမွာ ၾကားဘူးနား၀ ေရလိုက္လြဲၿပီး ရူးတယ္။ ေယာင္တယ္။ လြတ္ထြက္သြားတယ္ ဆိုတာေတြကို မၾကာခဏ ေတြ႔ျမင္ေနရေတာ့တယ္။

ၿငိမ္းခ်မ္းမႈဟာ ေလာကီရဲ႔ အျပင္မွာ မရွိဘူး။ ေလာကီထဲမွာပဲ ရွိေနတယ္။ ေလာကီ အပူေတြကို ေဘးဖယ္ထားႏိုင္ရင္ ေလာ ကီ ေအးၿငိမ္းမႈဟာ အဲ့ဒီေနရာပဲ ရွိေနတယ္ဆိုတာ စြဲၿမဲစြာ မွတ္ယူဘို႔ လိုတယ္။ လူတစ္ေယာက္ဟာ ေန႔ရဲ႔ အလင္းေရာင္ကို ရဘို႔ ေနသြားလမ္းေၾကာင္းအတိုင္း လိုက္ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ေနဘို႔ မလိုဘူး။ သူ႔ေနရာမွာပဲ ေနလိုက္ပါ။ ညအေမွာင္ ေပ်ာက္ သြားရင္ အဲ့ဒီေနရာကို ေန႔အလင္းေရာင္ ေရာက္ကိုေရာက္လာမွာပဲ။ ဒီေနရာမွာ အဓိက တင္ျပလိုတာက- ေငြေၾကးယႏၱရား နဲ႔ ပတ္သက္ ဆက္ႏြယ္ေနတဲ့ စီးပြားေရးနဲ႔- စီးပြားေရးလုပ္ေဆာင္ရင္း လူတစ္ဦးရဲ႔ တစ္သီးပုဂၢလ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈကို ဘယ္လို ရရွိႏိုင္မလဲ ဆိုတာပဲ။

အစၥလာမ့္ သီအိုရီမွာ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ ေနာက္ဆီသို႔ လူသားက လိုက္ရွာေနစရန္ မလို။ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈဟာ ၿမိဳ႔ပတ္ရထားလို လူသား တည္း ဟူေသာ မွတ္တိုင္ဆီသို႔ အစဥ္အၿမဲ ဆိုက္ေရာက္လာေနေသာ အရာတစ္ခုသာ ျဖစ္တယ္။ လူသားကသာ မိမိ ဆီကို ဆိုက္ေရာက္လာေလ့ ရွိတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ ရထားႀကီးကို မိမိရွိေနတဲ့ေနရာ ပညာရွာသူက ပညာေရးမွတ္တိုင္၊ စီးပြား လုပ္ေဆာင္ေနသူက စီးပြားေရးမွတ္တိုင္၊ ႏိုင္ငံေရး သယ္ပိုးေနသူက ႏိုင္ငံေရးမွတ္တိုင္ စတဲ့ မွတ္တိုင္ အသီးသီးက-တက္ စီး လိုက္ဘို႔ပဲ လိုအပ္ပါတယ္။ ဘယ္မွတ္တိုင္က စီးစီး အေျခခံယုတၱိေဗဒကို ပိုင္ဆိုင္ထားမွ - မိမိဆီကို ဆိုက္ေရာက္လာေန တဲ့ အရာေပါင္းမ်ားစြာ အထဲမွ အစစ္အမွန္ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ- ဆိုတဲ့ အရာ (ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ ဆိုတဲ့ ယဥ္ရထား) ကို သိျမင္ႏိုင္မွာ ျဖစ္ တယ္။ သတိထားရမယ့္ အခ်က္က မိမိရပ္တည္ေနတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ဟာ က်ယ္ေျပာေလေလ- ပတ္၀န္းက်င္ မာယာေတြ မ်ားေလေလ ဆိုတဲ့ အခ်က္ပါပဲ။

အဲ့ဒီ ပတ္၀န္းက်င္ မာယာေတြၾကားထဲမွာ အေျခခံ ယုတၱိေဗဒကို စြဲစြဲၿမဲၿမဲ စြဲကိုင္ၿပီး- ပါးပါးနပ္နပ္ေက်ာ္ျဖတ္ႏိုင္ဘို႔ေတာ့ လုိ တယ္။ ဒီလို ပါးနပ္နည္းေတြကို လူတစ္ဦးခ်င္းမွာ ရွိၿပီးသား အေတြ႔အႀကံဳေပါင္းမ်ားစြာက သြန္သင္ေပးသြားပါလိမ့္မယ္။ တစ္ဦးနဲ႔ တစ္ဦး နည္းဗ်ဴဟာ တူညီႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။

