ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေရြးတဲ့ လူထုေခါင္းေဆာင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေပးခ်င္တဲ့ သာတူညီမွ်အခြင့္ေရး

“ကိုေဖခင္-ခင္ဗ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ေျပာစရာရွိတယ္။ ေတာ္လွန္ေရးသမားဆိုတာ သံုးမ်ိဳးသုံးစား ရိွတယ္။ ခင္ဗ်ား သိလား။

ပထမတစ္မ်ိဳးက လက္နက္ကိုင္ၿပီး တိုက္ရဲတယ္။ သတ္ရဲျဖတ္ရဲ အေသခံရဲတယ္။ ဒုတိယ အမ်ိဳးအစားက မတိုက္ရဲမခိုက္ရဲ ၊ မသတ္ရဲမျဖတ္ရဲဘူး ၊ အေသလည္းမခံရဲဘူး ၊ ဒါေပမယ့္ တစ္ရြာ၀င္ တစ္ရြာထြက္အပင္ပန္းခံ အဆင္းရဲခံၿပီး စည္းရုံးေရး လုပ္ႏုိင္ တယ္၊ စားစရာရရင္စား မရရင္မစားဘဲ ဇြဲနပဲႏွင့္ အငတ္ခံႏွိင္တယ္။ တတိယ အမ်ိဳးအစားက တိုက္လည္းမတိုက္ရဲ အေသလည္းမခံ ရဲ အဆင္းရဲ အငတ္အျပတ္လည္း မခံႏွိင္ဘူး၊ ခပ္ေၾကာ ေၾကာေလး၀တ္စားၿပီး ဦးေႏွာက္သံုးၿပီး တိုင္းျပည္အက်ိဳးအတြက္ ဘာ လုပ္ေပးရမလဲ လုပ္ေပးႏုိင္တယ္ ဆိုတဲ့ လူစားမ်ိဳးျဖစ္တယ္။ ခင္ဗ်ားက အဲဒီအမ်ိဳးအစားထဲပါတယ္။ ခင္ဗ်ာကုိ က်ဳပ္တာ၀န္ေပးစရာ ရိွတယ္။””

အထက္ပါစကားကို ေရႊတိဂံုအလယ္ပစၥယံ လူထုညီလာခံသို႕ ဗမာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ဗမာမြတ္စလင္မ္ကြန္ဂရက္ (ဗမက) ဒုတိယ ဥကၠဌ၊ ညီလာခံကိုယ္စားလွယ္အျဖစ္ တက္ေရာက္ကာ “ညီလာခံအဆိိုအမွတ္(၇) ေတာင္တန္း နယ္ေဒသႏွင့္ ျပည္မ ပူးတဲြ လြတ္ လပ္ေရးရယူသင့္ေၾကာင္း အဆို” တင္သြင္းခဲ့သူ ဦးေဖခင္အား ျမန္မာ့လြတ္လပ္ ေရးဗိသုကာႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက ေခၚေတြ႕ကာ ေျပာဆိုခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

ဦးေဖခင္ႏွင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႕သည္ တက္ၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀ကပင္ သိကၽြမ္းၾကသူမ်ား ျဖစ္သည္။ ၁၉၃၀ ျပည့္ ႏွစ္ တစ္၀ိုက္က ပဲခူးေဆာင္တြင္ အတူေနခဲ့ၾကသူမ်ား၊ အေဆာင္သဟာယ ႏွင့္ စာဖတ္သင္း အမွဳေဆာင္ မဂၢဇင္းအယ္ဒီတာေနရာအတြက္ မဲၿပိဳင္ ခဲ့ၾက ဖူးသူမ်ားျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္ကတည္းကပင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အေနျဖင့္ ဦးေဖခင္၏ စည္းရုံးေရးစြမ္းရည္ကုိ ကိုယ္ေတြ႕သိရိွခဲ့သည္။

ေက်ာင္းကထြက္ၾကေသာအခါ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ႏုိင္ငံေရးနယ္ပယ္ထဲေရာက္သြားၿပီး ဦးေဆာင္ေနစဥ္ ဂ်ပန္ေခတ္ ကာလအထိ သူတို႔ႏွစ္ ဦးျပန္လည္မဆံုျဖစ္ၾက။ ဦးေဖခင္ကလည္း ယင္းကာလတစ္ေလွ်ာက္ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕တြင္ ေနထုိင္ကာ ေတာင္တန္းေဒသ တိုင္းရင္း သားမ်ားႏွင့္ အစဥ္ေတြ႕ဆုံၿပီး တိုင္းရင္းသားမ်ား ေနာင္ေရးကို စိုးရိမ္ စိတ္ထားေနမိသည္။ ႏုိင္ငံေရးလုပ္ရန္ မူလကရည္႐ြယ္ခ်က္ မ႐ိွေသာ္လည္း စိတ္၀င္စားမႈ႐ိွသူျဖစ္ရာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းက ႏုိင္ငံေရးနယ္ပယ္ထဲဆဲြသြင္း၍ ဖဆပလအဖဲြ႕ခ်ဳပ္ အလုပ္အ မႈေဆာင္ ဦးစီးအဖဲြ႕၀င္အျဖစ္ လည္း ေကာင္း၊ နယ္ျခားေဒသဌာနခဲြ အတြင္းေရးမွဴးအျဖစ္လည္းေကာင္း ေ႐ြးခ်ယ္ တာ၀န္ေပး ခန္႕အပ္ခဲ့သည္။

 ထိုေခတ္အေျခအေနကို သိျမင္ႏိုင္ရန္အနည္းငယ္ေဖာ္ျပလိုပါသည္။ ညီလာခံက်င္းပခ်ိန္ (၁၉၄၆ ေဖေဖာ္၀ါရီလ) သည္ ၿဗိတိသွ် ဘုရင္ခံ ဆာေဒၚမန္စမစ္လက္ထက္ ၿဗိတိသွ်အလိုေတာ္ရိ “ဆာေပၚထြန္း” အစိုးရေခတ္ျဖစ္ၿပီး ၿဗိတိသွ်နယ္ခ်ဲ႕တို႕က တုိင္းရင္း သားျပည္သူမ်ားအား ေသြးခဲြအုပ္ခ်ဳပ္သည့္ “Divide and Rule” စနစ္ တည္တံ့ ေရးအတြက္ အစြမ္းကုန္ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ျခယ္ျခင္း၊ ၿခိမ္းေျခာက္ျခင္းမ်ား၊ အ႐ိွန္အဟုန္ျပင္းစြာ ေဆာင္႐ြက္ေနခ်ိန္ျဖစ္ၿပီး ႐ွမ္းျပည္နယ္မွ တိုင္းရင္းသားကိုယ္စားလွယ္မ်ား ေျပာင္ေျပာင္ တင္းတင္း ထင္ထင္ေပၚေပၚ ညီလာခံ မတက္ ေရာက္၀့ံၾကသည့္ ကာလျဖစ္သည္။ ထိုအေျခအေနမ်ဳိးတြင္ တာ၀န္ခံေျပာဆိုေပး သည့္ ဦးေဖခင္အား ဗိုလ္ခ်ဳပ္ အေနျဖင့္ ယုံၾကည္စြာတာ၀န္ေပးခဲ့ ျခင္းပင္ျဖစ္ပါသည္။

ဦးေဖခင္ အဆိုတင္သြင္းရာတြင္ ဆာေဒၚမာန္စမစ္၏ ဆင္းမလား စကၠဴျဖဴစာတမ္းသည္ ေတာင္တန္းေဒသမ်ား ကို ခ်န္လွပ္ထားၿပီး ဆက္လက္ျခယ္လွယ္ဖို႕ ၄င္းတို႕၏ အလုိေတာ္ရိ ပေဒသရာဇ္တို႕ ရာသက္ပန္ တည္ၿမဲေစ ဖို႕အတြက္ နယ္ခ်ဲ႕၏ မဟာဗ်ဴဟာတစ္ ရပ္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ နယ္ခ်ဲ႕အဂၤလိပ္ေတြက  ႏွစ္ေပါင္း (၇၀) နီးပါး အုပ္စိုးခဲ့ ၿပီးမွ ယင္းနယ္္မ်ားမွာ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးႏွင့္ မထိုုက္ တန္ေသးဟုဆိုလွ်င္ ေနာင္ႏွစ္ေပါင္း (၁၀၀) ၾကာသည္ အထိ ေစာင့္ရဦးမည္လားဟု ေမးလိုေၾကာင္း၊ မိမိတို႕သည္ ကၽြန္ဘ၀ကို အတူတူေရာက္ခဲ့သည့္အတြက္ လြတ္ လပ္သည့္အခါတြင္လည္း အတူတူပင္ တစ္ၿပိဳင္တည္း လြတ္လပ္ ခ်င္ေၾကာင္း၊ ျပည္ မႏွင့္ ေတာင္တန္းေဒသ ပူးေပါင္းေရးသည္ အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႕တို႕၏ ဆုံးျဖတ္ရန္ကိစၥမဟုတ္ဘဲ၊ မိမိတို႕အခ်င္းခ်င္း လြတ္လြတ္ လပ္လပ္ ကူးလူးဆက္ဆံ ၫိႇႏိႈင္းဆုံးျဖတ္ရမည့္ ကိစၥသာျဖစ္ေၾကာင္း ႐ွမ္းျပည္လူထုႀကီးကလည္း ပေဒသရာဇ္ ေစာ္ဘြား ေတြ၏ ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈမ်ားအား ဆက္လက္ သည္းမခံႏုိင္ေတာ့ေၾကာင္း ေျပာၾကားသြားခဲ့သည္။