စီးပြားေရး ေလာကက လူသားတစ္ဦးဟာ- ဓါတ္ဆီပမာဏေပါင္း မ်ားစြာ သို႔မဟုတ္ ေလာင္စာဆီေပါင္း မ်ားစြာကို သယ္ပိုး ၿပီး ေလာင္စာဆီတင္ ယဥ္တစ္စီးနဲ႔ တူတယ္။ သူ႔ေက်ာေပၚမွာ ေလာင္စာဆီ ဂါလံေပါင္းမ်ားစြာကို တင္ထားေပမယ့္၊ သူ႔ ရဲ႔ လည္ပတ္မႈအတြက္ အဲ့ဒီေက်ာေပၚက ဂါလံေပါင္းမ်ားစြာဟာ အသံုးမ၀င္ဘူး၊ သူ႔ရင္ထဲမွာ ထည့္ထားတဲ့ ေလာင္စာဆီသို ေလွာင္တဲ့ ကန္ ကေလး တစ္ခုပဲ ျပည့္ေနဘို႔ လိုတယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္ကို ေမ့ထားလို႔ မရဘူး။ အကုသိုလ္ ျဖစ္တဲ့ ေလာဘ စိတ္တက္ၿပီး ေက်ာေပၚက ေလာင္စာဆီအားလံုးကို သူ႔အင္ဂ်င္အတြက္ ပတ္သက္မိရင္- အင္ဂ်င္ ပ်က္စီးသြားႏိုင္သလို၊ အခန္႔မသင့္ရင္ မီးေလာင္ေပါက္ကြဲသြားႏိုင္တယ္ ဆိုတဲ့ အေျခခံအခ်က္ကို ေမ့မသြားဘို႔ လိုပါတယ္။

လူသားတစ္ဦးဟာ- စီးပြားဥစၥာေပါင္း ဘယ္ေလာက္ ပိုင္ဆိုင္ပါေစ- ေလာကမွာ လူသားတစ္ဦးအတြက္ သတ္မွတ္ထားတဲ့ စံခ်ိန္ထက္ ပိုမိုၿပီး သံုးစြဲႏိုင္အား မရွိဘူး။ တနည္းအားျဖင့္ ႏွစ္ကိုယ္ မခြဲႏိုင္ဘူး။ သံုးကိုယ္မခြဲႏိုင္ဘူး။ တစ္ၿပိဳင္နက္တည္း အရသာ သံုးေလးမ်ိဳးကို မခံစားႏိုင္ဘူး- ဆိုတာ။ သတိရွိေစဘို႔ ျဖစ္တယ္။

ေလာဘ-

စီးပြားေရး လုပ္သူေတြဟာ ပိုမို ရလိုစိတ္ ေလာဘေတြ ျဖစ္လာတတ္ပါတယ္။ ေလာဘကို အစၥလာမ္က မသတ္ခိုင္းဘူး၊ မပါယ္ခိုင္းဘူး။ ေလာကကို အတၱ မဖံုးဘို႔သဲ သြန္သင္ပါတယ္။ ေလာဘာကို ပါယ္သတ္ေနရင္- အဲ့ဒီ ပါယ္သတ္တာဟာ ဒုကၡပဲ ေလာက မ်ားမ်ား ပါယ္သတ္ေလ ဒုကၡ ကို မ်ားမ်ား ဖိတ္ေခၚေလပဲ။ ဒုကၡ မ်ားမ်ား ဖိစီးခံရရင္- သူ႔အတြက္ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ ရဲ႔ ရသနဲ႔ ေ၀းကြာသြားႏိုင္တယ္။ ဒုကၡ ဖိစီးခံရဖန္ မ်ားသူဟာ- စိတ္တိုတတ္တယ္။ သည္းခံႏိုင္မႈ အားနည္းလာတယ္။ ေနာက္ဆံုး ထိမ္းမႏိုင္ သိမ္းမရ ေပါက္ကြဲသြားႏိုင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေလဘ ကို ပါယ္သတ္ျခင္း အလုပ္ကို မလုပ္ပါနဲ႔။ ေလာ ဘကို အတၱ မဖံုးဘို႔ပဲ ဆင္ျခင္ပါ။ ေလာဘကို အတၱလႊမ္းမိုးသြားရင္ ေမာဟာ (ဇြာလင္) ျဖစ္သြားတယ္။

လူတစ္ေယာက္ဟာ (အတ)ၱ ငါ့ဘို႔ ငါ့ဘို႔ခ်ည္း ေလာဘ ျဖစ္ေနရင္ အ့ဲဒီ ေလာဘကို အင္မတန္ ဆင္းရဲတ့ဲ ေလာဘလို႔ ဆို တယ္။ ေလာဘ ဆင္းရဲေလ- ၿငိမ္းခ်မ္းမႈနဲ႔ ေ၀းေလပဲ။ သူ႔အတြက္ ေလာကီ အရသာကိုေတာ့ သူ႔ ဥစၥာပစၥည္းနဲ႔ ၀ယ္ယူလို႔ ရ ေကာင္း ရႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ ဆိုတာေတာ့ ႏွလံုးသားထဲမွာ ျဖစ္တည္မလာႏိုင္ဘူး။

လူတစ္ဦးအား မိမိကိုယ္မိမိေတာ္လွန္ျခင္းျဖင့္ ပတ္၀န္းက်င္ကို ျပဳျပင္ျခင္း ေလာဘ သို႔မဟုတ္ ႀကီးမားတဲ့ ေလာဘ ကို ထားတတ္ဘို႔ အေရးႀကီးပါတယ္။ တနည္းအားျဖင့္ ေလာက ကို ပရ ျဖင့္ မြမ္းမံလိုက္ပါ။ မိမိအတြက္ ဘယ္ေလာက္လိုမလဲ ဆိုတာကို ပိုင္းျဖတ္လိုက္ပါ။ ဓါတ္ဆီတင္ကားတစ္စီးလိုပဲ- မိမိသြားလိုတဲ့ ခရီးအတြက္ ဘယ္ေလာက္လိုမလဲ- လိုသ ေလာက္ ဓါတ္ဆီျဖည့္လိုက္ပါ။ က်န္တဲ့ ဓါတ္ဆီေတြကို- အျခားသူမ်ား အတြက္ စနစ္တစ္က် ျဖန္႔ေ၀ေပးလိုက္ပါ။ တနည္း အားျဖင့္ ငါနဲ႔ ငါပတ္၀န္းက်င္ တစ္သားတည္းျဖစ္ေအာင္ ေလာဘကို ဆန္႔ထုတ္လိုက္ပါ။ အဲ့ဒီလို ဆန္႔ထုတ္ႏိုင္ေလေလ- ပီတိတိုးေလေလ ဆိုတာကို ေတြ႔လာရလိမ့္မယ္။ ပီတိတိုးလာေလေလ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ အပင္ေလးဟာ ႀကီးဖံ႔ြေလေလပဲ ဆိုတာ ကို ေတ႔ြကိုေတ႔ြလာရလိမ့္မယ္။ ကိုယ္ျပဳစုတ့ဲ ပတ္၀န္းက်င္ဟာ ကိုယ့္အတြက္ ခလုတ္ကသင္း မျဖစ္ရေလေအာင္- အဲ့ဒီ ပတ္၀န္းက်င္ႀကီးကိုလည္း ယုတၱိေဗဒကို ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးတတ္တဲ့ အေလ့အက်င့္ကိုလည္း ေပးသြားရမွာ ျဖစ္တယ္။ ဒါမွ စနစ္တက် ျဖန္႔ေ၀ေပးျခင္း မည္ပါတယ္။

လူလူခ်င္း ကူညီေထာက္ပ့ံတာမွာ ဘာသာေရးေခါင္းစဥ္၊ လူမ်ိဳးႏြယ္၊ အဆင့္အတန္း၊ က်ား၊ မ၊ မိန္းမရွာ၊ ေယာက်ားရွာ၊ အသားအေရာင္ကို ၾကည့္ေနဘို႔ မလိုဘူး။ အယူအဆ- အယူ၀ါဒ- အေတြးအေခၚ၊ အသားအေရာင္ က်ား၊မ ဆိုတာ ညႇိယူ ႏိုင္တဲ့ အရာ မဟုတ္ဘူး။ မျဖစ္ႏိုင္တာကို ျဖစ္ေအာင္လုပ္ဘို႔ ႀကိဳးစားေနလို႔ မရဘူး။- ဒါေပမယ့္- အေျခခံ ယုတၱိေဗဒ ဆို တာကို လက္ခံတတ္ဘို႔၊ ခံယူတတ္ဘို႔၊ ခံယူရဲဘို႔ပဲ အားေပးသြန္သင္ ျပသေပးႏိုင္ရမယ္။

အေျခခံ ယုတၱိေဗဒကို လက္ကိုင္ထားေသာ္လည္း လူတစ္ဦးနဲ႔ တစ္ဦး ပတ္၀န္းက်င္- ဘ၀အေတြ႔အႀကံဳအရ အေတြးအေခၚ ကြဲျပားႏိုင္တယ္ ဆိုတာကိုလည္း ကိုယ္တိုင္ လက္ခံယံုၾကည္ထားဘို႔ လိုတယ္။ အားလံုးလူဟာ မိမိနဲ႔ တစ္ထပ္တည္း အတူ ျဖစ္ရမယ္လို႔ ဘယ္လိုမွ သတ္မွတ္လို႔ မရတဲ့ နိယာမကို နားလည္ထားဘို႔ လိုပါတယ္။