ယင္းသို႕ တာ၀န္ေပးခဲ့ၿပီး တစ္ႏွစ္ခန္႕အၾကာ ၁၉၄၇ ဇန္န၀ါရီလ ၆ ရက္ေန႕တြင္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ ဦးေဆာင္သည့္ ျမန္မာကိုယ္စားလွယ္ အဖဲြ႕သည္ အဂၤလန္သို႕သြားေရာက္ကာ နန္းရင္း၀န္မစၥတာ အက္တလီႏွင့္ ေတြ႕ဆုံၿပီး ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရး ရယူရာတြင္ ေတာင္ တန္းႏွင့္ ျပည္မပူးတဲြရယူမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ျပတ္သားစြာ ေတာင္းဆုိခဲ့ ၾကသည္။ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ အျပန္အလွန္ ေဆြးေႏြးေနၾကစဥ္ တြင္ ႐ွမ္းျပည္နယ္မွ ေစာ္ဘြားႏွစ္ဦးအမည္ျဖင့္ “ေအာင္ဆန္းသည္ ႐ွမ္းျပည္နယ္ကို ကိုယ္စားမျပဳ၊ ျပည္မမွ ျမန္မာေခါင္းေဆာင္ တစ္ဦးသာျဖစ္ေၾကာင္း” ေၾကး နန္းစာတစ္ေစာင္ ၿဗိတိသွ်အစုိးရထံသို႕ ေရာက္လာသည္။ ေတာင္တန္းေဒသ လြတ္လပ္ေရးအ တြက္ ရတက္ မေအးဖြယ္အေျခအေနပင္။

ထိုအခ်ိန္တြင္ ဦးေဖခင္၏ ဦးေဆာင္စည္း႐ုံးမႈႈ၊ စြမ္းစြမ္းတမံ စည္း႐ုံးႀကိဳးပမ္း ေဆာင္႐ြက္မႈေၾကာင့္ ေတာင္ႀကီး ၿမိဳ႕၌ က်င္းပသည့္ လူထုအစည္းအေ၀း၏ တစ္ခဲနက္ ေထာက္ခံဆုံးျဖတ္ခ်က္အရ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ႐ွမ္းျပည္နယ္အပါအ၀င္ ေတာင္တန္းေဒ သအားလုံးကို ကိုယ္စားျပဳေသာ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္ ေတာင္ တန္းေဒသမွ တုိင္းရင္းသားျပည္သူမ်ားအတြက္ အေရးဆို ရန္ အႂကြင္းမဲ့ေထာက္ခံေၾကာင္း ေၾကးးနန္းတစ္ေစာင္ လန္ဒန္သို႕ ေနာက္ႏွစ္ရက္ခန္႕အၾကာတြင္ ျပတ္သားစြာ ေပးပို႕ေရး သားေဖာ္ျပႏုိင္ခဲ့သည္။

လြတ္လပ္ေရးအတြက္ အေရးဆိုသည့္ ထိုအခ်ိန္ထိုကာလက ႏုိင္ငံေရးအေျခအေနသည္ အလြန္ပါးနပ္စြာ ကိုင္ တြယ္ျခင္းမျပဳပါက လြတ္လပ္ေရးႏွင့္ အလွမ္းေ၀းသြားႏုိင္သည့္ အေျခအေနမ်ဳိးပင္။ ၿဗိတိသွ်တို႕၏ ေသြးခဲြမႈ ေအာက္တြင္ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး စိမ္းကား လ်က္႐ိွၿပီး နက္႐ိႈင္းစြာသံသယ၀င္ေန ၾကသည့္အခ်ိန္အခါတြင္ “ ျပည္ ေထာင္စု ” တစ္ခုေအာင္ျမင္စြာ ေပၚထြန္းလာေရးအတြက္ အဓိကအက်ဆုံး လက္မွတ္ေရးထိုးႏိုင္ခဲ့သည့္ ပင္လုံ စာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ဆိုသည့္ ထိုေန႕ကို “ျပည္ေထာင္စုေန႕” အျဖစ္ သတ္မွတ္ခဲ့ပါ သည္။ တိုင္းျပည္အတြက္ အလြန္အ ေရးႀကီးသည့္ “တုိင္းရင္းသားစည္းလုံး ညီၫြတ္ေရး” အတြက္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ကိုယ္တုိင္ လု ထုေခါင္းေဆာင္တစ္ဦး အျဖစ္ ေ႐ြးခ်ယ္ေပးခဲ့ေသာ ဗမာႏုိင္ငံလုံးဆုိင္ရာ ဗမာမြတ္စလင္မ္ ကြန္ဂရက္ (ဗမက)  ၏ ဒု-ဥကၠ႒ ဦးေဖခင္ တာ၀န္ေက်ပြန္ခဲ့ျခင္း၏ ရလဒ္ပင္ျဖစ္ပါသည္။

 

ေနာင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႕ လုပ္ႀကံခံရၿပီးသည့္ေနာက္တြင္ ဦးေဖခင္ သည္ ၀န္ႀကီးတစ္ဦးအျဖစ္ လည္းေကာင္း၊ ပါကစၥ တန္၊ ထိုင္း၊ ဖိလစ္ ပိုင္၊ လာအို၊ ကေမာၻဒီးယား၊ ကမာၻ႕ကုလသမဂၢ (နယူးေယာက္)၊ အီဂ်စ္၊ ဆီးရီးယား၊ ႐ု႐ွ၊ ခ်က္ကိုစလိုဗက္ကီးယား၊ ပိုလန္၊ မေလး ႐ွား၊ စကၤာပူႏုိင္ငံတို႕တြင္ ျမန္မာႏုိင္ငံဆိုင္ရာ သံအမတ္ႀကီး အျဖစ္ လည္းေကာင္း၊ ႏွစ္ေပါင္း ၂၅ ႏွစ္ကာလတာမွ် တုိင္းျပည္ တာ၀န္ကို ဆက္လက္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ၿပီး ႏုိင္ငံေတာ္မွ မဟာသေရစည္သူဘဲြ႕ႏွင့္ ႏုိင္ငံဂုဏ္ရည္ပထမအဆင့္ဘဲြ႕မ်ား ခ်ီးျမႇင့္ခံယူခဲ့ရ ကာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၌ပင္ အလႅာဟ္အ ႐ွင္ျမတ္အမိန္႕ေတာ္ ခံယူသြားၿပီျဖစ္ပါသည္။

(ကိုးကား - ဦးေဖခင္ကိုယ္တုိင္ အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ လုပ္သားျပည္သူ႕ေန႕စဥ္ သတင္းစာ၌ ေရးသားခဲ့ေသာ အခန္း ဆက္ေဆာင္းပါးကို ရဲေခါင္ေမာင္ေမာင္ ဘာသာျပန္သည့္ ကိုယ္ေတြ႕ပင္လုံ စာအုပ္ ဆ႒မအႀကိမ္၊ ၁၉၉၀ ျပည့္ႏွစ္ထုတ္)

 ----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ဗို္လ္ခ်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ ေ႐ြးခ်ယ္သည့္ လူထုေခါင္းေဆာင္ေနာက္တစ္ဦးအျဖစ္ တင္ျပလိုသူမွာ ဦးရာ႐ွစ္ ျဖစ္ပါသည္။ ဦးရာ႐ွစ္သည္ လည္း ဗုိလ္ခ်ဳပ္ (ထိုစဥ္ကသခင္ေအာင္ဆန္း)၊ သခင္ႏုတုိ႕ႏွင့္္ ေက်ာင္းေနဖက္တစ္ဦးျဖစ္သည္။ ဗမာ့အမ်ိဳးသားေရးလႈပ္ရွားမႈတြင္ ကနဦးအစကတည္းက ပါ၀င္ခဲ့သည္။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားသမဂၢ ၏ ပထမဆံုးအေထြေထြ အတြင္းေရးမႈးခ်ဳပ္အျဖစ္ လည္းေကာင္း၊ ဥကၠ႒အျဖစ္လည္းေကာင္း၊  ဒုဥကၠ႒အျဖစ္ လည္းေကာင္း ေဆာင္႐ြက္ခဲ့သူ။ သခင္ေအာင္ဆန္း အယ္ဒီတာအျဖစ္ ထုတ္ေ၀ေသာ အိုးေ၀မဂၢဇင္းတြင္ “ငရဲ ေခြးႀကီး လြတ္ေနၿပီ” အမည္႐ိွ ေဆာင္းပါးေဖာ္ျပခဲ့မႈအတြက္ သခင္ေအာင္ဆန္း ဖမ္းဆီးခံ ထားရခ်ိန္တြင္ သခင္ႏု ႏွင့္အတူ တစ္ႏုိင္ငံလုံးတြင္ ဒုတိယေက်ာင္းသားသပိတ္ ေပၚေပါက္ေရးအတြက္ အဓိကတာ၀န္ယူ ဦးေဆာင္ ခဲ့ ေသာ (ထိုစဥ္က) ေက်ာင္းသားသမဂၢ ဒု-ဥကၠ႒၊ ေက်ာင္းသားသပိတ္ေခါင္းေဆာင္တစ္ဦးျဖစ္သည္။ ၁၉၃၆ ခုႏွစ္တြင္ ဖြဲ႕ စည္းေသာ ဗမာႏိုင္ငံလံုး ဆိုင္ရာေက်ာင္းသားမ်ားသမဂၢ၏ ပထမဆံုး ဥကၠ႒လည္း ျဖစ္၏။ တကသ ကိုယ္စားလွယ္ ေကာင္စီလူႀကီး အျဖစ္ ပထမဆံုး တာဝန္ယူလုပ္ေဆာင္ခဲ့သည္။

 

 ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္ က်ဆံုးသည့္အမႈတြင္ ေက်ာင္းသားမ်ားဘက္မွ ေရွ႕ေနလိုက္ခဲ့သူလည္း ျဖစ္သည္။ ဝတ္လံု ေတာ္ရေရွ႕ေန တစ္ဦးျဖစ္သည္။ ဒုတိယကမၻာစစ္ျဖစ္သည္တြင္ မိဘမ်ားက အိႏၵိယသို႔ ထြက္ေျပးခဲ့ရာ ဂ်ပန္ ေခတ္တစ္ေလွ်ာက္လုံး အိႏိ္ၵယႏိုင္ငံ ၌႐ိွေနစဥ္ သခင္သိန္းေဖ (စာေရးဆရာ တက္ဘုန္းႀကီး သိန္းေဖျမင့္) ႏွင့္ အျခားေျမေအာက္ ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ားအား မိမိအိမ္၌ အခမဲ့တည္းခုိ္ေနထိုင္စားေသာက္ေစ၍ ဂ်ပန္ကို ျပန္လည္ ေတာ္လွန္္မည့္ မဟာမိတ္အဂၤလိပ္တို႕ႏွင့္ ဆက္သြယ္ရန္ ကူညီေပးခဲ့ သည္။  ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႕ မဟာမိတ္တုိ႕ႏွင့္ ပူး ေပါင္းကာ ဂ်ပန္ကိုေမာင္းထုတ္ႏုိင္ၿပီးသည့္ေနာက္ အဂၤလိပ္ထံမွ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရး အရယူရန္ ျပင္ဆင္ေန ခ်ိန္တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကိုယ္တိုင္က ဦးရာ႐ွစ္ကို ဆက္သြယ္၍ “ဗမာျပည္ျပန္လာပါ။ ခင္ဗ်ားအကူအညီ က်ဳပ္တို႕ လို တယ္” ဟုဆိုကာ တိုင္းျပည္တည္ေထာင္ေရးအတြက္ ျပန္လည္ေခၚယူခဲ့သည္။ ေလဆိပ္သို႕ပင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ ႀကိဳဆုိ ခဲ့သည္။

 ဖဆပလအဖြဲ႕၌ ပါဝင္၍ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ဖြဲ႕စည္းပံု အေျခခံဥပေဒ မူၾကမ္းေရးဆြဲေရး ေကာ္မတီဝင္၊ အလုပ္သမား ဥပေဒျပဳေကာ္မတီ တြင္ တာဝန္မ်ား ထမ္းေဆာင္ခဲ့သည္။ ျပည္သူ႕လႊတ္ေတာ္တြင္၎၊ လူမ်ိဳးစု လႊတ္ေတာ္တြင္ လည္းေကာင္း အမတ္အျဖစ္ ပါလီမန္ ဒီမိုကေရစီေခတ္တြင္ အဆက္မျပတ္ ေ႐ြးခ်ယ္ တင္ေျမႇာက္ျခင္းခံရသည္။ ႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရအဖြဲ႕မ်ား တြင္ ျပည္သူ႕အိုး အိမ္၊ ေဆာက္လုပ္ေရးႏွင့္ အလုပ္သမားဌာနဝန္ႀကီး (၁၉၅၂)၊ ကုန္ သြယ္မႈဖြံ႕ၿဖိဳးေရးႏွင့္ အလုပ္သမားဝန္ႀကီး (၁၉၅၄)၊ သတၲဳ တြင္းဌာနဝန္ႀကီး (၁၉၅၆-၅၈)၊ အမ်ိဳးသားစီမံကိန္း ဝန္ႀကီးႏွင့္ စက္မႈ၊ သတၲဳႏွင့္ အလုပ္သမားဝန္ႀကီး (၁၉၆၀) စသည့္တာဝန္မ်ား ထမ္း႐ြက္ခဲ့သည္။ အလုပ္သမား ႏွင့္ စပ္ဆိုင္ေသာ ဘုတ္အဖြဲ႕ အသီးသီး၊ စံုစမ္းေရး ေကာ္မတီ အမ်ိဳးမ်ိဳးတြင္ သဘာပတိ အျဖစ္ လည္းေကာင္း၊ ျပည္ေထာင္စုအလုပ္သမားအဖြဲ႕၊ လူမႈဖူလံုေရးအဖြဲ႕၊ အမ်ိဳးသားအိုးအိမ္အဖြဲ႕၊ လူမႈဝန္ထမ္းအဖြဲ႕ႏွင့္ အမ်ိဳးသား လူငယ္ေကာင္စီမ်ားတြင္ ဥကၠ႒အျဖစ္လည္းေကာင္း၊ ျပည္ပသို႕ သြားေရာက္ေသာ ကိုယ္စားလွယ္အဖြဲ႕ အမ်ိဳး မ်ိဳးတြင္   ေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ အဖြဲ႕ဝင္အျဖစ္ျဖင့္လည္းေကာင္း လိုက္ပါခဲ့ဖူးသည္။ ၁၉၅၅ ခုႏွစ္တြင္ ထိုင္းႏိုင္ငံမွ သရဖူဆု ခ်ီးျမႇင့္ျခင္းခံရသည္။ ၁၉၆၀ ခုႏွစ္တြင္ ဗမာ့ စက္မႈလက္မႈေကာင္စီ သဘာပတိ အျဖစ္လည္းေကာင္း၊ တကၠသိုလ္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးေကာင္စီတြင္ လည္းေကာင္း တာဝန္ထမ္း႐ြက္ခဲ့သည္။ ဖဆပလ ႏွစ္ျခမ္းမကြဲခင္ ၁၉၅၈ ခုႏွစ္တြင္ သူသည္ TUCB (Trade Union Council of Burma – ဗမာ့ကုန္သြယ္ေရး သမဂၢေကာင္စီ) တြင္ ဒုဥကၠဌ ျဖစ္ခဲ့ေသးသည္။ အိႏၵိယေသြးပါသူ ဦးရာရွစ္အား ေနရာေပးမႈအေပၚ ၾသဇာ အၾကီးဆံုး အသိုင္းအ၀ိုင္းက အျပင္းအထန္ဖိအားေပးလင့္ကစား သူ၏မဆုတ္ မနစ္ ေခါင္းေဆာင္မႈေၾကာင့္ အရာမက်ခဲ့ေပ။ ဦးႏုက (အတိုက္အခံမ်ားႏွင့္ ရန္ရွင္းသြားေအာင္) သူ႔နာမည္အား ဦးရန္ရွင္းဟု   ေျပာင္းရန္ တိုက္တြန္းခဲ့ရာ အမာခံမြတ္စလင္မ္ျဖစ္သူ ဦးရာရွစ္က လက္မခံပဲပယ္ခ်ခဲ့ျပီး သူ႔နာမည္ေရွ႕တြင္ “ဦး” ကိုသာ တပ္ခဲ့သည္။ ဦးရာရွစ္၏အစ္ကိုျဖစ္သူ ေဒါက္တာအမ္၊ေအ၊ရအူးဖ္မွာ အိႏၵိယႏိုင္ငံျခားေရးဌာနတြင္ သံအမတ္ တစ္ဦး ျဖစ္ခဲ့သည္။ ငါးဆယ္ျပည့္ႏွစ္ ေစာေစာပိုင္းကာလမ်ားတံုးက ဗမာႏိုင္ငံတြင္ သူ႔ႏိုင္ငံကို ကိုယ္စားျပဳျပီး တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္သြားခဲ့သည္။

ဤေနရာတြင္ ဦးရာ႐ွစ္ႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ တိမ္ျမဳပ္ေနသည့္ ျဖစ္ရပ္တစ္ခုကို ျပန္လည္ မွ်ေ၀လိုပါသည္။ သမိုင္းကို မွတ္တမ္းတင္ ရာတြင္ အေထာက္အထား၊ အတိအက် ကိုးကားေဖာ္ျပႏုိင္ျခင္းမ႐ိွသည့္ အခ်က္သည္ ေမာ္ကြန္းတင္ထုိက္စရာ၊ မွတ္ေက်ာက္တင္ ခံႏုိင္စရာ အေထာက္အထား မဟုတ္ႏိုင္ေၾကာင္း ေကာင္းစြာ နား လည္ပါသည္။ သို႕ေသာ္ မိမိဖတ္မွတ္ ၾကားသိထားသည့္ အခ်က္ ကို မေဖာ္ထုတ္ဘဲ ထိန္ခ်န္ျခင္းသည္လည္း သမိုင္းကို သစၥာေဖာက္ျခင္းျဖစ္သည္ဟု ခံယူမိသည့္အတြက္ ဤအခ်က္ကို ေရး သားေဖာ္ထုတ္ပါမည္။ ၁၉၈၀ ျပည့္လြန္ႏွစ္မ်ားက သခင္ေအာင္ႀကီး (ေပါင္းတည္) ေပဖူးလႊာမဂၢဇင္းတြင္ အခန္းဆက္ေရးသား ခဲ့ေသာ “ကၽြန္ ေတာ္အညာသားပါခင္ဗ်ား” ေဆာင္းပါး ႐ွည္တစ္ေနရာတြင္ ဤျဖစ္ရပ္ကို ေဖာ္ျပခဲ့ဖူးပါသည္။