မိမိရဲ႔ ဥစၥာပစၥည္းနဲ႔ အျခားသူမ်ားကို ျဖန္႔ေ၀ ေပးလိုက္ရလို႔- အျခားသူမ်ားသည္ မိမိကဲ့သို႔ ျဖစ္ေစရမည္လို႔ သတ္မွတ္မိရင္ အဲ့ဒီလူဟာ အတၱ၀ါဒီသာ ျဖစ္တယ္။ အဲ့ဒီလူအတြက္လည္း ၿငိမ္းခ်မ္းမႈက အေဖၚမဟုတ္ေသးဘူး။ သူ႔မွာ သူ႔ကူညီမႈအတြက္ ကူညီခံရသူသည္ သူ႔လူျဖစ္ေစရမည္ ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ပါေနတယ္။ သူ႔ရည္ရြယ္ခ်က္ အတိုင္း ျဖစ္မလာရင္- သူ႔ ကူညီမႈ ဟာ သူ႔ကိုယ္ ေသာက ျဖစ္ေစႏိုင္တယ္။ ဒါကိုလည္း ဆင္ျခင္ရပါမယ္။

စီးပြားေရး လုပ္တာမွာ ေလာဘ (ရယူလိုစိတ္) ရယ္၊ ပရ (အမ်ားအက်ိဳး) ရယ္- ႏွစ္မ်ိဳးေပါင္းစပ္ျခင္းျဖင့္ ဘ၀ ခရီးကို သြား ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမွာ ျဖစ္တယ္။ မိမိကိုယ္မိမိ လိုအပ္တယ္လို႔ ျမင္ျခင္း အတၱတြင္းကိုေတာ့ တိမ္ႏိုင္သမွ် တိမ္ေအာင္ ထားဘို႔ လိုပါတယ္။ အတၱတြင္း နစ္ေနရင္ေတာ့- အဲ့ဒီ အတၱ တြင္းထဲကို ျဖည့္လုိ႔ မေလာက္ႏိုင္ဘဲ- ပရ ဆိုတာ ႏွတ္ဖ်ား ေလးမွာပဲ- ရွိေနေတာ့မွာပါ။ ဒီလို-ဆိုရင္ေတာ့ စီးပြားေရး လုပ္ေဆာင္ေနရင္ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈအား လုိခ်င္တယ္ဆိုတယ္ ရည္မွန္း ခ်က္ဟာ စိတ္ကူးယဥ္ သက္သက္ပဲ ျဖစ္လာေတာ့မွာ ေသခ်ာတယ္။ သူ႔အတြက္ ေသာက ေတြသာ အပိုဆုအျဖစ္ ထပ္ဆင့္ ထပ္ဆင့္ ရလာေတာ့မွာပါ။

ႏိုင္ငံေရး၊ ႏိုင္ငံေတာ္အား ပံ့ပိုးတည္ေဆာက္ေရး

“လူ” ဟာ မိမိကိုယ္ မိမိ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈကို ကိန္းဆိုက္ဘို႔ရာ၊ မိမိကိုယ္မိမိ ဆိုတဲ့ အတၱကို ပါယ္သတ္ႏိုင္ရပါမယ္။ မိမိကိုယ္မိမိ တစ္ကိုယ္ေတာ္ ေတာ္လွန္ေနတဲ့ လူတစ္ဦးအတြက္ အစိုးရနဲ႔ အစိုးရ ဥပေဒေတြ ဆိုတာ မလိုအပ္ဘူး။ အကုသိုလ္မႈ မျပဳ က်င့္ဘူး၊ လူေတြအေပၚမွာ ေမတၱာမမဲ့ဘူး၊ ဘယ္အရာကိုမွ ရန္လိုတဲ့ အျမင္နဲ႔ မျမင္ဘူး၊ ဆိုတ့ဲ လူသားတစ္ဦးအတြက္ ဘယ္အစိုးရမ်ိဳးက ခ်မွတ္တ့ဲ ဥပေဒန႔ဲ မဆို သူဟာ ကိုက္ညီေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔အတြက္ အစိုးရက ခ်မွတ္ေပးတဲ့ ဥပေဒရယ္လို႔ သီးျခား မလိုအပ္ေတာ့ပါ။ သူကလည္း ဘယ္ အစိုးရကိုမွ ေၾကာက္ေနစရာ မလိုပါ။ သူ႔မွာ ဘာအျပစ္ ဒုစရိုက္ မ်ိဳး မွ မရွိဘဲ ဘယ္အစိုးရကမွ အေရးယူလို႔ မရ ႏိုင္ေကာင္းပါ။

ဒါေပမယ့္ လူဟာ လူ႔အသိုင္းအ၀ိုင္းန႔ဲ ရပ္တည္ရတဲ့ သတၱ၀ါျဖစ္လို႔- ကိုယ္တစ္ဦးတည္းက ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းေနေန ရံ ဖန္ရံခါမွာ ပတ္၀န္းက်င္ထုထံ က်သင့္တဲ့ ဒဏ္မ်ားက မိမိကိုယ္လည္း ထိသက္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကုရ္အံက်မ္းေတာ္က “သင္တို႔အနက္ အမိုက္ေကာင္မ်ား အတြက္သာ သီးသန္႔က်ေရာက္မည္မဟုတ္ေသာ ဆိုးက်ိဳးဆက္မွ-စည္းေစာင့္ၾကေလာ့၊” (၈း၂၅) လို႔ သတိေပးထားပါတယ္။ ဆိုလိုတာက အမိုက္ေကာင္မ်ား အတြက္သာ သီးသန္႔ေရြးခ်ယ္က်ေရာက္မည္ မဟုတ္ ေသာ ဆိုးက်ိဳးဆက္မ်ားမွ ကင္းရွင္းသန္႔စင္ေအာင္ မိမိဘက္မွ စည္းေစာင့္လွ်က္ သိကၡာၿမဲရမယ္၊ ကိုယ္က်င့္တရား ေကာင္း ရမယ္၊ မိမိရဲ႔ ပတ္၀န္းက်င္ကို လည္း ျပဳျပင္ေစာင့္ေရွာက္ရပါမယ္။

ဒီနိယာမက ဘာကို ေထာက္သလဲ ဆိုရင္- လူသားအတြက္ ဆိုးက်ိဳးဆက္ ျဖစ္ေပၚႏိုင္စရာ ႏွစ္မ်ိဳးရွိတယ္။

(၁) မိမိကိုယ္မိမိ မဆင္မျခင္၊ စည္းေစာင့္ျခင္းမရွိ၊ အမိုက္စိတ္ကို လႊတ္ထားၿပီး အကုသိုလ္ေပါင္းမ်ားစြာကို လြတ္လပ္စြာ က်င့္ႀကံေနတ့ဲအတြက္ ခံစားရမယ့္ မိမိန႔ဲသာ သက္ဆိုင္တ့ဲ ဆိုးက်ိဳးဆက္၊ (၂) မိမိက ဆင္ျခင္ပါလွ်က္၊ စည္းေစာင့္ပါလွ်က္၊ ေကာင္းမြန္စြာေနထိုင္ က်င့္ႀကံေနပါလွ်က္- ပတ္၀န္းက်င္ထိ ကိုယ္လည္းၿငိသလို ခံရမယ့္ ဆိုးက်ိဳး ဆက္ရယ္လို႔ ျဖစ္ပါ တယ္။

ဒါေၾကာင့္ အစၥလာမ္သာသနာက လူတစ္ဦးဟာ မိမိတစ္ဦးေကာင္း ျဖစ္ေနယံုနဲ႔ ဆိုးက်ိဳးဆက္ေခၚ ငရဲက ကြင္းလံုးကၽြတ္ မလြတ္ႏိုင္ေသးဘူး။ အကယ္၍ လူတစ္ဦးဟာ မည္မွ်ပင္ ေကာင္းမြန္ေနပါေစ- သူဟာ သူ႔ပတ္၀န္းက်င္၊ သူ႔လူ႔ေဘာင္ အသိုင္းအ၀ိုင္း၊ သူ႔ရပ္ရြာ၊ သူ႔တိုင္းျပည္၊ သူ႔ႏိုင္ငံကို ေကာင္းမြန္တိုးတက္ စိုေျပလာေအာင္ တတ္အားသ၍ မသယ္ပိုးခဲ့ရင္- အဲ့ဒီ မသယ္ပိုးေပးမႈ သို႔မဟုတ္ လူနဲ႔ လူ႔ပတ္က်င္အေပၚ တာ၀န္ပ်က္ကြက္မႈအတြက္ ေပးဆပ္ရဦးမွာ ျဖစ္တယ္လို႔- ေထာက္ျပထားပါတယ္။

လူ႔ေဘာင္ လူ႔ပတ္၀န္းက်င္န႔ဲ တစ္ခုတည္းေသာ ဥပေဒ အရိပ္ေအာက္မွာ ဖ႔ဲြစည္းထားတ့ဲ ေဒသ (ႏိုင္ငံ) ကို သယ္ပိုး ၀န္ေဆာင္မယ့္ လူတစ္ဦးဟာ မိမိအတၱကို မိမိ အရင္အဦး ႏိုင္နင္းေအာင္ ျပဳျပင္ထားရမယ္လို႔ ေရွးဦးပထမေခါင္းစဥ္ေတြမွာ တင္ျပၿပီး ျဖစ္ပါတယ္။