သိမီသူမ်ား ျဖည့္စြက္ေဆြးေႏြးအတည္ျပဳေစလိုပါသည္။

ဦးႏု ဦးေဆာင္သည့္ ဖဆပလအစိုးရ တိုင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္စဥ္ကာလက ျဖစ္ပါသည္။ တစ္တုိင္းျပည္လုံး ေရာင္စုံ သူပုန္မ်ားႏွင့္ တုိင္းရင္းသားခဲြထြက္ေရးသူပုန္မ်ား ထႂကြေနခ်ိန္ျဖစ္သျဖင့္ အစုိးရ၏ အာဏာစက္ နယ္ပယ္က်ဥ္း ေျမာင္းေနခ်ိန္ “ရန္ကုန္အစိုးရ” ဟူ၍ပင္ သမုတ္ခံေနရစဥ္ ကာလအခ်ိန္ ျဖစ္သည္။ အစိုးရအေနျဖင့္ တစ္တုိင္း ျပည္လုံး႐ိွ သူပုန္အေနအထားကို စိုးရိမ္ေနရခ်ိန္၊ တပ္မေတာ္တြင္း၌လည္း လက္နက္အင္အားနည္းပါးသျဖင့္ ဒုကၡႀကဳံလ်က္႐ိွပါသည္။ ဦးရာ႐ွစ္က အိႏၵိယ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ေန႐ူးထံ လွ်ဳိ႕၀ွက္ဆက္သြယ္ေပးျခင္းျဖင့္ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံ ေရးအတြက္ တစ္တပ္တစ္အား ကူညီခဲ့ရဖူးပါသည္။ 

ဘာသာေရးကိုအသုံးခ်တတ္ေသာ ဦးႏုသည္ အိႏိ္ၵယႏုိင္ငံမွ ဗုဒၶစြယ္ေတာ္ႏွင့္ ေဗာဓိပင္ ပင့္ေဆာင္သည္ဟု အေၾကာင္းျပကာ အိႏိ္ၵယမွ သေဘာၤမ်ား ရန္ကုန္ဆိပ္ကမ္းသို႕ လာေရာက္ေစၿပီး အတိုက္အခံႏုိင္ငံေရးသမားမ်ား၊ သူပုန္မ်ားမသိေစဘဲ အိႏိ္ၵယမွ တပ္ရင္းသံုးခုစာမွ် စစ္လက္ နက္မ်ား ျပည္တြင္းအစိုးရထံသို႕ လွ်ဳိ႕၀ွက္တင္သြင္းခဲ့ရဖူးပါသည္။ သခင္ေအာင္ႀကီးသည္ ဤလွ်ဳိ႕ ၀ွက္စစ္ဆင္ ေရး၏ အခန္းက႑တစ္ခုတြင္ပါ၀င္ခဲ့ရၿပီး ေနာက္တစ္ေခတ္တြင္ ျပန္လည္ ေရးသားေဖာ္ထုတ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ဗုိလ္ခ်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ ေ႐ြးခ်ယ္ခဲ့ေသာ အမ်ဳိးသားေခါင္းေဆာင္ေနာက္တစ္ဦးမွာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္တို႕ႏွင့္အတူ က်ဆုံးသြားေသာ ျမန္မာ့ အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဆရာႀကီး ဦးရာဇတ္ ျဖစ္ပါသည္။

ဦးရာဇတ္ကို တိုက္ပိုင္အင္စပတ္ေတာ္ မစၥတာရိွတ္ခ္အဗၺဒူရ္ရဟ္မန္ႏွင္႔ ေဒၚပလုတ္ေခၚ ေဒၚျငိမ္းလွတို႕မွ ေမြး ဖြားသည္။ သားသမီး ၁၃-ေယာက္ အနက္ စတုတၳသားျဖစ္သည္။ ဆရာႀကီးကို ၁၈၉၈-ခု ဇန္န၀ါရီလ ၂၀ ရက္ တနလၤာေန႕၌ မိတီၳလာၿမိဳ႕တြင္္ ဖြားျမင္ သည္။ ေမာင္္ေမာင္္ႀကီး ဟူေသာ အမည္ရိွေသာ္လည္း မတြင္ခဲ႕ပါ။

 

မိသားစုသည္ အလုပ္တာ၀န္ေၾကာင့္ မိတၳီလာၿမိဳ႕မွ မႏၲေလးၿမိဳ႕သို႕ ေျပာင္းေရႊ႕ရေသာအခါ ဆရာႀကီးသည္ မႏၲေလးၿမိဳ႕ ၀က္စလီ ယန္ မိန္းကေလးေက်ာင္းတြင္ သူငယ္တန္းမွစ၍ ပညာသင္ၾကားခဲ႕သည္။ စတုတၳတန္း ေအာင္ျမင္ေသာအခါ ၀က္စလီယန္   ေယာက်ာ္းေလးေက်ာင္းသို႕ ေျပာင္းေရႊ႕သင္ၾကားသည္။ ထူးခြ်န္သျဖင္႕ အတန္းေက်ာ္၍ တကၠသိုလ္၀င္တန္းသို႕ တင္ေပးရ သည္။ ၁၉၁၂-ခု တကၠသိုလ္၀င္စာေမးပဲြကို ထိုေက်ာင္းမွ ေအာင္ျမင္သည္။ ၁၉၁၇-ခုနွစ္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ေကာလိပ္သိပၸံေက်ာင္းတြင္ အိုင္ေအ အထက္တန္းတက္ေနခိ်န္ အဂၤလိပ္စာစီစာကံုးၿပိဳင္ပဲြတြင္ ၀င္ေရာက္ ယွဥ္ၿပိဳင္ရာပထမဆုရရိွ၍ ဘိုင္ျမား (Bhai Meah) ေရႊ တံဆိပ္ဆု ခီ်းျမွင့္ျခင္း ခံရသည္။ အိႏၵိယနိုင္ငံထုတ္ New Time မဂၢဇင္းတြင္ ရွမ္းျပည္နယ္မွ ၃၆-ေကာင္ထီ အေၾကာင္း ေဆာင္း ပါး ေရးသားေပးပို႕ခဲ႕ရာ ပထမတန္္းေဆာင္းပါးဆု ရရိွသည။္ ဆရာႀကီးသည္ စာေပပညာတြင္ ထူးခြ်န္ရံု မွ်မက ခရစ္ကက္၊ လက္ေ၀ွ႕၊ တင္းနစ္၊ ေဘာလံုး စသည္႕ အားကစားမ်ားတြင္ တကၠသိုလ္က သတ္မွတ္ေပး သည္႕ Blue အဆင္႕ရရိွသည္။ ေဘာလံုး တြင္ College First Eleven Player တစ္ဦးျဖစ္သည္။

ဆရာႀကီးသည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တုိ႕ထက္ ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္နီးပါး အသက္ႀကီးသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ျမန္မာ့အေရး လႈပ္႐ွားခဲ့ရာတြင္လည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ တို႕ထက္ ေစာသည္။ အမ်ဳိးသား ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးအျဖစ္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ သည္ မွာလည္း မႏ္ၲေလးၿမိဳ႕တြင္ျဖစ္သျဖင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္ အနီးကပ္လက္တဲြ မလုပ္ကိုင္ခဲ့ရပါ။

ဂ်ပန္ေခတ္ ဂ်ပန္ကိုေတာ္လွန္ရန္ ဖက္ဆစ္တိုက္ဖ်က္ေရး၊ ျပည္သူ႕လြတ္ေျမာက္ေရး (ဖတပလ) ဖဲြ႕စည္းစဥ္က မႏၲေလးၿမိဳ႕တြင္ (ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္လွေသာ ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္၏ အႏၲရာယ္ကို ေၾကာက္၍) မည္သူမွ် ဥကၠ႒ အျဖစ္ တာ၀န္မယူ၀ံျဖစ္ေနစဥ္တြင္ ဆရာႀကီးက ရဲရဲ၀့ံ၀ံ့ေခါင္းခံကာ မႏၲေလးခ႐ိုင္ ဥကၠ႒ တာ၀န္ယူခဲ့သည္။ ေနာင္ဂ်ပန္ကို ေအာင္ျမင္စြာတုိက္ထုတ္ႏုိင္ၿပီးေနာက္ ဖက္ဆစ္ ဆန္႕က်င္ေရး၊ ျပည္သူ႕လြတ္လပ္ေရး (ဖဆ ပလ) ျပန္လည္ဖဲြ႕စည္းခ်ိိန္တြင္ အမ်ားစုက ဆရာႀကီးအား ဥကၠ႒ အျဖစ္ ျပန္လည္အဆိုျပဳၾကခ်ိန္တြင္မူ ပုဂ္ၢိဳလ္ အခ်ဳိ႕က ျမန္မာမင္းေနာက္ဆုံးစံခဲ့ရာ မင္းေနျပည္ေတာ္ မႏၲေလးၿမိဳ႕မွာ ကျပားေသြးေႏွာတစ္ဦးက ဥကၠ႒ ျဖစ္ ထုိက္ပါ့မလားဟု ကန္႕ကြက္ၾကရာ ရဟန္းေတာ္မ်ားကပင္ “တျခားဘယ္သူမွ တာ၀န္မယူ ရဲတဲ့အခ်ိန္မွာ ရဲရဲ၀့ံ၀့ံတာ၀န္ခံခဲ့တဲ့ ဒကာႀကီး ရာဇတ္ပင္ ဥကၠ႒ျဖစ္ထုိက္ေၾကာင္း”  ျပတ္သားစြာေထာက္ခံျခင္းေၾကာင့္ မႏၲေလး ခ႐ိုင္ ဖဆပလဥကၠ႒ တာ၀န္ယူခဲ့သည္။

၁၉၄၇ ခုႏွစ္ မတ္လတြင္ မႏၲေလးၿမိဳ႕မွ ေက်ာ္ၾကားထင္႐ွားၿပီး မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ဓာတ္ရင့္သန္သည့္ ေက်ာင္းထုိင္ ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ား ဦးေဆာင္ကာ လက္မွတ္ေရးထိုးၾကၿပီး ဖဆပလအစိုးရအဖဲြ႕တြင္ ဆရာႀကီး ဦးရာဇတ္အား ၀န္ႀကီးတစ္ေနရာ ခန္႕အပ္ေပးရန္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းထံသို႕ ေတာင္းဆုိခဲ့ရာ ယင္းစာကို လက္ခံရ႐ိွၿပီးသည့္ ေန႕ နံနက္ (၁၁) နာရီတြင္ က်င္းပသည့္ ဖဆပလ အစည္းအေ၀းမွာပင္ ဆရာႀကီးအား ပညာေရး၀န္ႀကီးအျဖစ္ ခန္႕အပ္ခဲ့သည္။