မိမိ ဆိုတ့ဲ အတၱကို ပါယ္သတ္ၿပီး လူ႔ေဘာင္အတြက္ တိုင္း၊ ႏိုင္ငံ နယ္နမိတ္ အတြက္ သယ္ပိုးေဆာင္ရြက္ေပးျခင္း ဆိုတာဟာလည္း အမွန္တကယ္မွာ ႀကီးမားတဲ့ စြန္႔လႊတ္အနစ္နာခံမႈ တစ္ရပ္သာ ျဖစ္ပါတယ္။

ႏိုင္ငံေရးသယ္ပိုးမႈမ်ား

ႏိုင္ငံေရးသယ္ပိုးမႈမ်ား ဆိုတာမွာ အလြန္ က်ယ္ျပန္႔လာပါတယ္။ ဒီေဆာင္ရြက္မႈမ်ားမွာ မိမိကုိယ္တိုင္က မိမိအတြက္ မက္ေမာတတ္တ့ဲ အာဏာယဇ္မူးျခင္း၊ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ ဖက္တြယ္ျခင္းမ်ား မကုန္ခမ္းသ၍ သယ္ပိုး ေဆာင္ရြက္ႏိုင္တ့ဲ ကိစၥရပ္ မဟုတ္ပါ။ တနည္းအားျဖင့္ မိမိက သိုင္းပညာကို မတတ္ေျမာက္မျပည့္စံုဘဲ- သူ တစ္ပါးအား သိုင္းပညာ ဆက္သင္ေပးလို႔ မျဖစ္ႏိုင္ပါ။ တစ္ကိုယ္ရည္ ကိုယ္လံုေနသူ တစ္ဦးအတြက္ နံပါတ္တစ္ မိမိသည္ ဘယ္ႏိုင္ငံသားလဲ၊ မိမိ က ဘယ္ႏိုင္ငံအတြက္ အက်ိဳးသယ္ပိုးေပးရမလဲ- ဆိုတာကို အစၥလာမ္ သာသနာရႈေဒါင့္က ျပန္လည္ သံုးသပ္ႏိုင္ရပါမယ္။

အစၥလာမ္ သာသနာ ရႈေဒါင့္လို႔ ေျပာရျခင္းက လူမ်ိဳးကို အေျခမခံလို႔ပါ။ ဥပမာ အားျဖင့္ အာရဗ္ျဖစ္လို႔ အာရဗ္ႏိုင္ငံသား ျဖစ္ရမယ္။ အဂၤလိပ္ျဖစ္လို႔ အဂၤလိပ္ႏိုင္ငံသား ျဖစ္ရမယ္၊ ဗမာျဖစ္လို႔ ဗမာႏိုင္ငံသား ျဖစ္ရမယ္-ဆိုတာေတြက လူမ်ိဳးကို အ ေျခခံၿပီး အေျဖထုတ္ယူမႈသာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဂၤလိပ္ျဖစ္ေပမယ့္ အေမရိကန္ႏိုင္ငံသားေတြ ေျမာက္မ်ားစြာ ရွိသလို၊ ဗမာ၊ ကရင္၊ မြန္၊ ရခိုင္ ျဖစ္ေပမယ့္ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ႏုိင္ငံသားမ်ား၊ အိႏၵိယႏိုင္ငံသားမ်ား၊ ထိုင္းႏိုင္ငံသားမ်ား၊ မေလးရွား ႏုိင္ငံသား မ်ား၊ အေမရိကန္ႏိုင္ငံသားမ်ား၊ အဂၤလန္၊ ေနာ္ေ၀း၊ ဆီြဒင္၊ ဒိန္းမတ္၊ ကေနဒါ၊ နယူးဇီလန္၊ ၾသစေတးလွ် ႏိုင္ငံသားမ်ား ျဖစ္ေနတာေတြလည္း အမ်ားႀကီးပါ။ ဒါေၾကာင့္ အစၥလာမ္က ေျပာဆိုတဲ့ ႏိုင္ငံသား ဆိုတာ- ေမြးရာဇာတိနဲ႔ လူမ်ိဳးကို အေျခ မခံပါ။