ဖဆပလ ၀န္ႀကီးအျဖစ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႕ႏွင့္အတူ အနီးကပ္လက္တဲြ လုပ္ေဆာင္စဥ္အတြင္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ဆရာႀကီး၏ ခံယူခ်က္ သေဘာထား၊ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ႏွင့္ စြမ္းရည္တို႕ကို လက္ေတြ႕ပိုမိုသိျမင္လာခဲ့ရာ မၾကာမီပင္ “အမ်ဳိး သားစီမံကိန္း ” ၀န္ႀကီးအျဖစ္ပါ ပူးတဲြခန္႕ထား ယုံၾကည္စြာတာ၀န္ေပးခဲ့ပါသည္။

“အမ်ဳိးသားစီမံကိန္းဆိုတာ အင္မတန္က်ယ္၀န္းတယ္။ အေရးလည္းႀကီးတယ္။ တုိင္းျပည္တစ္ခုလုံးရဲ႕ တုိးတက္ ေရးကို ေ႐ွး႐ႈၿပီး ႀကီးပြားေရး၊ စီမံေရး၊ လူမႈေရး အကုန္လုံးၿခဳံၿပီး အုတ္ျမစ္ခ်တဲ့ ဌာနႀကီးတစ္ခု ျဖစ္တယ္။ ဒီဌာနမွ ကိုင္ရတာ ဆရာႀကီးအဖို႕ တာ၀န္ လည္းႀကီး အပင္ပန္းလည္းအခံရဆုံးပဲ။ သူမေျပာနဲ႕ဗ်ာ ဒီဌာနေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ ထမင္းလြတ္၊ ဟင္းလြတ္ ႐ုံးတက္ရတဲ့ အခါလည္း႐ိွ၊ ည (၉) နာရီ (၁၀) နာရီမွ ႐ုံးဆင္းရတဲ့ အခါေတြလည္း႐ိွပုံေတြ စာေရးရင္ မ်က္လုံးထဲေပၚေနတယ္။ 

ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဟာ ဆရာႀကီးအေပၚ ဘယ္ ေလာက္အထင္ႀကီးခဲ့တယ္၊ ဘယ္ေလာက္ယုံၾကည္ ကိုးစားခဲ့တယ္ဆိုတာ ဒီအမ်ဳိး သားစီမံကိန္းဌာနကို လႊဲအပ္ အကိုင္ခုိင္းတာသာ ၾကည့္ေပေတာ့။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာႀကီးဦးရာဇတ္သည္ ပညာေရး၀န္ႀကီးျဖစ္တဲ့ အျပင္ အမ်ဳိးသားစီမံကိန္း၀န္ႀကီးဌာန ၀န္ႀကီးျဖစ္ေၾကာင္းကို ေၾကညာေမာင္းခတ္ေပးပါဗ်ာ ”

(ဆရာႀကီး ဦးရာဇတ္ ၏ အတြင္းေရးအတြင္း၀န္ အမ်ဳိးသားေက်ာင္းသားေဟာင္း တစ္ဦးျဖစ္သူ ဦးခ်စ္ေဆြ ၏ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ဓာတ္အျပည့္႐ိွတဲ့ အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဦးရာဇတ္ ေဆာင္းပါး၊ ဗဟိုစည္သတင္းစာ ၊ ၁၉ ဇူလိုင္၊ ၁၉၆၄ မွ)
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ဗုိ္လ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ကုိယ္တိုင္ တုိင္းျပည္အေရးအတြက္ ယုံၾကည္စြာေ႐ြးခ်ယ္ခဲ့ေသာ အထက္ပါ လူထုေခါင္း ေဆာင္မ်ားသည္ အစၥလာမ္ဘာသာ၀င္မ်ား ျဖစ္ၾကပါသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အေနႏွင့္ ထိုေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားႏွင့္ အတူ တကြလက္တဲြကာ တုိင္းျပည္ ထူေထာင္ေရး၊ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ တုိက္ပဲြ၀င္ေနစဥ္ ကာလတစ္ေလွ်ာက္ သူတို႕၏ တိုင္းျပည္အေပၚထားသည့္ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ကို ပိုမိုနားလည္လာမိသည္။ ရံဖန္ရံခါ ဘာသာေရးႏွင့္ ပတ္ သက္၍ပင္ မိမိသိလုိသည္ကို ေမးျမန္းေဆြးေႏြးေလ့႐ိွခဲ့သည္။

ထို႕ေၾကာင့္ ေ႐ြးခ်ယ္ပိုင္ခြင့္မ႐ိွေသာ ေမြးရာပါအေနအထားအရ “ေသြးေႏွာ”  ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ေနၾကေသာ္လည္း မိမိတို႕ေ႐ြးခ်ယ္ပိုင္ ခြင့္႐ိွေသာ ကိုယ္က်ဳိးစီးပြားႏွင့္ အမ်ားအက်ဴိး တုိင္းျပည္အက်ဳိးတြင္မူ အမ်ားအက်ဳိးကို ေ႐ြးခ်ယ္ၾကသည့္ ျမန္မာမြတ္စလင္မ္မ်ား၏ အခန္းက႑ကို သတိျပဳမိလာသည္။ ျမန္မာမြတ္စလင္မ္တို႕ကလည္း မိမိတုိ႕သာသနာ၏ အဆုံးအမျဖစ္ေသာ ““ဇာတိေျမကို ခ်စ္ျမတ္ႏုိးျခင္းသည္ သာသနာ့ယုံၾကည္မႈ၏ အစိတ္ အပိုင္းျဖစ္သည္ ” “ သင္တို႕ထဲမွ အေကာင္းဆုံးသူသည္ ေ၀ေနယ်တို႕အက်ဳိး သယ္ပိုးသူမ်ားျဖစ္သည္ ”  အစ႐ိွသည့္ တမန္ေတာ္ မုဟမၼဒ္ (ၿငိမ္းခ်မ္းပါေစ) ၏ ဆုံးမၾသ၀ါဒမ်ားကို ဖ၀ါးေျခထပ္လုိက္နာလ်က္ တုိင္းျပည္ ေရးအတြက္ က႑အသီးသီးမွ တက္ႂကြစြာ တစ္တပ္တစ္အားပါ၀င္ခဲ့ၾကသည္။ ယင္းအခ်က္ကို ေကာင္းစြာ သိ နားလည္ ခဲ့ေသာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္၏ လူမ်ဳိးေရးရာ သေဘာထားအျမင္ကို ေ႐ႊတိဂံုေစတီ အလယ္ပစၥယံ ဖစပလ ညီလာ ခံ သဘင္ႀကီးတြင္ မိန႕္ၾကား ခဲ့ေသာ ေအာက္ပါ မိန္.ခြန္းက ထင္ဟပ္ေပၚလြင္ေနပါလိမ့္မည္။

“လူမ်ိဳးဆိုသည္မွာ သုခ၊ ဒုကၡ အတူခံစားၾက၍ နီးနီးစပ္စပ္  အက်ိဳးခ်င္းထပ္ၿပီးလွ်င္ ႏွစ္ပရိေစၧဒ ရွည္လ်ားစြာ တစ္ မ်ိဳးတစ္စားတည္းပင္ဟု စိတ္ထားရွိသူတို႔ကို တစ္စုတည္းေပါင္း၍ ေခၚေဝၚျခင္းသာျဖစ္ေပသည္။ အမ်ိဳးအႏြယ္ ကိုး ကြယ္သည့္ ဘာသာတရား ေျပာဆိုသည့္ ဘာသာစကားတို႔ကို အေရးထားရမည္ျဖစ္ေသာ္လည္း စင္စစ္မွာ ေအးအတူ ပူအမွ် ေကာင္းတူဆိုးဖက္ ပူးေပါင္းလ်က္ ေနလိုေသာ အစဥ္အလာ ဆႏၵေပၚတြင္ ဝံသာႏု ရကၡိတ တရားသည္ တည္ေနေပသည္။”

ဒီးဒုတ္သတင္းစာ ဧက ဒသမတြဲ နံပါတ္ ၄၁ ဇူလိုင္လ ၂၇ ရက္၊ ၁၉၃၅၊ စာမ်က္ႏွာ ၅၊ ၆ တြင္လည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းက အမ်ိဳးသားစိတ္ဓာတ္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ “ေသြးတူျခင္းထက္ စိတ္ကူးတူျခင္း ေရွးေဟာင္း ေႏွာင္း ေခတ္တြင္ ဒိုးတူေဘာင္ ဘက္ ျပဳဖူးသည္မ်ားကို မွတ္မိျခင္းတို႔က အမ်ိဳးသားစိတ္ကို ပိုမိုဖန္တီးေလသည္။” ဟု ေရးသားခဲ့ပါသည္။

ထို႕အတြက္ေၾကာင့္ပင္လွ်င္ ၁၉၄၆ ခုႏွစ္၊ ေဖေဖာ္၀ါရီလ၌ က်င္းပခဲ့ေသာ ေ႐ႊတိဂုံအလယ္ပစၥယံ  လူထုအစည္း အေ၀းပဲြႀကီး၌ ဖဆပလအဖဲြ႕မွ ဆရာႀကီး ဒီးဒုတ္ဦးဘခ်ဳိမွ အဆိုအမွတ္ (၆) တိုင္းရင္းသားလူနည္းစုမ်ားႏွင့္ သက္ဆိုင္သည့္အဆို တင္သြင္းရာ တြင္-