မိမိဟာ ဘယ္အရပ္မွာ ေနထိုင္သလ၊ဲ အ့ဒဲ ီ ေနထိုင္ရာ အရပ္ကို မိမိရ႔ဲ အရပ္၊ မိမိရ႔ဲေဒသ၊ မိမိရ႔ဲ ပတ္၀န္းက်င္၊ မိမိရ႔ဲ ႏိုင္ငံရယ္လို႔ ခံစားရပါမယ္။ တစ္ဆက္တည္းမွာပဲ-- အ့ဲဒီ ပါတ္၀န္းက်င္၊ ရပ္ရြာ၊ ႏိုင္ငံအတြက္ သယ္ပိုးရပါမယ္။ ဘယ္သူက မိမိကိုယ္ အသိအမွတ္ျပဳသည္ျဖစ္ေစ၊ မျပဳသည္ ျဖစ္ေစ- မိမိဘက္က မိမိတတ္အားသ၍ သယ္ပိုးေနရမွာ ျဖစ္တယ္။ ဥပမာ အားျဖင့္ မိမိက ေဆးပညာကို ကၽြမ္းက်င္တဲ့ ဆရာ၀န္ တစ္ဦးျဖစ္တယ္ ဆိုပါေတာ့-၊ ၿပီးေတာ့ ေစတနာ ေမတၱာထားၿပီး ပတ္ ၀န္းက်င္လူသားမ်ားကို ေဆးကုေပးေနသူတစ္ဦး ျဖစ္လာတယ္ ဆိုရင္ ပတ္၀န္းက်င္က မိမိကို ကုလားႀကီး တစ္ဦးျဖစ္တယ္ ဆိုတဲ့အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ ေဆးလာမကုဘဲ ေနမွာ မဟုတ္ဘူး။ က်မၼာေရး အတြက္ အားမကိုးဘဲ ေနမွာ မဟုတ္ဘူး။ အကယ္၍ မိမိက အတၱႀကီးၿပီး မိမိေလာဘ အတြက္ပဲ ေဆးကုေပးေနၿပီး၊ ေစတနာ ေမတၱာကင္းမဲ့သူ တစ္ဦး ျဖစ္ေနရင္-မိမိ ဟာ လူေတျြမင္ေနတ့ဲ သူတို႔ လူမ်ဳိ းတူ ျဖစ္ပါေစ-၊ မိမိဆီမွာ ဆည္းကပ္ေဆးကုရမွာကို ၀န္ေလးေနပါလိမ့္မယ္-၊ အားကိုး အားထားစိတ္လည္း ယုတ္ေလွ်ာ့လာပါလိမ့္မယ္။

အလားတူပဲ၊ ကိစၥရပ္တစ္ခုခ်င္းစီက ဘယ္အေရးအရာမွာ မဆို မိမိဟာ ကိုယ္တုိင္ကၽြမ္းက်င္လိမၼာၿပီး ေစတနာလည္း တစ္ ကယ္ ျဖဴစင္ေနတယ္ ဆိုရင္-၊ အဲ့ဒီ အေရးအရာမွာ ပတ္၀န္းက်င္၊ ရပ္ရြာ၊ ႏိုင္ငံက လူေတြက အားကိုးလာရမွာ ေသခ်ာ ပါ တယ္။ အဲ့ဒီ အေရးအရာ တစ္ခုခ်င္းစီဟာ ႏိုင္ငံေတာ္ကို သယ္ပိုး ၀န္ေဆာင္ေပးျခင္းထဲမွာ ပါ၀င္ပါတယ္။

ဥပေဒေရးဆြဲခြင့္ႏွင့္ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ ကာကြယ္ခြင့္

အစၥလာမ္သာသနာက သြန္သင္ထားရာမွာ လူ႔အသိုင္းအ၀ိုင္း တစ္ခု၊ တိုင္းႏိုင္ငံ၊ ေဒသ တစ္ခုကို ဘယ္လို ဘယ္ပံု သယ္ပိုးမယ္၊ ဘယ္လိုဘယ္ပံု စည္းကမ္းဥပေဒမ်ားနဲ႔ ေစာင့္ေရွာက္ထိန္းသိမ္းေပးမယ္-၊ ေျဖရွင္း ကိုင္တြယ္ ေပးမယ္-၊ လူ႔ ေဘာင္တစ္ခု၊ ႏုိင္ငံတစ္ခု မၿပိဳကြဲ မပ်က္စီးရေစေအာင္ ဘယ္လို ကာကြယ္ေပးမယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္ကို ႏိုင္ငံေရးဦးေဆာင္မႈ က႑လို႔ ေျပာဆိုပါတယ္။

မိမိဟာ ပတ္၀န္းက်င္ရ႔ဲ လိုအပ္တ့ဲ အေျခအေနမွာ ဒီက႑မွာလည္း ပါ၀င္သယ္ပိုးမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ လိုအပ္လာလို႔ ေခါင္း ေရွာင္ ေနျပန္ရင္လည္း တာ၀န္မေက်မႈနဲ႔ မိမိကိုယ္ မိမိ အကုသိုလ္သင့္လာႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လိုအပ္တယ္ဆိုတဲ့ အေျခအေနကို ဘယ္လို ဆုံးျဖတ္မလဲ ဆိုတာဟာ အခရာ ျဖစ္လာျပန္ပါတယ္။