“ ဗမာမြတ္စလင္မ္္မ်ားသည္ မိမိတို႕သည္ ဗမာလူမ်ဳိးမ်ားပင္ျဖစ္သည္ဟု အျမင္မွန္ထားၾကသည့္အတုိင္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ကလည္း ျမန္မာလူမ်ဳိးတို႕၏ အခြင့္အေရးမ်ားကို ေပးမည္ျဖစ္ေၾကာင္း” ထည့္သြင္း ေျပာၾကားသြား ခဲ့ပါသည္။

 

အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဒီးဒုတ္ဦးဘခ်ဳိ၏ တိုင္းရင္းသားလူနည္းစုမ်ားႏွင့္ သက္ဆိုင္သည့္အဆို အျပည့္အစံု-

၁၉၄၆ ခုႏွစ္၊ ေဖေဖာ္၀ါရီလ၌ က်င္းပခဲ့ေသာ ေ႐ႊတိဂုံအလယ္ပစၥယံ  လူထုအစည္းအေ၀းပဲြႀကီးသို႕ အမ်ိဳးသား တပ္ေပါင္းစု အ သြင္ျဖင့္ အဖြဲ႕အစည္းအသီးသီးမွ တက္ေရာက္ခဲ့ၾကပါသည္။ ယင္းအဖြဲ႕အစည္းမ်ားတြင္ အာဇာ နည္ေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဦးရာဇတ္၊ ဦးေဖခင္၊ ဦးခင္ေမာင္လတ္တို႕ ဦးေဆာင္သည့္ ဗမာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ဗမာ မြတ္စလင္မ္ကြန္ဂရက္ (ဗမက) လည္း အပါ အ၀င္ ျဖစ္ သည္။ ထိုညီလာခံသဘင္ႀကီး၌ ဖဆပလအဖဲြ႕မွ ကိုယ္ စားလွယ္ ဆရာႀကီးဒီးဒုတ္ဦးဘခ်ဳိက တင္သြင္းခ့ဲသည့္ အဆို အမွတ္ (၆) တိုင္းရင္းသားလူနည္းစုမ်ားႏွင့္ သက္ဆိုင္သည့္ အဆိုအေၾကာင္းကို ၄၊ ၂၊ ၁၉၄၆ ရက္စြဲထုတ္ ဒီးဒုတ္ဂ်ာနယ္ တြင္ ေအာက္ပါအတိုင္း ေဖာ္ျပခဲ့ ပါသည္။ (စာလံုးေပါင္းအား မူရင္းစာသားအတိုင္း ကူးယူေဖာ္ျပထားပါသည္။)


ဗမာမူဆလင္သည္ ဗမာ

“ကၽြန္ေတာ္၏ စာဆို စတုတၳပိုင္းကေတာ့ ဗမာမူဆလင္မ်ားႏွင့္ ပတ္သက္ပါတယ္။ ဗမာမူဆလင္မ်ားဟာ ေ႐ွးက ဗမာမ်ားႏွင့္ အယူ ဘာသာျခား႐ုံႏွင့္ မိမိတုိ႕ကိုယ္ကို ႏုိင္ငံျခားသားမ်ားစာရင္းတြင္ သြတ္သြင္းကာ ဗမာႏုိင္ငံေရး တြင္မပါ၀င္ဘဲ လ်စ္လ်ဴ႐ႈခဲ့ၾကပါ သည္။ ယခုစီးပြားေရး ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရး၊ ယဥ္ေက်းမႈအစစမွာ ဗမာတို႕ႏွင့္ ခဲြလို႔မရေသာ ျမန္မာလူမ်ဳိးမ်ားပင္ျဖစ္ေနေၾကာင္း၊ အယူမွန္ အျမင္မွန္သို႕ ေရာက္႐ိွလာၾကသည့္အတိုင္း၊ ျမန္မာ ႏုိင္ငံလုံးဆိုင္ရာ ဗမာမူဆလင္ ပ်ဥ္းမနားကြန္ဖရင့္ႀကီးက ငါတို႕သည္ ဗမာမ်ားပင္ျဖစ္သည္ဟု ေႂကြးေၾကာ္ ဆုံးျဖတ္ခဲ့ၾကသည္ကို ဤညီလာခံႀကီးက အထူးခ်ီးက်ဴး၀မ္းေျမာက္ေၾကာင္း၊ ဤသို႕သေဘာ ထားၾကေသာ ဗမာ မူဆလင္မ်ားကို တိုင္းရင္းသားလူနည္းစုတို႕ရထိုက္ေသာ အခြင့္အေရးမ်ားကိုေပးရန္ သေဘာတူေၾကာင္း ဟူေသာ အဆိုျဖစ္ပါတယ္ ””။

မူလာအစ္စေမလ္

ဤကိစၥႏွင့္စပ္လ်ဥ္း၍ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာလိုသည့္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို ေသြးခဲြသူမွာ နယ္ခ်ဲ႕စနစ္ပင္ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ျပည္၌ သက္ဦးဆံပိုင္ ျမန္မာဘုရင္မ်ား အုပ္စိုးစဥ္က လူနည္းစုံမ်ားကို မႏွိမ္ခဲ့ပါ။ ကုလားလူမ်ဳိး မ်ားထဲမွ မူလာအီစေမလ္သည္ ျမန္မာ ဘုရင္ထံတြင္ အမႈေတာ္ကို ထမ္း႐ြက္ေသာအခါ ေဘာဂေသ႒ိ သူေဌးဘဲြ႕ ကို အပ္ႏွင္းခဲ့သည့္ျပင္၊ ေက်ာက္ရဲၿမိဳ႕ကို အပိုင္စားေပး၍ အေထာက္ေတာ္၀န္ ခန္႕ထားခဲ့ပါသည္။ ထုိအခါမွစ၍ ၎တို႕၏ အဆက္အႏြယ္မ်ားသည္၊ ျမန္မာထီးနန္း ထုံးတမ္းစဥ္လာ ယဥ္ေက်းမႈမ်ားကို လုိက္နာက်င့္သုံးစဲြခဲ့ ၾကျခင္းျဖင့္ အယုဘာသာမွ်သာ ကြာျခားေသာ ဗမာလူမ်ဳိးမ်ားျဖစ္လာၾကပါသည္။ ျမန္ မာျပည္တြင္ မင္းတုန္းမင္း တရားႀကီး သီေပါမင္းတရားႀကီးလက္ထက္ မင္း (၂) ဆက္တြင္ ေစာင္းႏွင့္ အမႈေတာ္ ထမ္းခဲ့ ရေသာ ေစာင္း ဆရာႀကိး ေဒ၀ဣႏၵာ၏ တပည့္ရင္းမွာ မူလာအစ္စေမလ္တို႕၏ အႏြယ္အဆက္ ေစာင္းဆရာႀကီး ေမာင္ေမာင္လတ္ ဟူေသာ ဗမာမူဆလင္ပင္ျဖစ္၍ ယခု မႏၲေလးတြင္ ထင္႐ွား႐ိွေနပါသည္။ ျမန္မာေစာင္းပညာကို ထိုပုဂၢဳိလ္ ႀကီးထံမွ သင္ယူေလ့ လာၾကရပါသည္။ ထိုမွတစ္ပါး မဟာဂီတက်မ္း၀င္ ေ႐ႊနားေတာ္သြင္းျဖစ္ေသာ ျမန္မာေ႐ွး သီခ်င္းႀကီးမ်ားကို ေကာင္းစြာ တတ္ ကၽြမ္းၾကေသာ  က်ဳိက္လပ္ ဦးအီစမာအင္၊ ၾကည့္ျမင္တုိင္ ဦးဘူးတား၊ ဟသၤာတ ဦးဘအိုစေသာ ဂီတပါရဂူတို႕မွာ ဗမာမူဆလင္ မ်ားျဖစ္ၾကပါသည္။ ဗမာမူဆလင္တို႕မွာ ဤသို႕ပင္ ဗမာ့အလွယဥ္ေက်းမႈမ်ားကို ေလ့လာလိုက္စားခဲ့ၾကျခင္းျဖင့္ပင္ ဗမာလူ မ်ဳိးျဖစ္ေၾကာင္း သက္ေသခံႀကီး ထင္႐ွားလွပါသည္။

ဗမာမူဆလင္ ထိမ္းျမားပဲြ

ျမန္မာလူမ်ဳိးတို႕၏ လက္ထပ္ထိမ္းျမားပဲြကား ဘာသာေရးမဟုတ္ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရး သက္သက္မွ် ျဖစ္ပါသည္။ မူဆလင္ ဘာ သာ၀င္တုိ႕ကား ဘာသာတရားအရ လက္ထပ္ရပါသည္။ ဤကိစၥနွင့္စပ္လ်ဥ္း၍ တံြေတးၿမိဳ႕ ၌ ေခတၱေနစဥ္က ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕ခဲ့ ရေသာ ၀မ္းေျမာက္ဖြယ္တစ္ရပ္ ကို အစီရင္ခံလိုပါသည္။ မူလာအစ္စေမလ္၊ မူလာဒါ၀တ္တုိ႕၏ အဆက္အႏြယ္မ်ားျဖစ္ေသာ ဗမာ မူဆလင္လက္ထပ္ပဲြတစ္ခုတြင္၊ နံနက္ပိုင္း၌ မူဆလင္ ဘာသာတရား ပညတ္ခ်က္အရ လက္ထပ္ၿပီးစီးေသာအခါ ျမန္မာ ယဥ္ေက်း မႈဆိုင္ရာ ျမန္မာတုိ႕ ထုံးတမ္းအရ အမ်ဳိးသမီးကေလးမွာ ဗမာထဘီ အက်ႌလက္႐ွည္ ဆံၿမိတ္ခ်ႏွင့္ သတို႕သားမွာလည္း ပုဆိုးေတာင္႐ွည္၊ ရင္ဖုန္း အက်ႌေခါင္းေပါင္းႏွင့္ ၀တ္ဆင္လွ်င္ ျမန္မာပီပီပဲြထုတ္ ဧည့္ခံေကၽြးေမြး ထိမ္းျမာျခင္းျပဳသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္ပင္ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ၾသဘာစာမ်ား ဘတ္ၾကားခ်ီးျမႇင့္ခဲ့ပါသည္။ ဤသို႕ ဗမာမူဆလင္မ်ားသည္ မိမိတို႕သည္ ဗမာ လူမ်ဳိးမ်ားပင္ျဖစ္သည္ဟု အျမင္မွန္ထားၾကသည့္အတုိင္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ကလည္း ျမန္မာလူမ်ဳိးတို႕၏ အခြင့္အေရးမ်ားကို ေပး မည္ျဖစ္ေၾကာင္း ဤညီလာခံႀကီးက ေႂကြးေၾကာ္လိုက္ပါသည္။