မိမိဟာ မိမိကိုယ္မိမိ အတၱကို ပါယ္သတ္ထားႏိုင္ၿပီ။ မိမိရဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈနဲ႔အတူ မိမိကၽြမ္းက်င္ရာနဲ႔ လူ႔ပတ္၀န္းက်င္ ကုိ သယ္ ပိုးဓါတ္ကူးေပးတယ္၊ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မထိခိုက္ေစဘဲ စိတ္ေစတနာ ျဖဴစင္စြာနဲ႔ လူထုကို သယ္ပိုးေပးတယ္၊- ဒီအခါမွာ မိမိ ဘက္က ဘယ္သူ႔ကိုမွ မထိခိုက္ေစေပမယ့္-၊ အျခားဘက္က မိမိေၾကာင့္ သူတို႔ ထိခိုက္ လာရတယ္လို႔ သတ္မွတ္ ခံစား လာႏိုင္ ပါတယ္။ ဥပမာ- မိမိဟာ အလင္းေရာင္ကို ေဆာင္ႏိုင္တဲ့ မီးတိုင္တစ္ခု ျဖစ္တယ္- ဆိုရင္ မိမိရ႔ဲ အလင္းေရာင္က က်ယ္ျပန္႔စြာ ဓါတ္ကူးေပးေလ၊ အေမွာင္ဘက္က အရာမ်ားကေသး သိမ္ယုတ္ေလွ်ာ့လာေလ ျဖစ္ၿပီး အဲ့ဒီ အေမွာင္ထုက အလင္းေရာင္ ဘက္ကို နည္းမ်ိဳးစံုနဲ႔ ဒုကၡေပးလာႏိုင္ပါ တယ္။ မိမိကိုယ္မိမိ ပါယ္သတ္ထားႏိုင္သူ တစ္ဦးဟာ မိမိအတြက္ ေပးလာတဲ့ ဒုကၡမ်ားကို ဥပကၡျပဳထားႏိုင္ရမယ္။ ဒါေပမယ့္-၊ မိမိမဟုတ္ေသာ အလင္းမဲ့ ပတ္၀န္းက်င္အတြက္ အေမွာင္ထုမွ မတရားသျဖင့္ ဒုကၡ မေပးႏိုင္ေရးကို ဥပေဒမ်ား ေရးဆြဲၿပီး ကာကြယ္ရေတာ့မွာ ျဖစ္ပါတယ္။

မိမိရ႔ဲ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ခိုင္မာတ့ဲ ဥပေဒမ်ားက ရိွၿပီးသား ျဖစ္တယ္ ဆိုရင္ အ့ဲဒီ ဥပေဒမ်ားကို မိမိကိုယ္တိုင္ တိက်စြာ လိုက္နာရမွာ ျဖစ္ၿပီး-၊ မိမိရ႔ဲ ပတ္၀န္းက်င္ကိုလည္း တရားမွ်တေသာ ဥပေဒမ်ားကို လိုက္နာတတ္ေအာင္ လမ္းျပေပးရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆက္လက္ သယ္ပိုး လိုက္နာေစမယ့္ မ်ိဳးဆက္ကိုလည္း ေမြးျမဴေပးရမွာ ျဖစ္တယ္။ ဒါေတြဟာ ပတ္၀န္းက်င္ အတြက္ ႏိုင္ငံေတာ္အတြက္ ႏိုင္ငံေရး သယ္ပိုးခ်က္မ်ား ျဖစ္ပါတယ္။

အခုေခတ္အခါမွာ ႏိုင္ငံတိုင္းက “ဖတ္လို႔ ျမင္လို႔” အင္မတန္ ေကာင္းမြန္တဲ့ ဥပေဒမ်ားကို ေရးဆြဲထားၿပီးသား မ်ားပါတယ္။ အဓိက ျပသနာက အ့ဒဲ ီ ေရးဆြဲၿပီးသား ဥပေဒမ်ားကို (၁) ေရးဆဲြသူမ်ား ကိုယ္တိုင္က မလိုက္နာျခင္း (၂) ဥပေဒမ်ားကို ကိုယ္က်ိဳးအတြက္ သံုးျခင္း (၃) ကုိယ္က်ိဳးအတြက္ သံုးစြဲခြင့္ အာဏာကို ဆုပ္ကိုင္ထားျခင္း- ဆိုတဲ ့ျပသနာေတြပါ။

(ဆက္လက္ေဖၚျပပါမည္။)