(ကိုးကား - အ့ံဖြယ္ အကၠဆာေက်ာက္ဖ်ာႏွင့္ အစၥလာမ့္သုတ မဂၢဇင္း)

အိႏိ္ၵယႏုိင္ငံသို႕ ဆရာႀကီးဦးရာဇတ္ ျမန္မာ့ကိုယ္စားလွယ္ပညာေရး ၀န္ႀကီးအျဖစ္ သြားေရာက္စဥ္ အိႏိ္ၵယႏုိင္ငံ မွ “ ျမန္မာႏုိင္ငံ တြင္ အစ္ၥလာမ္ ဘာသာ၀င္လူနည္းစု အခန္းက႑ဘယ္လို႐ိွပါသလဲ ” ဟု ေမးျမန္းသည္ကို ဆရာႀကီးက “We don’t regard ourselves as minority; we merge with the majority… ကၽြန္ေတာ္တို႕ကိုယ့္ကုိယ္ကို လူနည္းစုလို႕ သေဘာမထား လူမ်ား စုနဲ႕ ေပါင္းလိုက္တယ္  ...” ဟု ျပန္ေျဖခဲ့ျခင္း သည္ ဗမာမြတ္စလင္မ္တုိ႕၏ ရပ္တည္မႈပင္ ျဖစ္ပါသည္။

 တိုင္းျပည္အေပၚ သစၥာေစာင့္သိေသာ အျခားဘာသာ၀င္ လူနည္းစုမ်ားအေပၚတြင္ ထား႐ိွသည့္ ဗို္လ္ခ်ဳပ္၏ သာတူညီမွ် အခြင့္ အေရးေပးလိုမႈကို ေဖာ္ၫႊန္းသည့္ အျခားမိန္႕ခြန္းတစ္ခုကိုလည္း  ေဖာ္ျပလိုပါသည္။ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္၊ ေမလတြင္ ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ ဖဲြ႕စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပုံ အေျခခံဥပေဒ ေရးဆဲြေရးအတြက္ ဖဆပလ ပဏာမျပင္ဆင္မႈ ညီ လာခံကို က်င္းပခဲ့ပါသည္။ ထိုညီလာခံတြင္ ဘာသာေရးကိုင္း႐ိႈင္းသည့္ ဒီးဒုတ္ဦးဘခ်ဳိက လြတ္လပ္ေရးရသည့္ အခါတြင္ ဗုဒၶဘာသာကို ႏုိင္ငံေတာ္ ဘာသာအျဖစ္ ျပ႒ာန္းရန္ သင့္ေၾကာင္း အဆိုတင္သြင္းသည္။ ဤအဆိုႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေဆြးေႏြးၾကသည့္အခါ ဗို္လ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက ဦးဘခ်ဳိကို ေအာက္ပါ အတိုင္း ေခ်ပ ေျပာဆိုခဲ့ပါသည္။

“…သည္မွာ ဆရာ ၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕က လူႀကိဳက္ေအာင္ လုပ္ေနတာမဟုတ္ဘူး။ သည္လို မဟုတ္မဟတ္ ကိုယ္ ထင္ရာေတြ   ေလွ်ာက္လုပ္ေနၾကမည္ဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္တို႕တိုင္းျပည္ဟာ မၾကာမီ ပ်က္စီးၿပိဳကဲြၿပီး ကၽြန္သား ေပါက္ျဖစ္သြားမွာဘဲ။ ကၽြန္ေတာ္ တို႕တုိင္းျပည္မွာ အေလာင္းဘုရား လက္ထက္ကတည္းက မူဆလင္ေတြ႐ိွ တယ္။ ဘရင္ဂ်ီေတြ႐ိွတယ္။ အစတုန္းက႐ိွလာၾကတဲ့ နတ္ကိုးကြယ္တဲ့ ေတာင္းတန္းသားေတြ႐ိွတယ္။ အဲသည္ ေတာင္တန္းသားေတြဟာ အဂၤလိပ္လက္ေအာက္တုန္းက တခ်ဳိ႕ခရစ္ ယာန္ေတြျဖစ္ၿပီး အ႐ိုးစဲြေနၾကတာ႐ိွတယ္။ သူတို႕တစ္ေတြဟာ အားလုံးႏုိင္ငံသားေတြပဲ၊ တိုင္းျပည္ကို ကၽြန္တြင္းက လြတ္ေအာင္ တုိက္ထုတ္ၾကတုန္းက ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ခ်ည္း မဟုတ္ဘူး။ သူတုိ႕တေတြ ပါၾကတယ္။ ယခု ကၽြန္တြင္းက လြတ္မည္မႀကံေသးဘူး သူတုိ႕ ေတြအေပၚမွာ အႏုိင္က်င့္ၿပီး ငါတုိ႕လူမ်ားစုရဲ႕ ဘာသာကို ႏုိင္ငံေတာ္ဘာသာျဖစ္ရမည္လို႕ လုပ္လုိက္လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဟာ ေခြးေလာက္ေတာင္ ေသာက္သုံးမက်တဲ့အေကာင္ေတြ ျဖစ္သြားၾကမွာေပါ့ဆရာ။ တုိင္းျပည္ ကို တုိင္းျပည္ေရးလို ေတြးစမ္းပါ။ ဘာသာေရးေတြ ဘာေတြညာေတြ လုပ္မေနစမ္းပါႏွင့္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ဟာ တုိင္းျပည္တစ္ခုလုံး စည္းလုံးၾကဖို႕လိုတယ္၊ ... ယခုအ ခ်ိန္မွာလိုခ်င္တာက ျပည္ေထာင္စုထဲမွာ ႐ိွေနၾကတဲ့ လူမ်ဳိးအားလုံး ဘာသာအားလုံး ဘယ္ေတာ့မွ မၿပိဳကဲြဘဲ ခဲြထြက္သြားမည့္ လူေတြ ေပၚမလာေစဘဲ ႏုိင္ငံေရး စိတ္ ဓာတ္ တစ္ခုတည္း႐ိွေအာင္ သြင္းၿပီး စည္းလုံးဖို႕လိုတယ္။ ႏုိင္္ငံေတာ္ဘာသာကို ဗုဒၶ ဘာသာ လုပ္ခ်င္ရင္ ဗုဒၶဘာသာႏိုင္ငံေတာ္လို႕ ဆရာကိုယ္တိုင္ ဘဝရွင္မင္းတရားႀကီး အမည္ခံၿပီး သာသနာ့ဒါယကာေတာ္ တက္လုပ္။ ၿပီးေတာ့ စည္ကုံးခရုိင္နဲ႔တကြ စိုးမိုးအုပ္ခ်ဳပ္ေတာ္မူေသာ သီရိပဝရဓမၼရာဇာ ဘဝရွင္မင္းတရားႀကီး သာသနာ့ ဒါယကာ ဘခ်ိဳ၏ ဗုဒၶဘာသာ ႏုိင္ငံေတာ္လို႔ ဆရာဟာ ဆရာေၾကညာ၊ ကြ်န္ေတာ္မပါဘူး ။” 

 (ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏုိင္ငံေတာ္ (ပါလီမန္) တတိယျပည္သူလႊတ္ေတာ္ညီလာခံမွတ္တမ္း၊ စာတဲြ ၅၊ အစည္း အေ၀း အမွတ္-၃၊ ရန္ကုန္၊ အစုိးရပုံႏွိပ္တိုက္၊ ၁၉၆၂၊ စာ ၃၇၀- ၃၇၁ ။)

(မွတ္ခ်က္။       ။ ဤေဆာင္းပါး၏ ရည္႐ြယ္ခ်က္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ သာတူညီမွ်စိတ္ဓာတ္ကို ေဖာ္ၫႊန္းလိုျခင္းသာျဖစ္ၿပီး ႏုိင္ငံေတာ္ ဘာသာျပ႒ာန္းျခင္း ေကာင္း၏ဆိုး၏ သုံးသပ္ခ်က္ မဟုတ္သည့္အတြက္ ထိုအေၾကာင္းအရာ ကို မေဆြးေႏြးလိုပါ။)

ၾကာခဲ့ပါၿပီ... ဗုဒၶဘာသာ၀င္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၊ ဒီးဒုတ္ဦးဘခ်ဳိတို႕၏ ေသြးမ်ား၊ အစၥလာမ္ဘာသာ၀င္ ဆရာႀကီး ဦးရာဇတ္၊ ခရစ္ ယာန္ဘာသာ၀င္ မန္းဘခုိင္တို႕၏ ေသြးမ်ား စုစည္း၍ ေသြးေခ်ာင္းစီးခဲ့ရသည္ပင္လွ်င္ ႏွစ္ေပါင္း (၆၀) ေက်ာ္ခဲ့ပါၿပီ။ ေခတ္စနစ္ အလီလီလည္း ေျပာင္းခဲ့ရၿပီးပါၿပီ ...။

ထင္သာျမင္သာ႐ိွလွေသာ ႏုိင္ငံေရးအေျပာင္းအလဲမ်ားစြာျဖင့္ အမ်ဳိးသားရင္ၾကားေစ့ေရး သာတူညီမွ် လူ႕အခြင့္ အေရးအမ်ား အတြက္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးမ်ား ေဆာင္႐ြက္ေနသည့္ ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီေခတ္သစ္ကာလတြင္ ...

ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ေပးခ်င္ခဲ့သည့္ သာတူညီမွ်အခြင့္အေရး၏ အေငြ႕အသက္မွ်ျဖစ္ျဖစ္ေတာ့ ခံစားလိုပါသည္။ အနည္းဆံုးအဆင့္ ဒီေျမ မွာေမြး၊ ဒီေျမမွာပင္ႀကီးကာ ဒီေျမတြင္ပင္ေသၾကရမည့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕အတြက္ ႏိုင္ငံသား အခြင့္ အေရး အျပည့္အ၀ရ႐ိွေစရန္ အထူးလိုအပ္ခ်က္တစ္ခုျဖစ္သည့္ ႏုိင္ငံသားစိစစ္ေရးကတ္မ်ား ယခုထက္ လြယ္ကူစြာ ခ်ေပးခံၾကရလိုပါသည္။ ႏုိင္ငံသားမျဖစ္ ထိုက္သူမ်ား ႏုိင္ငံသားကတ္ထုတ္မေပးမိေစရန္ စစ္ေဆးရမည္မွာ အမွန္ပါ။ သို႕ေသာ္ ဘိုးေဘးဘီဘင္ ဒီေျမမွာ ေနလာၾကသူ တို႕အဖို႕မူ “ယခင္က ႐ိွခဲ့ေသာ၊ ယခု႐ိွမ႐ိွ မေသခ်ာ လွေသးေသာ” မလိုအပ္သည့္ ၾကန္႕ၾကာမႈ၊ အခက္အခဲမ်ား၊ ေလ်ာ့နည္း သြားေစ လိုလွပါသည္။ ဘိုးေဘး အဆက္ဆက္ ႏွစ္ေပါင္းရာေက်ာ္အတြင္း ႏိုင္ငံျခားေသြးေႏွာမႈ တိုက္႐ိုက္မည္သို႕မွ် ႐ွာမေတြ႕ႏိုင္ သည့္ သူမ်ား အားလည္း မိဘဘိုးဘြားအားလံုး၏ မွတ္ပုံတင္တြင္ လူမ်ဳိးဗမာ ကိုးကြယ္ရာဘာသာ အစၥလာမ္အျဖစ္ ေဖာ္ျပခံခဲ့ ၾကရာမွ မိမိတို႕လက္ထက္ေရာက္ကာမွ အစၥလာမ္ဘာသာ သက္၀င္ယုံၾကည္မိသည့္အတြက္ ႏုိင္ငံသား စိစစ္ ေရးကတ္တြင္ အိႏိ္ၵယ သို႕မဟုတ္ ပါကစၥတန္လူမ်ဳိး၊ ေသြးေႏွာအျဖစ္ ဇြတ္အဓမၼ အထည့္ခံရသည့္၀ဋ္ ဒုကၡမွ လည္း ကင္းေ၀းလိုပါသည္။ (ဤအေၾကာင္း ကိုယ္ေတြ႕ႀကဳံခဲ့ရသည္ကိုလည္း သီးျခားထပ္မံ၍ မွ်ေ၀ပါဦးမည္။)

ကၽြန္ေတာ္တို႕ အစၥလာမ္ဘာသာ၀င္ ျမန္မာႏုိင္ငံသား၊ ျမန္မာမြတ္စလင္မ်ား အေနႏွင့္လည္း ေ႐ွးအထက္ထက္ က မိမိတို႕ဘိုးေဘး မ်ား တုိင္းျပည္အေပၚ တာ၀န္ေက်ခဲ့သည့္နည္းတူ တာ၀န္ေက်ရန္ ႀကိဳးပမ္းၾကရပါဦးမည္။ သူတို႕ကိုေပးခဲ့ေသာ အခြင့္အေရးမ်ဳိး ကၽြန္ေတာ္တို႕ လက္ထက္တြင္ခံစားလိုပါက သူတို႕ကဲ့သို႕ စိတ္မ်ဳိးထား ကာ ကိုယ္က်ရာက႑မွာ အေကာင္းဆုံး တာ၀န္ေက်ပြန္ၾက ရပါမည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အၿမဲႏွလုံးသြင္း၊ ဆင္ျခင္ အပ္သည့္ တမန္ေတာ္ျမတ္၏ ၾသ၀ါဒတစ္ခုျဖစ္သည့္ “အထက္လက္ သည္ ေအာက္လက္ထက္ျမတ္သည္” ဆုိ သည့္ ၾသ၀ါဒကို မွ်ေ၀လိုပါသည္။ စာလုံးနည္းနည္းႏွင့္ အဓိပၸါယ္ အလြန္ေလးနက္လွ သည့္ သြန္သင္ခ်က္ ျဖစ္ပါ သည္။ ကိုယ့္ဘက္က ရယူသူ သက္သက္မဟုတ္ဘဲ၊ ေပးဆပ္သူ၊ မြတ္စလင္မ္ဟူေသာ ဂုဏ္ပုဒ္ႏွင့္အညီ ၿငိမ္း ခ်မ္းေရးကို လက္ေတြ႕ေဖာ္ၾကဴးသူ၊ မုဟ္စင္န္ ေခၚ ေလာကကို အလွဆင္သူမ်ား အမွန္တကယ္ ျဖစ္လာေစရန္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ၏ တာ၀န္ျဖစ္ပါသည္။

ပတ္ဝန္းက်င္တြင္လူပိုမ်ားမျဖစ္ေစရန္ ႀကိဳးစားၾကရပါမည္။ မိမိေနထိုင္ရာ ပတ္ဝန္းက်င္အက်ိဳး၊ ရပ္ရြာအက်ိဳး၊ ေဒသအက်ိဳး အတြက္ အမ်ားႏွင့္သဟဇာတျဖစ္ကာ စံျပလက္တြဲ၍ ဦးေဆာင္ၾကရပါမည္။ အစၥလာမ့္အဆံုးအမ ႏွင့္ လားလားမွ် တိုက္႐ိုက္ သက္ဆိုင္ျခင္းမရွိေသာ တိုင္းတပါး အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံမွ လူမ်ိဳးေရး ယဥ္ေက်းမႈဆိုင္ရာ ဓေလ့ထံုးတမ္းမ်ားအား ပံုတူကူးခ် က်င့္ သံုးျခင္းသည္လည္း မိမိတို႔ကို နားလည္မႈ ပိုမိုလြဲမွားေစရာဘက္သို႔ ဦး တည္ႏိုင္ေၾကာင္းကိုလည္း သတိျပဳသင့္ပါသည္။ အစၥလာမ့္အဆံုးအမအရ မိမိၾကမၼာကို မိမိသာလွ်င္ ဖန္တီးရမည္ျဖစ္ေၾကာင္းကိုလည္း သတိျပဳေစလိုပါသည္။

 “မုခ်ဧကန္ လူ႔အစုအေဝးတစ္ရပ္သည္ မိမိကုိယ္မိမိ မျပဳျပင္ မေျပာင္းလဲသမွ် ကာလပတ္လံုး အလႅာအရွင္ျမတ္ကလည္း   ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေပးမည္မဟုတ္” (က်မ္းျမတ္ကုရ္အာန္၊ ၁၃း၁၁)

အခ်ိဳ႕ကလည္း ဆုိၾကပါသည္။ တို႔ဘိုးေဘးမ်ား လက္ထက္ကလည္း ဤအေရးအတြက္ ႀကိဳးပမ္းခဲ့ၾကၿပီး ႀကိဳးပမ္းခဲ့သမွ်လည္း သဲထဲေရသြန္ျဖစ္ခဲ့ရၿပီး ဒံုရင္းဒံုရင္းပင္ျဖစ္သည့္အတြက္ ႀကိဳးပမ္းလိုစိတ္မရွိေတာ့ပါ။ ရွိသ လိုပင္ လက္ခံလိုက္ကာ ခပ္ေဝးေဝးေန ၾက႐ံုေပါ့ဟု ေျပာၾကပါသည္။ ဖတ္မွတ္ခဲ့ဖူးေသာ အသံုးအႏႈန္းေလးကိုပင္ ျပန္လည္ေဝမွ်လိုပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္လည္း “ေခ်ာတိုင္တက္” ေနၾကျခင္းပင္ျဖစ္ပါသည္။ ပန္းတိုင္ ေရာက္လုနီးပါးျဖစ္ၿပီးမွ ျပဳတ္က်ခဲ့ရဖူးေသာ္လည္း အႀကိမ္ႀကိမ္ မဆုတ္ မနစ္ႀကိဳးပမ္းက တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္တြင္ေတာ့ အေရာက္လွမ္းႏိုင္ပါလိမ့္မည္။ ေသခ်ာသည္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕အားလုံးယခုထက္ပို ႀကိဳးစားၾကရပါဦးမည္။

ျမန္မာမြတ္စလင္တို႔၏ သမိုင္း၀င္ဓါတ္ပံုမ်ား (MMSY ညီကိုေမာင္ႏွမမ်ား၏ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈ႔)

စီစဥ္တင္ျပသူ …ကိုေက်ာ္မိုးေအာင္

အထက္ပါ ပိုတ္စ့္ကို Pdf အျဖစ္ သိမ္းထားလိုသူမ်ား ဒီ မွာ ေဒါင္းပါ.....

Source:  http://news.mmsy.info/news/1583